Phileine zegt sorry

Een jaar of drie geleden verfilmde men ook een boek van Ronald Giphart. ‘Ik ook van jou’ was voor de liefhebbers van het boek een waar drama. Je kunt zeggen van Ronald Giphart wat je wil, maar naast seks hebben zijn boeken ook altijd gevoelige thema’s zoals de vergankelijkheid van geluk en de waarde van liefde. ‘Ik ook van jou’ was echter uitgehold tot een simpel tienerprulletje zoals Costa! en Volle Maan. De verfilming van Phileine zegt Sorry (PZS) zag ik echter toch met vertrouwen tegemoet.

Phileine Vs Lord of the rings
Waarom toch het vertrouwen in dit project? Het boek Phileine zegt sorry behoort al enkele jaren tot mijn favorieten. Toen ik het las zag ik direct Kim van Kooten voor me. Soms heb je dat. Iedereen wist al jaren dat als er een X-Men verfilming zou komen, dan zou Patrick Steward Xavier moeten spelen. En zo wist ik al jaren dat alleen Kim van Kooten in Nederland geschikt was om gestalte te geven aan Phileine. Koppel ook nog eens Robert Jan Westdijk aan dit project, de maker van het succesvolle Zusje, en dan moet het gewoon wel goed gaan. Phileine zegt Sorry was naast Lord of the Rings en de Matrix één van de films waar ik in 2003 ontzettend naar uit zat te kijken.

Phileine gaat op oorlogspad
In PZS maken we kennis met Phileine, een meid die weet hoe ze van zich af moet bijten. Ze heeft het hart op de tong, en is niet vies van een flinke ruzie of stevige seks. Maar uiteindelijk vind ook Phileine haar grote liefde, Max (Michiel Huisman). Ze staat dan ook niet direct te juichen als Max haar vertelt dat hij een jaar naar de USA gaat om daar dramaklassen te volgen. Na een maand of drie besluit ze hem op te gaan zoeken in New York. Daar komt ze erachter dat Max meedoet aan een wel heel erg gerestylde versie van Romeo en Juliet. Max moet op het podium naakt vrijen met zijn tegenspeelster. Phileine kan best tegen een dolletje, maar dit gaat haar veel te ver. De gevolgen laten dan ook niet lang op zich wachten…

Keuzes
PZS ziet er gelikt uit. Nederlandse films missen vaak een beetje de touch om het grote publiek aan te spreken. De kleuren zijn wat fletser, de presentatie is was minder, de seks vaak lachwekkend of overbodig en je ziet gewoon dat er flink gesneden is om in binnen het budget te blijven. PSZ ziet er echter Amerikaans professioneel uit. De film wordt goed gepresenteerd, er zitten een paar leuke cinematografische trucjes in en de film is verteerbaar voor een breed publiek. Er zijn maar weinig Nederlandstalige films die dat kunnen zeggen. Wat dat betreft is de Nederlandse filmliefhebber dit jaar wel verwend, want ook ‘Van god Los’ haalde een hoog niveau, en liet zien dat je en leuke Nederlandse films met inhoud kan maken, en toch een groot publiek aanspreken.

Schrijftaal
In ‘Ik ook van Jou’ leek ongeveer de helft van het oorspronkelijke boek in de prullenbak te zijn geflikkerd, en verzon Ruud van Hemert er heel wat bij om de film de juiste tiener-touch te geven. Het gevolg was een ware verkrachting van het oorspronkelijke verhaal die door de fans van het boek niet werd gewaardeerd. In PZS blijft men trouw aan de toon van het boek. De dialogen uit het boek zijn soms letterlijk overgenomen. Dit zorgt er wel voor dat sommige stukken wat raar overkomen op de filmkijker. Zinnen kunnen op papier vrij normaal lijken, als je ze in het echt hoort vraag je je toch af wat voor mensen in hemelsnaam zo praten. Gelukkig houd Westdijk deze toon de hele film vast, en stoort het daardoor niet. Als alle dialogen waren omgewerkt in ‘normale mensentaal’ had elke quote nogal misplaatst en raar geleken, en die valkuil heeft hij nu weten te vermijden. In het universum van deze film wordt gewoon op deze wijze gesproken.

Voltreffer
Voor de cast niets dan lof. Kim van Kooten is haar gouden kalf voor beste actrice meer dan waardig, en is net als Phileine een ‘voltreffer’. Michiel Huisman is bij de jongeren wel bekend door Costa! en Volle Maan, maar in deze film laat hij al zien dat hij meer in huis heeft. De rol van Phileines ‘partner in crime’ Gulpje wordt ingevuld door Hadewych Minis, en zij was in eerste instantie niet direct wat ik me van haar had voorgesteld. Ze weet echter al vlug te overtuigen, en daardoor zullen de fans van het boek zeer tevreden zijn. Tenslotte heeft Roeland Fernhout een wel aparte rol als de tamelijk weirde Jules, een New Yorkse flatmate van Max.

Conclusie
Mijn enige puntje van kritiek betreft eigenlijk het einde van de film. En tja, dat wordt moeilijk om uit te leggen zonder dat je de film meteen verpest voor mensen die PSZ nog niet kennen. Laat ik het er op houden dat ik me er gewoon even iets anders van had voorgesteld, en dat bijvoorbeeld Gulpje iets doet wat niet echt spoort met het karakter zoals ik het ken uit het boek. Verder had ik het me net iets grootser en melodramatischer voorgesteld. Desondanks komt de boodschap wel over, en dat is toch het belangrijkste. Als je bovendien het boek niet heb gelezen is deze kritiek vrij triviaal. PZS was samen met Cloaca en Van God Los één van de betere Nederlandse films van 2003.