De laatste jaren is er in de mainstream bioscopen een nieuw soort subgenre ontstaan: films met een nostalgische ondertoon die vooral het thema ouder worden behandelen. Veel oudere acteurs krijgen de kans om te schitteren en de film trekken ook een wat ouder publiek. Romantische komedies, actiefilms en serieuze drama’s vol overpeinzingen over jeugd en ouder worden. The Sense of an Ending raakt deze thema’s ook aan, en gaat in op de vraag wat er met onze herinneringen gebeurt als die botsen met de realiteit of de herinneringen van iemand anders.
Berichten uit het verleden
Tony Webster (Een zoals altijd prima acterende Jim Broadbent) runt een klein onopvallend winkeltje dat zich specialiseert in tweedehands Leica camera’s. Hij is een ietwat chagrijnige brombeer wiens dagen routineus in elkaar overlopen. Zijn dochter staat op het punt van bevallen, en met zijn ex-vrouw heeft hij een niet onvriendelijke maar ook ietwat afstandelijke omgang. Dan krijgt hij te horen dat de moeder van zijn jeugdliefde Veronica is overleden en hem iets heeft nagelaten. Het gaat om het dagboek van een jeugdvriend. Veronica (Charlotte Rampling) wil hem echter het boek niet geven. Tony wil weten waarom en gaat in het heden maar ook in zijn geheugen op zoek naar antwoorden.
Nostalgie
Het ophalen van herinneringen kan heerlijk nostalgisch zijn. Maar wat als diezelfde herinneringen net iets anders in elkaar zitten of door iemand totaal anders zijn beleefd? Dat is het probleem dat Tony in zijn zoektocht naar de waarheid tegenkomt. Wij als kijker maken deze trip mee. Regisseur Ritesh Batra husselt heden en verleden door elkaar, en dient zijn plotelementen in rustig tempo op. Elke keer als je als kijker denkt te weten hoe iets zit krijg je ook een nieuw element toebedeeld waardoor je dingen toch weer anders moet gaan zien. Dit lijkt een prima aanpak, maar helaas doet het verhaaltechnisch wat geknutseld aan. Echte problemen met zijn herinneringen heeft Tony namelijk niet, de film focust meer op zijn onhandige sociale vaardigheden dan op het mysterieuze plot.
Prima cast
De cast draagt deze film. Broadbent zet een heerlijk sikkeneurige oude vent neer waar je als kijker toch een zwak voor gaat voelen. Je begrijp waarom zijn ex-vrouw (Harriet Walter) zijn houding en zijn plotselinge nostalgische verhalen kan tolereren. Rampling krijgt weinig tijd in de film, maar scene’s zijn effectief. De acteurs die de jeugdige versies van de karakters weergeven zijn ook goed gecast: hongerig en nog vol bravoure. Jammer dat prima acteurs als Matthew Goode en Emily Mortimer (de moeder van Veronica) maar een marginale rol spelen. Ze staan duidelijk op de poster, maar hun rol blijft beperkt tot misschien 8 minuten. Als je bedenkt dat Mortimer’s rol een een belangrijk element in het verhaal is, dan had ze best iets meer schermtijd en achtergrond mogen hebben.
Conclusie
Een film kan soms nagenoeg alle juiste tonen aanslaan maar toch net niet helemaal bevredigen. De film is absoluut onderhoudend en mede door Broadbent een tripje naar de bioscoop waard. Toch miste ik iets. Tony’s ex vrouw verwijt Tony aan het begin van de film dat er meer achter het hele verhaal zit, en Tony niet alles wil vertellen. Dat gevoel bleef bij mij ook een beetje hangen. Er had qua mysterie en botsende herinneringen meer ingezeten, maar regisseur Batra kon het ons niet geven. Wat blijft is een prima kabbelend drama dat mij als kijker geen Sense of an Ending wist te geven.
Be the first to comment