Blades of Glory

Zoals Chicken van Cow & Chicken al zei: “Mijn deep dark secret is dat ik heel stiekem van kunstrijschaatsen hou…” En laat nou net de Amerikaanse ransaap van de goedkope lach, Will Ferrel, besluiten om de rol van kunstschaatser op zich te nemen. Dat kan natuurlijk niet goed gaan en wij als publiek mogen meegenieten.

Ruzie op de baan
Chazz (Ferrell) en Jimmy (Heder) zijn de absolute top op het gebied van kunstrijden op de schaats voor mannen. Chazz is een robuuste rocker en ladykiller die alles pakt wat op zijn weg komt, Jimmy is de beschaafde jongen voor wie schaatsen alles is. Deze twee persoonlijkheden botsen en tijdens een prijsuitreiking komt het tot een ordinaire vechtpartij. Beiden worden uitgesloten in hun tak van sport en het schaatsleven lijkt voorbij. Dan ontdekt de persoonlijke stalker van Jimmy dat er nog hoop is: ze mogen namelijk nog wel meedoen in het paren-onderdeel. Omdat beiden geen goede partner kunnen vinden komt een oud-trainer van Jimmy met een origineel idee: ze moeten samen het eerste mannenpaar op de schaats vormen!

Satire
Sportfilms waarbij underdogs, outcasts en onaangepasten uiteindelijk na hard werken alles en iedereen overwinnen zijn populair in de States. Blades of Glory volgt alle geijkte paden van het genre en probeert er zo de draak mee te steken. De vele knipogen naar de suffe uitgekauwde plotontwikkelingen binnen het genre zijn op zich wel vermakelijk, maar echt scherp wil het nooit worden. Er zit zeker een vorm van satire in deze film, maar omdat de bekende recht voor zijn raap humor van Ferrell voorrang krijgt komt dit uiteindelijk niet tot zijn volle wasdom.

Te veel Ferrell?
Ferrell is aanvankelijk best vermakelijk als rocker in het benepen kunstschaatswereldje. Het verzamelen van BH’s, het likken van vrouwen in het publiek, en de seks-moves op het ijs zijn genânt en grappig tegelijk. Jammer genoeg is dit geintje na een half uurtje wel uitgewerkt. De film bevat genoeg andere leuke typetjes, maar omdat de regie Ferrell voorop plaatst krijgen die nooit echt de aandacht die ze verdienen. Hierdoor gaat de film wel heel erg van Ferrell afhangen, en daar is de rol duidelijk niet op berekend.

Conclusie
Blades of Glory heeft desondanks regelmatig een grijns op mijn gezicht kunnen toveren. Vaak een pijnlijke, want de edele delen moeten er weer regelmatig aan geloven. Hier en daar flirt men met satire en vage humor, maar vaker kiest men de weg van de platte scheet- en seksgrappen. Jammer, want over het kunstschaatswereldje kan men genoeg grappigs verzinnen. De cameo’s van beroemde schaatsers in dit project zijn overigens opmerkelijk te noemen, jammer dat dit niet meer is uitgebuit in een wat scherpere film. Voor Ferrell-haters een duidelijke reden om even blokje om te gaan, maar liefhebbers weten wat voor vlees ze in de welbekende kuip hebben.