The Leisure Seeker

De mainstream cinema is de laatste jaren vaak voorzien van films waarin ouderen laten zien dat ze nog prima meekunnen. Sylvester Stallone stond op zijn zestigste nog in de ring, Morgan Freeman overviel een bank in Going in Style, en diezelfde Freeman liet in Last Vegas samen met andere acteurs op leeftijd nog zien aardig te kunnen feesten. In Red zagen we dat zelfs contraspionage voor mensen op leeftijd een mogelijkheid is. Maar wat als alzheimer en kanker onverbiddelijk je leven binnendringen?

Er op uit
Ella Spencer (Helen Mirren) heeft kanker in een redelijk gevorderd stadium. Haar echtgenoot John (Donald Sutherland) heeft alzheimer, en hij heeft vaak moeite om in het hier en nu te blijven. Om aan de verstikkende aandacht van kinderen en artsen te ontsnappen besluit het echtpaar nog één keer een vakantie te pakken in hun oude camper. De tocht gaat van Massachusetts naar Florida. Onderweg halen de twee herinneringen op, maar worstelt Ella met het feit dat haar man steeds vaker feiten en gebeurtenissen lijkt te zijn vergeten, en niet altijd meer weet wie ze is. Ze proberen te genieten van de momenten die ze nog samen hebben.

Wisselende recensies
The Leisure Seeker kreeg nogal wisselende recensies. Sommigen vonden de film in vergelijk met Amour te kluchtig. Anderen wisten niet goed of ze bij sommige scenes moesten lachen of het juist erg vinden. De eerste groep recensenten slaat de plank volledig mis. The Leisure Seeker pretendeert geen moment hetzelfde te bieden als Amour. Waar Amour emotioneel zeer zwaar woog en zijn boodschap over wist te brengen kiest The Leisure Seeker een andere weg. Omdat de levens van John en Ella duidelijk in een laatste stadium zijn beland wil dat niet zeggen dat ze zich er automatisch bij neerleggen dat elk moment vanaf nu kommer en kwel moet zijn. En de recensieopmerking dat men niet goed wist of men soms moest lachen of het erg vinden? Zo loopt het helaas vaak. Sommige situaties zijn grappig en tragisch tegelijkertijd. En soms voel je je ongemakkelijk als buitenstaander.

Mirren en Sutherland
De film heeft met Mirren en Sutherland een gouden duo in handen. Sutherland laat onbevreesd zijn karakter in vrolijke, gepassioneerde, kwetsbare, chagrijnige en vertwijfelde momenten zien. Soms is John lekker op dreef en lijkt hij alles onder controle te hebben, tot hij ineens in gedachten verzonken om zich heen kijkt en niet meer weet waar hij is. Helen Mirren laat zien dat ze nog steeds één van de betere actrices op deze aardkloot is. De pijn en frustratie die ze voelt bij het kwijtraken van haar leven en haar man wisselt ze prachtig af met momenten van warme genegenheid en engelengeduld. Hoewel de twee totaal verschillende interesses hebben zijn ze door hun warme spel absoluut geloofwaardig als stel dat jaren samen heeft doorgebracht.

Conclusie
Moet een film over ouder worden met gebreken altijd geheel loodzwaar zijn? Ik vond de formule van The Leisure Seeker juist goed werken. Je gunt deze twee mensen deze laatste trip, maar af en toe hield ik mijn hart vast als ze weer halsbrekende toeren moesten uithalen in die oude camper. Omdat ontspanning en lichamelijk ongemak zo dicht bij elkaar liggen zijn beide elementen extra voelbaar. De warme momenten als John er even goed bij is, en de pijn als hij weer wegglijdt in zijn ziekte bijvoorbeeld. Het einde van de film zie je halverwege aankomen, maar de weg ernaar toe is warm, aandoenlijk en soms pijnlijk. Net als het leven zelf soms.