Men zweert veelal bij hun “eerste” James Bond. Ik ook. Op mijn tiende werd ik geïntroduceerd aan de wonderlijke wereld van gadgets en femme fatales via Pierce Brosnan’s eerste (en beste) Bond film: Goldeneye. Onze eigen Famke Janssen mocht met zwaar Russisch accent Xenia Onatopp spelen naast Sean Bean’s ijskoude 006. Verder heeft de film glansrollen voor Judi Dench in haar debuut als M, een sterke Robbie Coltrane en een heerlijk schmierende Alan Cumming, maar de echte ster in Goldeneye is de pret.
Pierce Brosnan
Pierce Brosnan heeft weinig echt overtuigende Bond-films gemaakt. Tomorrow Never Dies was saai. The World is Not Enough was leuk maar schaatst net aan de verkeerde kant van camp. Die Another Day was een schande voor de franchise. Maar Brosnan zelf had het totaalpakket: knap, charmant, glamoureus, met toch genoeg testosteron als zowel vrouwenverslinder en actiester. Om hem echt tot zijn recht te zien komen moet je hem in een goede film plaatsen. Goldeneye is dus een prachtfilm om Bond op zijn best te zien. Nee, het heeft niet de kundigheid en verdieping van de Daniel Craig films (die op hun beurt óók prima te vertoeven zijn), maar Goldeneye is heerlijk achteloos lol trappen. De oneliners vliegen je om de oren, de auto’s en dames komen rechtstreeks uit de magazines, en pogingen tot realisme worden niet gewaardeerd. Maar man, wat is het leuk.
Onatopp of Things
Veel van deze pret schuilt in de dikke knipoog die Bond geeft aan zowel zijn eigen geschiedenis als de (destijds) moderne tijd. “Je bent een seksistische, vrouwonvriendelijke dinosaurus – een reliek van de Koude Oorlog,” zegt M, voor het eerst een vrouw (met een perfect gecaste Dench). Dat de film deze observatie over Bond maakt geeft aan dat het alle clichés omarmt maar er ook bewust van is. En dus zijn de liefdesscènes, de oneliners, de tweedimensionale vrouwelijke karakters en het oeverloze geweld weer van de partij. Maar Brosnan doet zo goed wat Craig niet helemaal kan: alles spelen met een kleine glimlach die aan het publiek suggereert: niet al te serieus nemen, jongens.
For England James
De aantrekkingskracht van een Bond film rust vaak bij de slechteriken (zie: een sterke Mads Mikkelsen in Casino Royale, ook van Goldeneye regisseur Martin Campbell). Sean Bean doet het prima als de schaduwzijde van Bond: meedogenloos maar desalniettemin charmant en ogenschijnlijk door en door Brits (met een geschiedkundig randje). Zijn assistent, de niet al-te-subtiel genoemde Xenia Onatopp, wordt over-the-top maar met veel plezier gespeeld door Famke Janssen. Xenia wurgt het liefst gewelddadig mannen dood met haar benen. Andere hoogtepunten in de film zijn een tank-rit dwars door Sint-Petersburg, een strak geregisseerde spannende opening en een finale op grote hoogte. Maar de kern van de film blijft toch altijd maar weer die lol: James Bond is lekker fout, maar dat durfde hij toen ook nog toe te geven. “Je hebt het pistool niet nodig, hoor”, lacht Xenia verleidelijk terwijl ze half-naakt in de sauna zich voorbereidt op een aanval. Bond houdt zijn Walter PPK strak voor zich. “Hangt van je definitie van veilige seks af,” antwoordt hij. Zorgeloos. Heerlijk.
Be the first to comment