Les Choristes

Soms maakt het niet uit of een film een standaardverhaal verteld. Acteerprestaties, muziek, een bepaalde subtiliteit kan dan zo goed zijn dat de film toch genietbaar blijft. Na films als Dead Poets Society en Mona Lisa Smile zal het verhaal van Les Choristes dan ook weinig verrassend zijn. Maar kan deze film dan op de andere gebieden voldoende kwaliteit geven om het publiek in de bioscoopstoel te blijven boeien.

Hap, hap en weg
Waar gaat Les Choristes dan over? Op een jongensinternaat komt een nieuwe surveillant: Clément Mathieu (Jugnot). De jongensschool staat bekend om zijn harde aanpak en het motto: actie – reactie. Nog geen vijf minuten is Mathieu op het internaat en begrijpt hij hoe de vork in de steel zit. Uiteraard kan hij zich niet vinden in het regime van de directeur Rachin (Berléand) en probeert op zijn eigen manier de jongens in het gareel te krijgen en te houden. Gezien muziek de grote liefde van Mathieu is, begint hij een koor met zijn klas. En dat pakt, totaal niet onverwacht en ook niet zonder de nodige strubbelingen, zeer goed uit.

Duivelse engel
Ik noemde al drie punten waar een standaardfilm aan kwaliteit kan winnen. Om te beginnen zijn de acteerprestaties van een aantal spelers zeer lovenswaardig te noemen. De jongen die in de film wordt omschreven als een duivel in engelenkleren, heeft naast het uiterlijk wat bij deze omschrijving past ook nog eens een formidabele stem. Redt hij het in Frankrijk niet als acteur, dan kan hij altijd nog gaan zingen. Het zou me niet verbazen als hij nu al een ware fanclub aan meisjes heeft opgebouwd. Jugnot, weet als de ietwat sullig uitziende surveillant, de sympathie van iedereen te winnen. Hij mag er dan sullig uitzien, maar dom is hij allerminst. Ook Berléand is zeer goed gecast als directeur. Hij weet zijn rol als akelige directeur die de jongens graag met lijfstraffen in het gareel houdt goed over te brengen: actie – reactie!

Prachtige muziek
Voor wat betreft de muziek in de film kan ik niets anders dan mijn lof uiten: hoe prachtig een zuiver zingend jongenskoor kan klinken. De muziek in combinatie met de subtiliteit waarmee het verhaal geschoten is, maakt deze film zeer genietbaar. Ondanks het standaardverhaal weet de film hiermee een kleine meerwaarde te verdienen. Opvallend, en meteen ook een beetje jammer, is dat de verwachte apotheose min of meer uitblijft. Er gebeurt wel een ander wat de levens van de belangrijke karakters op hun kop zet en het einde bevredigend maakt, het is alleen minder heftig dan verwacht.

Conclusie
Al met al kan ik zeggen dat ik zeer heb genoten van Les Choristes. Wie zich kan zetten over het standaardverhaal, zal verrast worden door de prachtige muziek en de formidabele solo van Jean-Baptiste Maunier. Bij wie de maag zich al omkeerde na het zien van Dead Poets Society en dergelijke films, kunnen zich maar beter van verre houden, Les Choristes is zeker niet voor hen weggelegd. Les Choristes moet je zien als een Frans tussendoortje waarvan de vulling een stuk beter te verteren is dan Mona Lisa Smile.