The Black Dahlia

L.A. Confidential was een bestseller van James Ellroy. Het boek is in de jaren ’90 succesvol verfilmd door Curtis Hanson. Brian De Palma moet gedacht hebben dat kan ik ook en ging met Ellroy’s boek The Black Dahlia aan de slag. Een boek in film noir-stijl, iets waar De Palma toch wel mee uit de voeten moet kunnen.

De moord op Elizabeth Short
We gaan terug naar Los Angèles in de jaren ’40. Detctives Dwight ‘Bucky’ Bleichert (Hartnett) en Leland ‘Lee’ Blanchard (Eckhart) worden op de moordzaak ‘Elizabeth Short alias The Black Dahlia’ gezet. Lee raakt geobsedeerd door de moord en Bucky wil aanvankelijk van de moordzaak afgehaald worden. Maar na de dood van Lee raakt Bucky echter zelf geobsedeerd door de moord. Dat gaat onder meer ten kost van zijn relatie met Kay Lake (Johansson). Hij wordt geabsorbeerd door de wereld van corruptie en pornografie.

Mooi gemaakt
De film The Black Dahlia heeft een hele hoop aspecten voor zich spreken, met name op visueel gebied. Laten we beginnen met de poster. De poster is prachtig en doet de verwachtingen van de kijker groeien. Er moet gezegd worden dat de film zelf ook visueel een plaatje is. Je krijgt het gevoel je echt in de jaren ’40 te begeven. Scarlett Johansson is een actrice die overigens geknipt is voor dit type rollen. Haar uiterlijk past helemaal bij de sfeer. Maar ja, we willen als kijker natuurlijk meer dan alleen een mooi plaatje.

Volwassen
Hoe zit het dan met het acteren? Allereerst maar weer Scarlett Johansson die ook in deze film weer prima presteert. Niets lijkt voor haar onmogelijk. Zelf vind ik het opvallend hoe tienerhunk Josh Hartnett zich redt in een volwassen filmrol. In Sin City, ook al had hij daar geen immens grote rol, leek hij al van zijn tieneridool-imago af te komen. In The Black Dahlia bewijst hij dat hij veel potentie heeft. Ik ben dan ook erg benieuwd wat hij in de toekomst nog meer gaat doen.

Conclusie
Ondanks dat The Black Dahlia een goed gemaakte film is, die de sfeer van de jaren ’40 ademt, schiet hij filmtechnisch tekort. Het verhaal weet niet te boeien en je kunt je moeilijk inleven in de obsessie die de hoofdfiguren met de moord hebben. Als klap op de vuurpijl is dan het einde ook nog eens zeer teleurstellend. Je gaat de zaal uit met het gevoel: Heb ik op deze ontknoping nou zo lang op zitten wachten? En dat is voor een film geen goede reclame.