Fifty Shades Darker

Soms is het nagenoeg onmogelijk om onbevooroordeeld een film te gaan kijken. Bij Trainspotting had ik te maken met nostalgie naar vervlogen jaren. Bij Fifty Shades Darker was het vooral mijn hekel aan het eerste deel dat mijn stemming beïnvloedde. Het was naar mijn mening niet eens een film, meer een uit de hand gelopen reclame voor Chanel of Dior. De stomende BDSM uit de boekjes was teruggebracht tot brave Hollywoodseks zonder chemistry tussen de geliefden. Waarom zou dat nu anders zijn?

Nog maar eens proberen
Aan het eind van de vorige film verliet Anastasia Steele (Dakota Johnson) de schatrijke Christian Grey (Jamie Dornan) nadat ze geschrokken was van diens seksuele voorkeuren. Grey wil nog een kans en zegt bereid te zijn een meer gewone (vanilla) relatie te proberen. Al snel loopt deze tweede poging tot liefdesgeluk tegen een onwaarschijnlijke hoeveelheid problemen op. Grey blijkt last te hebben van flinke jeugdtrauma’s en kan zijn controlerende persoonlijkheid maar moeilijk onderdrukken. Ondertussen zijn er ook nog vrouwen uit Grey’s verleden die Ana niet zien zitten. Gaat de relatie dit allemaal wel overleven?

Meningen zijn er om aan te passen
Ana Steele is niet bepaald iemand die voor haar mening gaat staan. Nadat ze in de vorige film letterlijk wegrende van Grey is nu alles in drie minuten uitgesproken. Elke keer als ze een duidelijk standpunt lijkt in te nemen komt ze er een scene later al weer op terug. Net als Edward uit Twilight is Grey precies de bezitterige, controlerende en disfunctionele gestoorde waarvoor iedere ouder zijn dochter zou willen waarschuwen. Maar jah, het gaat hier om een seksuele fantasie voor het hoofdzakelijk vrouwelijke publiek. De liefde in de film is even onwaarschijnlijk als onwenselijk, maar dat is dus even niet van belang. Mannen zijn in deze film sowieso gek op Ana. Haar beste vriend hangt zijn expositie vol met foto’s van haar. Haar baas probeert haar op kantoor aan te randen. Allemaal gaan de mannen erg ver in hun bewondering voor de muizige Steele. Waarom mag Joost weten. De film verwacht dat de kijker dit maar gewoon aanneemt als een gegeven.

Lachwekkend
Deel één was echt een marteling om in zijn geheel uit te zitten. Er gebeurde gewoon helemaal niets. De film bestond uit twee mensen zonder aantrekkingskracht die ruim twee uur nodig hadden om te ontdekken dat ze seksueel niet compatibel waren. De bijrollen hadden verder geen noemenswaardige invloed op de film. Er was een familielid hier en een goede vriendin daar, maar ze waren slechts aankleding voor het lege verhaal. In dit deel heeft men een poging gedaan iets meer personages daadwerkelijk invloed te laten hebben op het verhaal. Het blijft megaoppervlakkig, en elke poging tot interactie werkt vooral op de lachspieren. Er zijn jaloerse ex-geliefden en iets te blije familieleden, maar verder blijven deze mensen vooral beeldvulling.

Seks met broek aan
Ook dit deel duurde weer een dikke twee uur. Dat lijkt me allerminst nodig. Er zit een wereld aan scenes in die totaal overbodig aandoen en gewoon op de cuttingfloor achter hadden moeten blijven. Ik denk dat je met een strakker script de film moeiteloos had kunnen terugbrengen naar 80 minuten. De seksscènes zitten de speeltijd zeker niet in de weg. Het zijn er een paar meer, maar ze duren allemaal vrij kort en zijn in een wip (sorry, kon het niet laten) voorbij. Daarbij mag iemand Meneer Grey uitleggen dat je bij voorspel niet altijd je broek hoeft aan te houden tot het laatste moment. Geef op zijn minst het betalende vrouwelijke publiek iets meer mannelijk naakt. Een erotisch drama waarbij de mannelijke hoofdrolspeler bang is zijn broek uit te doen oogt wat knullig.

Meer uitleg
De film heeft de neiging alles veel te veel uit te willen leggen. Aangezien de chemistry tussen de hoofdrolspelers ook hier weer ver te zoeken is moeten de bijrollen voortdurend opdraven om aan ons te vertellen hoe verliefd het stel kijkt en hoe goed ze bij elkaar passen. Voortdurend verzuchten mensen hoe anders Grey is nu hij met Ana is. Als de kijker voelt dat twee mensen bij elkaar horen, dan heb je al die uitleg niet nodig. Dat is hier helaas dus niet het geval. Grey voelt zich tot BDSM aangetrokken door onverwerkte jeugdtrauma’s. Een goed script laat dit vooral zien. Maar nee, ondanks het feit dat Grey aangeeft “er niet over te willen praten” doen ze eigenlijk niks anders.

Conclusie
Vroeger had je zoiets als de ingezonden verhalen van het mannenblad Penthouse. Daarin deelden lezers hun erotische fantasieën waarin mannen en vrouwen zonder aanleiding uit de kleren gingen en stomende seks hadden. Dat niveau heeft deze filmreeks ook. Tijd voor het opbouwen van een echte realistische romance is er niet. Door naar de volgende matige seksscène of vergezochte plotontwikkeling. Gelukkig was deze film ietsje beter te harden in vergelijk met deel één. Waar zit ‘m dat in? Een film moet in elk geval een vleugje verhaal hebben. Dat hebben ze inmiddels geleerd. Fifty Shades is nog steeds slecht, maar nijgt nu iets meer naar leuk slecht. Dat maakt de film echter nog steeds geen aanrader.