Coming of age films heb je in alle soorten en maten. Op een bepaalde manier hoort IT zelfs tot dit genre. Maar we denken toch vooral aan films als Stand By Me, the Breakfast Club, The Graduate of het recente Boyhood. Meestal gaat het over liefde, verlies, acceptatie en leermomenten die bij tieners horen. Dit genre heeft als de boodschap oprecht is een speciaal plekje in mijn hart. Een hart waar ik na het zien van deze film toch weer wat extra ruimte moest maken.
“Nature has cunning ways of finding our weakest spot”
Elio en Oliver
We bevinden ons in het Italië van 1983. De zeventienjarige Elio (Timothée Chalamet) brengt de zomer door met zijn gefortuneerde ouders in een mooi zomerverblijf. Elio’s vader is een archeologie professor, en nodigt elke zomer een promovendus uit om hem te assisteren. Deze keer is dat de charismatische Oliver (Armie Hammer), een zelfverzekerde Amerikaan die moeiteloos alle aandacht naar zich toetrekt. Elio raakt gefascineerd door Oliver, maar kan zijn eigen ontluikende gevoelens moeilijk plaatsen. En wat moet hij met die gevoelens? Elio wil zo graag in Oliver’s nabijheid zijn, maar is tegelijkertijd bang om afgewezen te worden. Dat Oliver veel belangstelling toont maar ook steeds weer afstand neemt maakt het niet makkelijker. In plaats van praten over zijn gevoelens hoopt Elio op een teken dat aanvankelijk maar niet lijkt te komen.
Zwemmen
De film kreeg juichende recensies en een staande ovatie op het Sundance festival. Ik ging er dan ook met hoge verwachtingen heen. Aanvankelijk koste het me moeite om er in te komen. We zien het dagelijks leven van de zeer beschaafde familie, en ook de kleine dingen als ontbijt, het fietsen naar het plaatselijke dorp, het ontspannen in de zon… En vooral veel zwemmen. My god, wat gaan ze vaak zwemmen en vrolijk spartelen in het water. Ik moest meteen aan de bekende Merchant Ivory films denken waarin volwassen mannen hun bromance vaak bezegelen door met hun blote kont in ieder kikkerpoeltje te springen dat ze maar tegenkomen. Ik was dan ook niet verbaasd toen ik later las dat het script was geschreven door James Ivory. En deze goede man weet wat hij doet. Gradueel bouwt hij de spanning op. Als kijker weet je nooit helemaal waar Oliver staat. Wil hij ook? En net als je het denkt te weten is er weer een “net niet moment”. Je gaat je als kijker zelf ook weer een onzekere puber voelen.
Verboden vrucht
De jonge acteur Timothée Chalamet was mij nog redelijk onbekend, maar daar gaat na deze film verandering in komen. De rol leverde hem een terechte Oscarnomaniatie op. Chalamet geeft Elio alle trekken mee die je van een zeventienjarige mag verwachten. Het ene moment jong, beetje arrogant en met humor, het andere moment onzeker, humeurig en vol stemmingswisselingen. De film gaat er niet zozeer over dat Elio ontdekt dat hij op mannen valt. De film gaat vooral over het ontdekken van seks, liefde en alle bijkomende emoties. Het gaat over schaamte, lust, experimenteren, angsten en vermeende verboden vruchten. Er zit zelfs wel een heel duidelijke Adam en Eva verwijzing in de film als vlak na een erotische scene we een close up zien van een vrucht die uit een boom wordt geplukt.
Goede kop
Armie Hammer was een acteur die me tot voor kort nooit echt kon overtuigen. Hij had een aardig rolletje in The Social Network, maar viel door de mand in The Lone Ranger. Ik vond hem een doorsnee Amerikaanse acteur met een goede kop, maar dat was het dan ook wel. In deze film is hij echter in vorm. Hij is zelfverzekerd en casual tegelijkertijd, en je snapt al snel waarom hij de aandacht van Elio (en van alle meisjes uit het dorp) heeft. Naarmate de film vordert krijgt zijn Oliver het ook zwaarder, soms lijkt de verleiding wel op een machtsspel waarbij de verhoudingen voortdurend verschuiven. De meer ervaren Oliver probeert omdat hij ouder is zijn verantwoordelijkheid te pakken, en dat valt hem niet mee.
Conclusie
Regisseur Luca Guadagnino en scenarist James Ivory weten heel goed wat ze doen. Ze spelen met het verlangen van het publiek. Het publiek wil net als Elio duidelijkheid en een volgende stap. Door die stappen niet te gehaast te nemen groeit het verlangen. Euforische momenten komen, maar zoals het wel vaker gaat in dit genre zorgt dat niet voor een Happy End. Dit is tenslotte geen romantische komedie, maar een coming of age drama. Dit gaat over die ene zomerliefde waar je vaak je hele leven aan terug zal denken. Na een uur kreeg de film me steeds meer in zijn greep en liet me zelfs in de aftiteling niet los. Die aftiteling is een acteerprestatie van Chalamet die op zichzelf al Oscarwaardig is. Koppel daar de prachtige soundtrack aan vast, en we hebben hier te maken met een echte melancholieke aanrader.
Be the first to comment