Stel, je vraagt iemand welke film hij nog altijd zou willen zien, en het antwoord dat je krijgt is: The Room. Wat doe je dan, behalve de persoon aankijken met een mix van ongeloof en medelijden (en stiekem wat ingehouden pret)? Dan verzamel je een kamer vol mensen waarvan sommigen de film al kennen, en anderen niet zo goed weten wat ze moeten verwachten. Alsof je een druppel bloed in een vijver vol piranha’s laat vallen: ze storten zich er vol enthousiasme op, maar blijven nog lang verbaasd rondjes zwemmen, zelfs nadat duidelijk is dat het eigenlijk niets was. De piranha’s deze keer (vlnr): Matthijs en Geoffrey, die de film nog niet hebben gezien, en Jan en Mathilde, die ‘m voor de tweede keer kijken).
Komedie in plaats van rauw sentiment
The Room (Tommy Wiseau, 2003) wordt vaak bestempeld als Worst Movie Ever, of als ‘the Citizen Kane of bad movies’. Ik begrijp het sentiment, maar een puur slechte film irriteert en/of verveelt, tot je tenslotte je aandacht verliest en de bagger uit zet. Maar The Room is anders. Het rauwe, psychologische drama dat regisseur Tommy Wiseau wilde maken, bleek onherroepelijk op ieders lachspieren te werken. Het script rammelt aan alle kanten, het acteerwerk is beschamend en van continuïteit is simpelweg geen sprake. In een stuk dat ik eerder voor Schokkend Nieuws over de film schreef, haalde ik Tom Bissel aan, co-auteur van het boek The Disaster Artist (over de making of van The Room en de vriendschap tussen Wiseau en acteur Greg Sestero): “It is like a movie made by an alien who has never seen a movie, but has movies thoroughly explained to him.” En dit is exact waarom The Room intrigeert – hoe kán het dat iemand dit heeft gemaakt? En daarbij: hoe kan het dat zo veel mensen de film keer op keer kijken? Want sinds 2003 heeft The Room een enorme cult following gekregen, die alleen maar is gegroeid nadat James Franco’s verfilming van The Disaster Artist eind 2017 uitkwam. Wonderbaarlijk genoeg heeft Wiseau, nadat hij merkte hoe het publiek reageerde, altijd volgehouden dat hij de film ook als comedy heeft bedoeld. Tuurlijk.
Het verhaal
De vreselijk succesvolle, uiterst sympathieke Johnny (Wiseau zelf) is verloofd met Lisa (Juliette Danielle). Maar Lisa heeft er van de een op de andere dag genoeg van en legt het aan met Johnny’s beste vriend Mark (Greg Sestero). Natuurlijk wordt dit ontdekt (want ja, echt stiekem doen ze ook weer niet) en Johnny voelt zich verraden door alles en iedereen – cue dramatisch einde. Dat is eigenlijk alles. Hoewel, er hangt nog een creepy buurjongen rond, Lisa’s moeder komt om de haverklap langs om te vertellen hoe geweldig Johnny is, twee vrienden breken in en hebben chocoladeseks op de bank en op het dak staat opeens een drugsdealer met een pistool. Oh ja, en er wordt in driekwart van de scènes om onverklaarbare reden overgegooid met een football.
Zo. Waarom hebben jullie The Room nog nooit gezien?
Geoffrey (lacht hard): “Waarom wel?”
Maar je wilt hem wel graag zien?
Geoffrey: “Ja, ik ben natuurlijk wel heel nieuwsgierig, heb er behoorlijk wat over gehoord. Misschien heb ik gewoon nooit de juiste mensen ontmoet die het met mij aandurfden.”
Matthijs: “Nadat The Disaster Artist uitkwam ben ik toch wel benieuwd.” Lacht: “Zoals toen ik Ed Wood zag en daarna Plan 9 From Outer Space keek. Een beetje alsof je blijft kijken bij een ongeluk.”
Geoffrey: “Dat hele verhaal rond Tommy Wiseau is fascinerend. Ik hoop dat de film dat ook is.”
Wat verwacht je van de film?
Matthijs: “Ik heb een paar scènes gezien en verwacht dat ik me kapot lach of kapot erger. Maar ik kan absoluut niet tegen kromme tenen, dus ik hoop echt het eerste.
Geoffrey: “Ik hoop in elk geval dat-i beter is dan die andere Worst Movie Ever Birdemic…”
The Room: 99 minuten
De vele, vele shots van de stad, steile straten, het water, de Brug en Alcatraz maken het héél duidelijk dat de film zich afspeelt in San Fransisco. Check. Dan: personages! Johnny komt binnen en het eerste dat Geoffrey roept is: “HIJ is een succesful banker!?” Ook Denny de buurjongen is effing creepy – waarom springt hij bij Johnny en Lisa in bed? En wie IS hij eigenlijk? Tijdens de eerste veel te lange, hoogst ongemakkelijke seksscène is wel een tepel te zien, wat Jan toch belangrijk vindt om te benoemen. We verbazen ons over de onnauwkeurigheid waarmee Johnny mikt (ter hoogte van Lisa’s navel) en men draait collectief het hoofd weg als Johnny’s naakte kont pontificaal in beeld blijft hangen. Detail: wie zet z’n wekker nou om 28 minuten over?
