Mindhunter (Seizoen 1)

De series schieten als paddenstoelen uit de grond bij Netflix. De keuze is groot, en dus ga ik soms af op series die me aangeraden worden. Ik had veel positiefs over Mindhunter gehoord, dus hebben mijn vriendin en ik hier een weekje aangezeten. Een serie spelende in de jaren ’70, waarin men in de gedachtepatronen van seriemoordenaars probeert te duiken. Leuk, maar er zijn misdaadseries te over tegenwoordig, dus kan deze serie daar nog iets aan toevoegen?

Zieke geesten
Holden Ford (Jonathan Groff) is een jonge, ijverige FBI agent met een gezonde belangstelling voor wat criminelen tot hun daden beweegt. Binnen de FBI ziet men een zaak als afgedaan als de crimineel is opgepakt. Maar Holden wil  moordenaars bestuderen om in de toekomst patronen sneller te herkennen en deze mensen sneller op te pakken. Er is aanvankelijk weinig belangstelling, Holden loopt tegen veel conservatieve muren aan. Dan ontmoet hij ervaren collega Bill Tench (Holt McCallany), en psychologe Wendy Carr (Anna Torv). Langzamerhand krijgen ze het balletje aan het rollen, en interviewen ze enkele beruchte moordenaars over hun beweegredenen.

Analyses van duistere patronen
Misdaadseries over nare moordenaars en de agenten die ze vangen zijn er te over op Netflix. Mindhunters probeert zich te onderscheiden door het iets anders te doen. Het jagen op moordenaars is slechts een bijplot in deze serie. De hoofdmoot ligt bij het analyseren en doorgronden van deze zieke geesten. De spanning komt dus niet door enge achtervolgingen door duistere schuilplaatsen en steegjes. Het vuurwerk van de serie komt vooral uit de gesprekken die Holden en Bill hebben met beruchte moordenaars. De serie is losjes gebaseerd op de ervaringen van FBI agenten John E. Douglas en Robert K. Ressler. De serie laat effectief zien dat het interviewen van dergelijke nare criminelen een prijs heeft: Bill en Holden merken hoe sommige verhalen onder hun huid kruipen. Maar ze leren ook hoe ze criminelen kunnen verleiden tot het delen van hun informatie. Maar hoever wil je als mens gaan in het begrijpen van deze materie?

Van naïef naar arrogant
De plus van de serie zijn de karakterstudies. Holden begint als ietwat naïeve jongeman die overtuigd is van zijn goede ideeën, maar niet gepokt en gemazeld genoeg om ze aan de man te brengen. Door de begeleiding van Bill en Wendy raakt hij steeds meer overtuigd van zijn inzichten en successen. Dit maakt hem niet simpelweg zelfverzekerd, tegen het einde van het seizoen is hij ronduit zelfingenomen en arrogant. Hij neemt steeds minder aan van Bill, de man die hem aanvankelijk leerde te werken binnen de beperkingen van een conservatieve organisatie als de FBI. Bill heeft flink wat familiesores aan zijn hoofd. Om die spanningen de baas te kunnen gaat hij in zijn schaarse vrije tijd liever op de golfbaan staan. Die tijd opofferen om te luisteren hoe één of andere gek jonge studentes stalkt en vermoordt eist dan ook veel van Bill’s gemoedsrust. Wendy worstelt met de transitie van de academische wereld naar de conservatieve FBI. Ook de diverse moordenaars fascineren de kijker, en die geven hun geheimen niet in één gesprekje van vijf minuten prijs, alles kost tijd.

Traag
Minder geslaagd is dat de serie een heel laag tempo kent. Dat stoort me niet tijdens het psychologische steekspel tussen de agenten en de criminelen. Maar veel van de verhalen daarom heen boeien minder. De relatie van Holden en zijn vriendinnetje Debbie (Hannah Gross) slaagt er maar matig in om iets toe te voegen aan het verhaal. Ook de scenes waarin Debbie een jong zwerfkatje probeert te lokken met tonijn hadden voor mij niet gehoeven. Qua karakterstudie zijn er effectievere scenes die ook het verhaal niet ophouden. Soms bekroop me het gevoel dat met wat creatief schrijven, regisseren en editen de serie van tien afleveringen makkelijk tot zes of zeven teruggebracht had kunnen worden. Dus als je niet kan tegen een zeer langzaam ontwikkelend plot, dan is Mindhunter wellicht niet jouw serie.

Conclusie
Mijn vriendin en ik ervoeren dit eerste seizoen van Mindhunter als zeer onderhoudend. Gedurende het seizoen gingen we ons wel steeds meer irriteren aan Holden. Maar de serie is door OA de vermaarde regisseur David Fincher mooi op beeld gezet, en het tijdsbeeld van de jaren ’70 komt zeer goed tot zijn recht. De inrichting van de appartementen, de mooie auto’s, de funky muziek… En deze serie laat ook zien hoe ongelooflijk veel men rookte op plekken waar men dat nu niet meer zou doen. Ik heb het gevoel dat Mindhunter zijn potentieel nog niet helemaal waar weet te maken. Maar als de laatste aflevering een voorbode is van wat er nog gaat komen, dan heb ik toch wel zin in seizoen twee.