Met de nieuwe Mission: Impossible film in de bioscopen (mijn vakantie zit er bijna op, recensie volgt) werd ik een beetje melancholisch. Ik weet nog heel goed hoe ik met mijn vader midden jaren ’90 het eerste deel in een Groningse bios zag. De Tv-serie is een vage herinnering, maar de eerste M:I film is er eentje die ik door de jaren heen een keer of tien bekeken heb. Wat vind ik nou zou geweldig aan deze film?
“My team. My team is DEAD. They knew we were coming, man. They knew we were coming and the disk is gone. “
Ethan Hunt (Tom Cruise) is een geheim agent die samen met zijn teamgenoten ogenschijnlijk onmogelijke missies uitvoert. Zijn mentor en teamleider Jim Phelps (Jon Voigt) stuurt Ethan en zijn teamleden op een missie in Praag. Doel: het stelen van een lijst met alle codenamen van geheimagenten voordat deze lijst in verkeerde handen valt. De missie blijkt een valstrik. Op Ethan na komen alle teamleden om het leven. De CIA verdenkt Ethan, als enige overlevende, ervan te zijn overgelopen en dus staat hij er alleen voor. Maar dan blijkt dat Claire Phelps (Emmanuelle Béart) de missie ook heeft overleeft. Ze is de vrouw van Jim en wil wraak voor de dood van haar echtgenoot. Samen proberen ze uit te vinden wie achter de valstrik zit. Om daarachter te komen proberen ze het onmogelijke te doen, de lijst met codenamen daadwerkelijk stelen, deze keer in het hoofdkwartier van de CIA…
De essentie van Mission: Impossible komt voor mij perfect naar voren in het eerste gedeelte van de film. Teamleden die samenwerken om het onmogelijke mogelijk te maken. De scene waarin regisseur Brian de Palma de teamleden één voor één genadeloos laat sterven bezorgde mij destijds kippenvel, en is de perfecte motivatie voor Ethan en de kijker om deze zaak tot op de bodem uit te willen zoeken. Niet altijd hoeft de wereld gered te worden. Soms is wraak of een zucht naar gerechtigheid al genoeg. Iets wat veel hedendaagse genrefilms een beetje uit het oog zijn verloren. Ethan en Claire moeten improviseren en huren twee mannen met een bedenkelijke reputatie in: computertechnicus Luther (Ving Rhames) en piloot Franz Krieger (Jean Reno). In een heerlijke scene legt Ethan het verblufte duo uit hoe moeilijk de missie gaat worden, en welke problemen ze moeten overwinnen. Geen enorme shoot-out of autoachtervolgingen zullen het team helpen. Om bij de CIA in te breken is afleiding en voorzichtigheid geboden.
Veel films hebben die ene scene waardoor ze voor iedereen jaren later nog steeds herkenbaar zijn. In The Matrix is dat Keanu Reeves die kogels ontwijkt, bij Psycho de steekpartij onder de douche, en voor Mission: Impossible is dat Tom Cruise, hangend aan een dun draadje die zich in een kluis laat zakken waar de centrale computer van de CIA verborgen zit. Deze scene voert de suspense maximaal op. In de kluis mag een aantal dingen niet gebeuren, want anders gaat een alarm af. Niks mag de grond raken, de temperatuur mag niet stijgen en bij iets te veel geluid gaat het ook mis. De acrobatische toeren die Hunt moet uithalen om dit alles tot een goed einde te brengen zijn enorm spannend. Zelden was één naar beneden glijdend zweetdruppeltje potentieel zo gevaarlijk. De Palma laat hier zien dat hij zijn vak verstaat.
De film heeft verder een voor het spionagegenre gebruikelijk plot. Zo’n lijst die niet in verkeerde handen mag vallen zagen we wel vaker, er is een geheimzinnige overloper die ontmaskert moet worden, een onvermijdelijke plottwist en er zijn nogal wat fraaie locaties die dienen als achtergrond voor de avonturen. De oude cast van de TV-serie was niet helemaal blij met deze bewerking. De kritiek richtte zich vooral op wat de film met Jim Phelps (een hoofdpersonage uit de serie) doet. Als je een liefhebber bent van de serie kan ik dat begrijpen. Maar wat ik aan deze film zo leuk vind is dat Tom Cruise hier nog niet alles alleen doet. Hij heeft teamleden die allen hun kwaliteiten hebben. In latere films is Tom Cruise gewoon de held, en zijn de anderen inwisselbare bijfiguren. In dit eerste deel zit iets van planning, latere films zijn een stuk roekelozer en de acties van de held voelen soms lukraak aan. Ik kan deze film met geen mogelijkheid subtiel noemen, maar in vergelijk met de latere delen is hij dat wel.
Conclusie
Na al die jaren is deel één van de serie nog steeds mijn grote favoriet. De Palma geeft de film een tikje nostalgische spionagestijl, en combineert dat op fijne wijze met een 90’s actiesausje. Tom Cruise laat zien waarom hij de man is voor dit genre en weet de film moeiteloos te dragen. Naast al die andere namen zien we ook nog Vanessa Redgrave in een vermakelijke bijrol als potentiële koper van de spionnenlijst. En ook onder de teamleden die in het eerste kwartier het loodje leggen zitten enkele bekende gezichten. De film zit vol scenes waardoor ik de film direct weer zou kunnen zien. Dat moment alleen al, als Luther aan Ethan vraagt: “You really think we can do this?” Ethan grijnst zijn bekende Tom Cruise grijns en zegt simpelweg: “We’re going to do it.” Vervolgens start de bekende muziek en zit ik er helemaal in. Ethan gaat het ‘m weer flikken, en wij verheugen ons er op.
Be the first to comment