Back to the 80’s: Masters of the Universe

Als kind was ik een behoorlijke fan van de Masters of the Universe tekenfilms. Voor mijn verjaardag had ik een cassettebandje met avonturen van He-Man en zijn vrienden gekregen, en drie actiefiguren om het avontuur na te spelen. Ik heb dat bandje kennelijk zo vaak zitten luisteren dat mijn vader nog jaren later Skeletor kon quoten. En toen las ik in Mickey Maandblad dat er een live-action speelfilm van MOTU  in de bioscoop ging komen…

Grayskull has fallen
Skeletor (Frank Langella) weet via een geheim wapen eindelijk Castle Grayskull te veroveren en is van plan om de macht van de daar verblijvende tovenares over te nemen. He-Man (Dolph Lundgren) en zijn vrienden Man-At-Arms en Teela willen dit graag voorkomen en slagen erin een gek mannetje genaamd Gwildor te bevrijden uit handen van Skeletor. Gwildor blijkt de maker van een kosmische sleutel die ervoor zorgde dat Skeletor toegang kreeg tot Grayskull. Een poging om de tovenares te bevrijden gaat mis, en Gwildor red met zijn sleutel de dag door de helden naar een andere plek te transporteren. Die plek blijkt onze aarde. Alleen zijn ze ineens de kosmische sleutel die ze kan terugbrengen kwijt. Deze is gevonden door Kevin en Julie (een heel jonge Courtney Cox). Skeletor zend ondertussen zijn handlangers naar aarde om de sleutel ook in handen te krijgen.

Kindertijd
Als kind keek ik enorm uit naar deze film. Helaas woonde ik in Drenthe, en dus waren de bioscoopbezoekjes beperkt. Uiteindelijk huurden we MOTU op video en… ik kreeg voor het eerst last van wat ik later de “Phantom Menace” aandoening zou noemen. Dat wil zeggen dat ik ergens wel aanvoelde dat mijn verwachtingen niet waren ingelost, maar dat ik in eerste instantie hard mijn best deed de film te verdedigen. He-Man zeg er niet helemaal uit als He-man. Ik had waarschijnlijk verwacht dat men de tekenfilm zo letterlijk mogelijk na zou doen. De makers hebben hard ingezet op een camp stijltje, en dat was nou net niet waar ik op zat te wachten.

Drago is He-Man
Dolph Lundgren kijkt zelf niet al te positief terug op deze film. De acteur had enige status weten te veroveren als de imposante bokser Drago in Rocky IV. Maar hij blijkt niet in staat de film te dragen als de iconische held. Frank Langella zat als Skeletor duidelijk beter in zijn vel (ook al heeft  Skeletor daar weinig van). Hij nam de rol aan omdat zijn zoontje fan was van de tekenfilm, en speelt de schurk met een waar genoegen. Ook nu, jaren later kijkt hij op deze rol terug als één van zijn favorieten. De rest van de cast is vooral schermvulling. Chelsea Field heeft als Teela een verschrikkelijke jaren ’80 hoofdband om. De schurken van Skeletor zijn allemaal vrij saai, alleen Meg Foster als Evil-Lyn was me een beetje bijgebleven.

Kinderen als helden
De jaren ’80 waren vooral een filmdecennium waarin kinderen de helden waren. Ze zagen in vergelijk met volwassen dingen net even anders, en daardoor waren ze in staat om lastige situaties tot een goed einde te brengen. MOTU probeert voort te borduren op dit idee. Kevin en Julie moeten de helden bijstaan in hun pogingen om terug te keren naar de eigen wereld. Courtney Cox acteert net zoals haar kleine rolletje in een videoclip van Bruce Springsteen: verschrikt grote ogen en die “wat overkomt me allemaal” blik. Robert Duncan McNeill kwamen we later nog tegen in Star Trek Voyager, maar heeft in deze film verder weinig meer te doen dan hopen dat He-Man hem elke keer zal redden. Ondanks alle goede bedoelingen zijn de kids toch niet zo zelfstandig als bijvoorbeeld the Goonies.

Conclusie
We zijn nu dertig jaar verder, en ik merk dat ik de film toch hier en daar kan waarderen. Natuurlijk, kinderen van nu zullen hier wellicht niet veel mee op hebben, maar ik merk dat ik als volwassene nu veel meer kan met het  camp gehalte. Dat komt omdat ik de film nu veel meer kan zien als een kind van zijn tijd. Dolph Lundgren is nog steeds geen fantastische acteur, maar het kost me nu veel minder moeite om hem te zien als He-Man. Skeletor steelt echter de show. En laten we eerlijk zijn, zijn schurken niet altijd wat interessanter dan de helden?

 

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*