Big Fish

Het moeilijkste van een Tim Burtonfilm recenseren is vaak het indelen bij welk genre ze hoort. Burton maakt niet zozeer speelfilms, maar meer visuele sprookjes. Ook Big Fish is weer zo’n werkje waar van alles en nog wat inzit, en zo besloot ik uiteindelijk de genredefinitie van IMDB.com maar over te nemen. Maar de grote vraag voor u, de lezer, is natuurlijk niet of ik er in kan slagen een goede recensie te schrijven (ook al is dat wel mooi meegenomen), maar of Big Fish aan de hoge standaard van de echte Burtonfans kan voldoen.

Fabeltjes en waarheden
In Big Fish zien we hoe vader en zoon Bloom door de jaren heen uit elkaar zijn gegroeid. Vader Ed verteld graag de meest fantastische verhalen over zijn eigen leven, en zoon Will is al die fabeltjes meer dan zat. Hij heeft meer fantastische verhalen dan waarheden over zijn vaders leven gehoord, en heeft het gevoel dat hij zijn eigen vader nooit heeft leren kennen. Als Ed ernstig ziek wordt keert Will terug naar zijn ouderlijk huis. Hij wil nog één poging wil doen om nader tot zijn vader te komen. Maar de grens tussen waarheid en fictie in Ed’s ongelofelijke levensverhaal, die wordt zelfs voor Will steeds onduidelijker.

Kapstok
We hebben in deze film te maken met twee Ed’s. De jonge Ed wordt gespeeld door Ewan McGregor, de oude door Albert Finney. De beide acteurs zijn goed op dreef, en vormen zo de benodigde ‘kapstok’ in deze Burtonfilm. Aan deze kapstok kan Burton vervolgens de meest idiote types, verhaallijntjes, omgevingen, rare momenten en bijzondere bijfiguren ophangen. En het rijke leven van Edward Bloom blijkt vol van deze elementen. De altijd energieke McGregor zorgt ervoor dat het verhaal vlot verloopt, maar het zijn de bijfiguren die met de mooiste momenten aan de haal gaan.

Vreemde types
Zo leren we een heks kennen in wiens glazen oog iemand kan zien hoe hij later aan zijn einde zal komen. Er is een circusdirecteur die eigenlijk ook een weerwolf is. We zien een geheimzinnige reus, een raadselachtige gemeenschap, een dichter die al jaren aan één en het zelfde gedicht werkt uit angst zijn fans teleur te stellen, een Siamese tweeling en zo kan ik nog wel even doorgaan. Burton leeft zich weer lekker uit, en zorgt dat alles ook visueel weer van de bovenste plank is. De acteurs in de bijrollen doen wat van ze wordt verwacht, en met name Buscemi is hilarisch als eerder genoemde dichter.

Een rijk leven
Naast visuele pracht en praal en het ongelofelijke levensverhaal van Edward Bloom heeft de film ook een hart. Naast het verhaal over de naar elkaar toegroeiende vader en zoon zien we ook enkele mooie momenten tussen de oudere Bloom en zijn enige echte liefde, zijn vrouw Sandra (Jessica Lange). We leren met Will dat als een rijk leven eindelijk ten einde moet komen, dat dit niet noodzakelijk een trieste zaak hoeft te zijn. En dat laatste is uiteindelijk de belangrijkste boodschap van de film, en laat zich ook samenvatten als: het maakt niet uit hoe je sterft, maar hoe je hebt geleefd. Big Fish is een prachtige film die me, (ik schaam me absoluut niet om dit toe te geven) een prop in m’n keel wist te bezorgen.

Conclusie
Big Fish was wat mij betreft één van de betere films die dit jaar uitkwam. De film wist bij mij de juiste snaar te raken. De kunst van Burton is dat hij elke film zijn eigen eigenaardige toon weet mee te geven, en die toon tot het einde toe weet aan te houden. Zoals altijd zal Tim Burton niet door iedereen met dezelfde mate gewaardeerd worden, maar zijn fans kunnen gerust zijn. Big Fish is een prachtig sprookje met een warm hart. Bovendien is dit een DVD die eindelijk wel eens alle mogelijkheden voor extra’s ten volle benut. Gewoon gaan zien dus.