Een groot raadsel is waarom personages zo vaak binnenkomen voor iets belangrijks en binnen een minuut weer weggaan met een: “I’ve gotta go.” Ook vragen we ons af hoe Mark kan functioneren in het dagelijks leven, terwijl hij niet doorheeft wat er aan de hand is tijdens de meest agressieve versierpogingen. Toch een voorzichtig compliment dat ze het aandurven om seks te hebben op de oncomfortabele wenteltrap, wat geen van de aanwezigen op enig punt in hun leven zou overwegen. Mathilde: “Jaaaa, maar dat staat natuurlijk symbool voor hun relatie!” POOF! Mind. Blown.
De 20-seconden-scène in de bloemenwinkel is absurd, maar als we zijn uitgelachen blijven we in verwarring achter. Geoffrey: “Waar was dat voor?” Jan: “Waar was alles voor? Dat zijn de existentiële vragen die The Room bij je oproept.”
Lisa’s moeder verschijnt weer om Johnny op te hemelen en haar dochter te overtuigen dat ze een man moet trouwen die haar kan onderhouden (Jan: “Kijk, dat zijn nog es normen en waarden!”). Ze blijkt borstkanker te hebben, maar Lisa wuift het weg en niemand komt er ooit weer op terug. Echt. Wel is Moeders de meest wakkere van het stel, met vragen als: “What are these characters doing here?” (inderdaad, ja!) en “How many people come in and out every day?” (INDERDAAD, JA!). Matthijs: “Toch redelijk briljant dat één van de personages al aangeeft wat er niet klopt aan de film.”
We zien de Heftige Dakscène met drugsdealer Chris R (beste acteur in de hele film), de onbegrijpelijke Tuxedo Scene, een derde veel te lange seksscène die (verdorie!) exact dezelfde beelden gebruikt van de allereerste, en het awkward verjaardagsfeestje waar opeens een man opduikt die we de hele film nog niet hebben gezien, maar kennelijk één van hun beste vrienden is. We doen mee met Johnny’s vreemde ge-hahahahah en z’n ‘fuhtuhre wiihhfe’. Soms spoelen we een stukje terug omdat we de tekst niet verstonden door ons gelach, maar op andere momenten kijken we met vertrokken open mond naar wat zich op het scherm voltrekt. Geen idéé wat voor goedje Lisa inschenkt om Johnny te verleiden, maar het lijkt een mix van wodka en whiskey en daar kunnen wij onderhand ook wel een fles van gebruiken. Na een lijk dat zichtbaar ademt en een misplaatst soort “Goodnight, sweet prince”-Hamlet-moment, is daar dan eindelijk de aftiteling. Geoffrey doorbreekt uiteindelijk de stilte, met een welgemeend: “Wat. De. Fuck.”
Conclusie
Geoffrey: “Staring into the face of madness.”
Matthijs: “Gelukkig kon ik er om lachen.”
Jan: “Jep, elke scène weer. En da’s toch best knap.”
Mathilde: “Waarom zeggen ze steeds dat er iets is, maar willen ze er vervolgens niet over praten? Don’t worry about it, thah’s life – de héle tijd!”
Matthijs: “Elke scène begint zomaar en eindigt in niets, alles lijkt los van elkaar te staan.”
Jan: “Alsof niemand het hele script achter elkaar heeft gelezen. Die vriend die psycholoog is wordt gevraagd om zijn mening te geven, maar direct daarna vertelt Johnny hem dat-i niet steeds de psycholoog moet uithangen.”
Mathilde: “Maar die Tommy Wiseau heeft vrouwen wel echt dóór hè, die zijn natuurlijk stuk voor stuk echt evil.”
Geoffrey: “Wist deze gast überhaupt wel wat film is?”
Ik durf het haast niet te vragen, maar ben je blij dat je ‘m gezien hebt?
Geoffrey: “Ja. En ik wil ‘m zeker weer zien!”
Mathilde: “Dit was mijn tweede keer en ik vond het te gek, het voelt nu een beetje als familie.”
Jan: “Leuk om te zien hoe mensen reageren die de film nog nooit hebben gezien en ik heb wéér nieuwe dingen ontdekt.”
Mathilde: “Het wtf-gehalte is nu wel iets lager. En ik wist dat er een einde kwam aan de seksscènes, dat was toch een geruststelling.”
Matthijs: “Of ik ‘m ooit nóg een keer wil zien?” (zucht) “Wie weet. Maar ik vraag me af waarom.”
Be the first to comment