
Ik heb enorm genoten van de prachtige Netflix-serie Narcos. Het grandioze (in negatieve zin des woords) en ridicule verhaal rond de opkomst en ondergang van drugskoning Pablo Escobar is de afgelopen jaren via de bioscoop, documentaires, boeken en gerelateerde projecten tot ons gekomen. Gaat het niet over Escobar zelf, dan krijgt één van zijn handlangers wel een film, zoals American Made met Tom Cruise vorig jaar. Wat valt er na al dat materiaal nog toe te voegen? Een vrouwelijk perspectief wellicht? Escobar heeft als originele titel Loving Pablo, en is een ooggetuigenverslag van één van zijn maîtresses: Virginia Vallejo, een journaliste en TV-persoonlijkheid uit Colombia.
“And where does the money come from?”
Loving Pablo
Virginia (Penelope Cruz) ontmoet op een feest de charismatische cocaïnemagnaat Pablo Escobar (Javier Bardem), en de twee beginnen een passionele affaire. Hoewel Virginia heel goed weet dat Pablo een misdadiger is valt ze voor de man, niet voor diens middelen van bestaan. Ze laat zich inpalmen door zijn politieke aspiraties, en zijn claims dat hij het goed voor heeft met de arme bevolking van de stad Medellin. DEA-agent Shephard (Peter Sarsgaard) wil Pablo koste wat het kost te pakken krijgen en laten uitleveren naar de USA. Hij probeert Virginia voor zijn karretje te spannen, maar die gaat daar niet in mee. Maar als het imperium van Pablo begint te vallen is Virginia niet langer meer onaantastbaar. De tegenstanders van Pablo proberen iedereen om hem heen te grazen te nemen. Haar carrière is kapot, en haar leven in gevaar…
Bardem
Laten we met het positieve beginnen. Bardem ziet er ontegenzeggelijk goed uit als Pablo. En dan bedoel ik “goed” als in gelijkend. Want de hangbuik, dikke wallen en soms vale huid maken Escobar niet altijd een aantrekkelijk feest voor het oog. Als de film ergens in slaagt, dan is het het in beeld brengen van het lichamelijke en geestelijk verval van Escobar. Maar daarmee hebben we zo’n beetje alle pluspunten van deze film wel besproken. Bardem speelt zeker niet slecht, maar zijn Escobar valt werkelijk in het niet bij de geweldige prestatie van Wagner Moura in Narcos. Geen moment wordt me tijdens het kijken van deze film echt duidelijk waarom de succesvolle en aanvankelijk ogenschijnlijk ongenaakbare Virginia zou vallen voor deze vadsige drugsbaron. Een voice-over vertelt ons regelmatig hoe charismatisch Pablo is als hij zijn mannen instructies geeft. Maar echt zien doen we het zelden. Treffender zijn de scenes waarin Escobar juist verloren overkomt. Weggehoond als politicus, naakt vluchtend door de jungle of zwetend en puffend door zijn privégevangenis strompelend.
Inwisselbare bijrollen
De film probeert zich te onderscheiden door een soort vrouwelijk perspectief te claimen. Maar dat valt eigenlijk wat tegen. In feite is het een flinke “en toen… en toen…” samenvatting van de opkomst en ondergang van Escobar. Aangezien Narcos dat vele malen beter en nauwgezetter deed dringt de vraag zich op waarom deze film gemaakt moest worden. Het verhaallijntje rond Virginia is aardig, maar te weinig uitgewerkt. De film lijkt eigenlijk niet te kunnen kiezen wiens verhaal het wil vertellen: dat van Escobar of dat van Virginia. Hierdoor komt geen van beiden echt lekker uit de verf. Alle andere karakters in de film zijn van ondergeschikt belang, en volledig inwisselbaar. In plaats van namen had de aftiteling ook kunnen volstaan met “schurk 1” en “Schurk 2”. Hier en daar herkende ik zelfs wat gezichten uit de serie Narcos. Fijn dat sommigen een ware carrière uit Escobar-films hebben kunnen halen.
Conclusie
Is Escobar echt een heel slechte film? Als dit de eerste film ooit over deze man was, dan had het best mee kunnen vallen. Maar aangezien het publiek zoveel over deze man weet moet je echt met iets nieuws komen om relevant te zijn. Het is een prestatie op zich om een man over wie zoveel ongelofelijk veel anekdotes, sterke verhalen en bizarre feiten de ronde doen zo saai uit de verf te laten komen. De film duurt ruim twee uur, en ik merkte in de zaal dat velen het nogal een zit vonden. De acteurs doen echt hun best, maar het martiaal is zo enorm uitgekauwd dat er weinig eer aan te behalen valt. Wellicht over een jaar of twee aardig om een keertje op TV te zien, maar ga er zeker niet voor naar de bioscoop. Het wachten is nu op nog een Escobar film, deze keer vanuit het perspectief van zijn tuinman, zoon of accountant. De mogelijkheden tot verder uitmelken zijn legio.
Be the first to comment