Slechtste Nederlandse films van deze eeuw

Nederlandse films hebben de laatste jaren een slecht imago gekregen. In de jaren ’70 en ’80 kwam dit nog door koddige seks en vrolijk rondstuiterende borsten. Tegenwoordig vooral door een overmaat een romcom’s met vooral bn-ers en soapies in de hoofdrollen. We hebben een tiental slechte Nederlandse films van deze eeuw voor jullie op een rijtje gezet.

Grimm – Alex van Warmerdam (2003)
Waarom gaat filmsubsidie in Nederland naar dit soort vage projecten? Subsidie zou bedoeld moeten zijn om jonge talenten een kans te geven zich te ontplooien en te ontwikkelen. Niet om oudere regisseurs hun zoveelste vage film te laten maken waar hooguit 2000 mensen naar toe zullen gaan. Grimm is een mooi voorbeeld waarom mensen liever niet een Nederlandstalige film willen zien.

Feestje! – Ruud van Hemert (2004)
Toegegeven: Ruud van Hemert maakte met Schatjes en Mamma is Boos twee leuke films. Daar staat echter een enorme hoop bagger tegenover. De Giphart-verfilming Ik ook van Jou was gênant, maar Feestje is net nog iets erger. Van Hemert’s beeld van studenten is erg doorsnee, en om eind dertigers en begin veertigers nou studenten te laten spelen… Beetje jammer.

De Storm – Ben Sombogaart (2009)
Destijds met veel bombarie de bioscopen binnen gestormd, maar oh zo slecht. Deze film over de watersnoodramp had beter “Na de storm” kunnen heten. Alleen de eerste 10 minuten gaan over de storm en boy, wat ziet dat er nep uit. Daarna zien we anderhalf uur lang acteurs zonder inspiratie door ondergelopen weilanden zoeken naar een baby. Voorspelbaar drama, matige effecten, matig acteerwerk.

All Stars 2: Old Stars – Jean van de Velde (2011)
De eerste film was een aardig verhaal over dreigende verwatering van jeugdvriendschappen en ouder worden. Dit tweede deel gaat eigenlijk ook weer over ouder worden en nieuwe verantwoordelijkheden. Alleen ontspoort de film voortdurend in hele slechte onderbroekenlol die zelden leuk is en waar elke grap veel te lang uitgespeeld wordt. Ridicule karakterveranderingen ten opzichte van het eerste deel maken dit een afgang van een film.

Het Bombardement – Ate de Jong (2012)
Het Bombardement is een draak van een film. En ja, Jan Smit laat niet zien dat hij een acteur is die een film als deze kan dragen. Maar laten we de schuld voor deze ramp wel leggen waar hij hoort. Ate de Jong en Paul Ruven verdienen het om na het maken van deze zeer slechte film de komende tien jaar door publiek en geldschieters niet meer serieus genomen te worden. Er was duidelijk weinig budget, maar wat zij gedaan hebben om zo’n stuk geschiedenis in beeld te brengen is te kneuterig voor woorden. En dialogen die lijken te zijn geschreven voor sketches in Klokhuis helpen al helemaal niet. Totale afrader.

Ushi must Marry – Paul Ruven (2013)
Paul Ruven was boos op de recensenten vanwege de tegenvallende recensies voor dit wangedrocht. Pretentieloos vermaak mag volgens Paul niet van recensenten, aldus Ruven. Ik lees vaak genoeg recensies van recensenten die best te porren zijn voor pretentieloos vermaak. Maar zelfs dat mag nog wel enig niveau hebben. Zelfs pretentieloos vermaak heeft af en toe elementen als komische timing, goede regie en een leuk plotje nodig. Paul Ruven slaagt daar niet in, en probeert zich nu op uiterst laffe wijze in te dekken en de schuld voor weer een wanproduct af te schuiven. Walgelijk dat dit soort figuren nog geld voor films krijgen.

Verliefd op Ibiza – Johan Nijenhuis (2013)
Geen lijst vol slechte Nederfilm zonder Johan Nijenkuis. Al met al is VOI precies wat je mag verwachten van een avondje stappen in Ibiza. Veel geschreeuw, harde muziek, geen diepgang, hier en daar een schamele lach, en een dag later ben je alles al weer zo’n beetje vergeten. Behalve wellicht dat brakke gevoel, die enorme kater, en die nare one night stand die maar niet je bed uit wilt gaan. VOI laat zich inderdaad nog het beste vergelijken met een zeer slechte one night stand. En als Kim Feenstra’s lege personage nog het meest geloofwaardige is, dan zegt dat eigenlijk wel genoeg

De Toscaanse Bruiloft – Johan Nijenhuis (2014)
Soms zie je vakantiefoto’s van een vage oom en tante die ook eens in het buitenland zijn geweest. Braaf poseren ze bij de meest toeristische plekken en verder zie je vooral veel foto’s van mensen op het strand of ergens op een zonnig terras. Overal daaromheen zitten andere tokkie-toeristen en roodverbrande feestgangers wiens vakantiefoto’s er exact hetzelfde uit zullen zien. Inwendig gruw je bij de gedachte, je wilt tenslotte wel een beetje je unieke eigen vakantie. Johan Nijenhuis levert wat van hem verwacht mag worden: een wangedrocht van een film, maar wel met fraaie zomerse plaatjes.

Kenau – Maarten Treurniet (2014)
Kenau heeft met Monic Hendrickx en Barry Atsma twee acteurs die er echt wel wat van proberen te maken. Helaas ontbreekt het aan een goed script en inventieve regie om hun werk goed tot recht te laten komen. Alle karakters zijn totaal ontdaan van diepgang en blijven van bordkarton. Jammer,want je ziet continue momenten waarop dat potentieel zeker aanwezig was. De schrijvers hebben zich nergens kunnen inhouden en ontdoen het toch al magere verhaaltje van elke vorm van subtiliteit. Hierdoor lijkt Kenau meer op een avonturenfilm alla Floris, dan het tragisch historisch epos dat men eigenlijk voor ogen had.

Rokjesdag – Johan Nijenhuis (2016)
Nog maar een keertje een Nijenhuis-film. Hoe langer de film duurde, hoe meer ik me ging afvragen wat voor mensen dit leuk vinden. Alle ontwikkelingen in deze film passen prima in een soap. Alleen neemt men daar vaak weken de tijd voor het uitwerken. Deze film heeft aanzienlijk minder tijd, dus men gaat recht op zijn doel af. Personage A gaat voor B, C komt uiteindelijk alsnog bij D, en E blijkt niet wie hij voorgaf te zijn. De karakters in de film zijn voortdurend verrast door alles wat ze overkomt. De kijker niet. Zelfs een avondje Netflixen zou ik met deze film nog niet aanraden, zonde van de tijd.