Sinds horror weer helemaal terug is, worden we beladen met films waarin het bloed over het scherm spat. Hartstikke leuk als je van dat genre houdt, maar het brengt ook met zich mee dat driekwart van de films zo de prullenbak in gemikt had kunnen worden. Weet Cabin Fever zich te handhaven tussen de horrorklassiekers, of is het er weer één die we liever thuis op de bank waren gaan kijken.
Verlaten
Een stelletje tieners die net van High School afkomen, gaan hun toekomst vieren in een huisje in een bos in een dorpje dat van geen betekenis op de landkaart is. Allemaal heel erg verlaten, zeker wanneer de mobieltjes het ook niet doen die de kids hebben meegenomen. Maar voordat de ellende begint wordt er natuurlijk flink gesekst, gezopen, geblowd en gefeest. Gelukkig zijn de gevolgen nu nog niet te overzien.
Virus
Het grote gruwelijke onbekende monster of menspersoon is dit keer niet de vijand. Nee ditmaal hebben we verrassend genoeg met een virus te maken, dat misschien nog wel besmettelijk is ook. Wanneer één van onze hoofdpersonen besmet raakt met het virus, wordt ze opgesloten in het schuurtje naast het huisje om te voorkomen dat ze de rest aansteekt. Gelukkig weten wij al vrij gauw dat het aan het water ligt dat uit de kraan komt, en verder niet besmettelijk is.
Losse eindjes
Hoewel het verhaal in de film weinig boeiend is, zit het natuurlijk vol schrikmomenten. En dat heeft altijd wel een beetje uitwerking. Helaas is dat niet voldoende om de horrorfilm tot een succes te maken. Daarvoor is er ook echt spanning nodig, het zogenaamde puntje-op-je-stoel-gevoel wat totaal ontbrak. Het is zo’n film waar je zit te wachten op de climax die nooit komt. En daarna vraag je je werkelijk af waarom je tijd hebt gestoken in het kijken van deze film. Iets waar ik een bloedhekel aan heb zijn zogenaamde losse eindjes, en dan bedoel ik geen open einde, want van een goede horror mag best een slechte sequel gemaakt worden. Zo gaan de dorpelingen op een gegeven moment achter de jongeren aan om ze uit te roeien zodat het virus zich niet kan verspreiden. Dan roepen ze dat er een ‘doos’ meegenomen moet worden, maar wat nou de functie van de doos is, blijft een groot mysterie. Om maar te zwijgen over de functie van de bloeddorstige wilde hond. Wat is daar nou weer mee?
Wanstaltig
De acteerprestaties van de hoofdrolspelers zijn ook verre van goed te noemen. Niet dat ze veel anders doen dan mooi zijn en de welbekende angstige gezichten opzetten. Een kind kan de was doen. Veel diepgang is er niet in dit soort rollen, maar de kantjes worden er vanaf gelopen. Alleen Joey Kern weet zijn personage Jeff overtuigend neer te zetten. De enorme eikel die al zijn vrienden laat barsten en er geen traan om laat, heerlijk.
Conclusie
Tja, Cabin Fever is dus één van die films in het horrorgenre die je aan je voorbij kunt laten gaan. Om de gore hoef je het niet te doen en om het verhaal dus ook niet. Een virus kan soms ook spanning met zich meebrengen (Outbreak), maar soms zien we toch liever een psychopaat met een kettingzaag (The Texas Chainsaw Massacre). En gezien het besmette water ons niet angstig maakt, just don’t drink the water, en de bloeddorstige hond ook weinig om handen heeft, gewoon neerschieten, blijft er weinig over. Om te huren voor een regenachtige avond wellicht het overwegen waard…
Be the first to comment