Bella Donna’s

De Nederlandse filmwereld lijkt inmiddels officieel meer filmprojecten dan acteurs te hebben. Castingmogelijkheden zijn erg dun gezaaid, met als gevolg dat je dezelfde acteurs elk jaar een keer of vier in vergelijkbare films ziet opdraven. Bovendien vist elke regisseur het liefst in zijn favoriete vijver. Na het erbarmelijke Homies (2015) laat regisseur Jon Karthaus weer veel bekende gezichten opdraven voor zijn nieuwste project. En heel verrassend; het draait weer om een romcom met een ensemble cast.

Bucketlist
Na een noodlottig duikongeluk verliezen vriendinnen Amy, Sasha en Jasmijn hun beste vriendin Donna. Donna heeft door haar voortijdige dood haar “bucket-list” nooit af kunnen maken. De vriendinnen besluiten dit voor haar te doen. Op deze lijst staan een paar vreemde, gevaarlijke en ronduit bizarre dingen. Door het uitvoeren van deze bucket-list lopen de dames ook tegen elkaars grenzen en beperkingen aan. De één vecht tegen het idee dat ze een saai leventje moet leiden, de ander sleept alle mannen het bed in maar wil eigenlijk de ware vinden, en de derde vriendin kan maar niet zwanger worden. De vriendschap wordt dan ook flink getest.

Ideeënarmoede
Het lijkt er op dat dit genre nu officieel door alle ideeën heen is. Het idee van een Bucket-list is nou toch wel heel erg uitgekauwd sinds de gelijknamige film uit 2007. Tijdens het kijken naar Bella Donna’s trek je vaak vergelijkingen met andere (en in dit geval betere) films. Dat zou an sich nog niet zo erg zijn, maar in dit geval zijn er vaak grappen die je letterlijk al eens ergens anders zag. De hoofdrolspeelsters zijn aanvankelijk slechts standaard typetjes die je in alle komedies met vrouwen tegenkomt. De wilde, de saaie en de pietluttige getrouwde. De meeste bijrollen zijn geen echte mensen met een persoonlijkheid, maar voorwerpen om een grap op het scherm te krijgen. En zoveel van die grappen slaan zo ongelooflijk de plank mis dat je gaat hopen dat regisseur Jon Karthaus en schrijver Diederik Jekel nooit meer een film maken.

Bijrollen
De bijrollen zitten weer vol met de usual suspects. Thijs Römer mag voor de zoveelste keer een douchebag spelen. Niet dat hij het heel slecht doet, maar hij heeft dit al te vaak gedaan. Manuel Broekman komt voorbij tijdens een date die van kwaad tot erger verloopt. Robert de Hoog speelt de ex van Amy die op wel heel lompe wijze is vreemdgegaan. Al die cameo’s hebben verhaaltechnisch weinig nut, ze zijn er vooral voor een op zichzelf staande grappig bedoelde scene. En aangezien deze grappen allemaal onder het kopje vergezocht en weinig grappig vallen is het allemaal erg pijnlijk om te zien.

Top hoofdrolspeelsters
Maar terwijl het script, de falende regie en de wanstaltig onnodige bijrollen hun best doen deze film te begraven gebeurde er iets geks. Hier en daar kon het acteerwerk van de hoofdrolspeelsters me wel bekoren. Kiki van Deursen trekt moeiteloos de sympathie van de kijker naar zich toe. De film is te slecht om voor haar hier van een doorbraak te spreken, maar ik hoop haar snel in meer en betere films te zien. Haar spel geeft de filmliefhebber nog een beetje het gevoel naar een echt mens te zitten kijken. En ook het enthousiaste spel van Carolien Spoor en Eva Laurenssen zorgt ervoor dat je zowaar de film toch nog uitkijkt.

Conclusie
De ondertitel voor deze film zou moeten zijn: “Drie prima actrices redden een flutfilm“. Net als bij Homies zijn vooral de scenes die om mannen draaien dramatisch slecht. Gelukkig voor Jon Karthaus heeft hij de beschikking over drie prima actrices die bereid waren om van deze natte drol nog iets te maken. Dit tilt de film net een trapje hoger. Ik kwam nu toch nog een tikje voldaan de bioscoop uit. Conclusie: geef de dames zo snel mogelijk meer en betere rollen en laat Jon Karthaus en Diederik Jekel voortaan gewoon een Enzo Knol-achtig vlog maken of zo.