Aaron Sorkin krijgt van mij vaak op voorhand al een soort seal of approval. Zijn teksten zijn snel, vol informatie en scherp. Ik genoot van de presidentiële perikelen in West-Wing, Moneyball is één van mijn favoriete films, en ook Steve Jobs bracht de kijker heerlijk verbaal vuurwerk. Combineer zijn geweldige scripts met de getalenteerde Jessica Chastain en de wereld van High Stakes Poker, en je hebt een film waar ik wel voor te porren ben.
Succes met een randje
Skiër Molly Bloom (Jessica Chastain) staat op een kruispunt in haar leven. Door een ongeluk tijdens een kwalificatietoernooi loopt ze net de Olympische spelen mis. Ze leeft al jaren in strijd met haar pushende vader (Kevin Costner) die niet blij is met haar universiteitskeuze. Molly besluit voorlopig haar eigen keuzes te maken en gaat werken voor een ontroerend goed handelaar. Deze man houdt erg van poker, en hij verwacht van Molly dat zij de planning en financiële kant van deze hobby voor hem bijhoudt. Zijn connecties zijn grote Hollywoodjongens, en er ligt altijd veel geld op tafel. Molly ziet haar kans en ontwikkelt zich tot een belangrijke organisator in de pokerwereld. De lijn tussen legaal en illegaal is een onduidelijk dunne, en haar succes heeft al snel een schaduwzijde. Als de overheid Molly arresteert en haar als informant tegen haar cliënten wil gebruiken beseft ze dat ze flink in de problemen zit.
Een bijzondere levenswandel
De gebeurtenissen in de film zijn soms zo over the top dat je bijna niet beseft dat dit allemaal toch echt is gebaseerd op ware feiten. Over Molly Bloom kan je op zijn minst zeggen dat ze een bijzonder leven erop nahield. Filmsterren die het leuk vinden om andere mensen in het financiële verderf te storten, vage onderwereldfiguren die hun deel van de winst willen, dommige jongens die tonnen verliezen maar het leuk vinden om tijd te spenderen met beroemdheden… allemaal duiken ze op aan de tafel van Molly. Molly probeert de boel strak onder controle te houden, maar Sorkin’s script laat effectief zien hoe de kleurtjes grijs in haar leven kruipen. Beetje bij beetje begeeft Molly zich op een moreel glijdende schaal, en toch blijf je haar zien als een vrouw met het hart op de juiste plaats.
Scheidslijnen
De scheidslijn tussen legaal en illegaal, loyaliteit en het behouden van een eerlijke reputatie zijn belangerijke elementen in het verhaal. Molly verdient dan wel haar geld in de schimmige wereld van poker, toch probeert ze te knokken voor haar reputatie. Als haar advocaat (een mooie rol van de altijd imponerende Idris Elba) haar bijna smeekt om een deal aan te nemen wijst ze die dan ook resoluut af. Molly heeft met nogal wat lastige mannen te dealen. Het script laat haar tweestrijd met haar vader zien, het verraad van aanvankelijke partner in crime Player X (Michael Cera) en de stugge advocaat Charlie, die haar levenswandel aanvankelijk in twijfel trekt. Wij als kijker fungeren eigenlijk ook als jury: wat vinden we uiteindelijk van Molly’s keuzes?
Conclusie
Molly’s Game is zo’n typische Sorkin film waarbij de acteurs kunnen schitteren in het leveren van verbaal vuurwerk. En met Chastain en Elba beschikt de film een over prima cast die het strakke script prima tot leven weten te wekken. Michael Cera is ook op zijn plek als irritant blufgozertje, en Costner laat zien dat hij nog steeds een man is die een rol van gravitas kan voorzien. Zoek je een ontspannen “niks aan de hand” kijkervaring, dan is dit niet jouw film. Molly’s Game is als een potje poker: zonder concentratie gaat de grote pot aan je voorbij. Maar zit je er qua aandacht bovenop, dan krijg je daar een fraai levensverhaal voor terug.
Ik heb ‘m ook gezien, maar vond het net een beetje te veel verbaal vuurwerk, waardoor je op een gegeven moment het wel gezien hebt.