Breakfast on Pluto

De ster van Cillian Murphy is rijzende. Na optredens in 28 Days Later, Batman Begins en Red Eye is Cillian nu het stralende middelpunt in Breakfast on Pluto. En stralend middelpunt is wel heel erg juist uitgedrukt: Cillian speelt de eeuwig positieve Kitten, een stralende travestiet die hard op zoek is naar zijn/haar moeder en ware liefde.

London Calling
Als pastoor Bernard (Neeson) een baby op zijn stoep gedumpt krijgt, weet hij niet wat hij er mee aanmoet. De vette dorpsroddel is dat het kind (een jongen) is voortgekomen uit een vrijpartij tussen Bernard en zijn huishoudster. Deze is op haar beurt naar Londen vertrokken. Het kind groeit op bij pleegouders en blijkt al snel geen doorsnee jongen te zijn. Hij doet het liefst meisjesachtige dingen zoals huishoudkunde en noemt zichzelf ‘Kitten’. In het Katholieke Ierland is de naïeve en radicale Kitten niet echt op haar plek en ze besluit dan ook naar Londen te gaan om d’r moeder te vinden, een vrouw die op de actrice Mitzi Gaynor zou moeten lijken. De zoektocht van Kitten levert een bonte verzameling van lokale figuren op.

Achtergrond
Het verhaal van Kitten speelt zich af in een roerige tijd. De jaren ’60 en ’70 zijn bepaald niet de meest rustige tijden in Engeland en Ierland. Het verzet tegen de Britse bezetting van Noord Ierland laait op, de flower power en seksuele revolutie vieren hoogtij en de typisch Britse Burgerlijkheid krijgt te maken met grote veranderingen. Het moet ook worden gezegd dat de deze achtergrond, en de figuren die Kitten in deze context ontmoet, een stuk leuker zijn dan Kitten zelf. Cillian zet misschien wel een apart personage neer, maar ook een zeer vervelend personage. Sympathie voor Kitten kan de kijker lang niet altijd opbrengen. Het zal je daarom koud laten of Kitten haar moeder zal vinden.

Bijfiguren
In de vele leuke bijfiguren herkennen we menig bekend karakteracteur. Liam Neeson zet een prima prestatie neer als Bernard, maar jammer genoeg buit het script deze rol niet geheel uit. Hilarisch is Brendan Gleeson als John-Doe, een typische twaalf ambachten vierhonderd ongelukken. Ook zijn rol is klein, maar hij laat een duidelijke indruk achter. Stephen Rea is als goochelaar die Kitten aan zijn act toevoegt ook een welkom intermezzo, want zolang de film bezig is om deze karakters uit te werken verdwijnt de Kitten figuur tenminste een beetje naar de achtergrond.

Komisch of ernstig?
De film lijkt maar geen keuze te kunnen maken tussen drama en komedie. Nu is het niet erg dat beide aanwezig zijn, maar de mix zorgt hier wel voor een heel verwarrend geheel. Regisseur Jordan probeert ons vaak genoeg wel ontroering of sympathie op te dringen, maar slaagt hier eigenlijk maar één keer echt in. Een prachtig moment is als Kitten met een man danst, en de kijker duidelijk wordt dat ze terugdenkt aan een overleden geestelijk gehandicapte jeugdvriend. Deze jongen stond voor alle onschuld in haar leven. Een bomaanslag ontnam Kitten haar vriend, een nieuwe bomaanslag verknalt ook dit tere moment.

Conclusie
Ik weet niet goed wat ik echt aanmoet met Breakfast on Pluto. De acteerprestaties zijn zeer goed, de aankleding is prima, en de film heeft een geweldige soundtrack. Jammer genoeg zit ik me de hele film zo aan Kitten te irriteren dat de film echt aan kracht verliest. Een film hoeft natuurlijk niet altijd een sympathiek hoofdfiguur te hebben, maar soms is het wel handig als de kijker de hoofdfiguur kan begrijpen, snappen waarom hij/zij de dingen doet die ze doet. Helaas blijft Kitten vaak gewoon onberekenbaar en irritant, en daar moet je als kijker zin in hebben. De film zal mij vooral bijblijven door de geweldige soundtrack en leuke bijrollen.