Umberto Eco schreef ooit het boek In de Naam van de Roos en dat boek maakte zo’n indruk op regisseur Jean –Jacques Annaud dat hij het moest en zou verfilmen. The Name of the Rose brengt ons naar de 14e eeuw waar in een klooster een moord is gepleegd. Wie o wie is de dader? William van Baskerville (Connery), een broeder van de Franciscaanse orde, gaat op onderzoek uit en komt er al gauw achter dat er aan de moord een vreemd luchtje zit.
“How peaceful life would be without love, Adso, how safe, how tranquil, and how dull.”
In de 14 e eeuw was het voor het Christelijk geloof een rumoerige tijd. Er waren vele verschillende interpretaties van dit geloof en deze ordes konden niet altijd even goed door een deur. Door de Paus (en daarmee het Katholieke geloof) werd bepaald welke ordes wel en niet door de beugel konden. Ketterij werd met zware martelingen en de dood bestraft. Om na te gaan wie goed en wie slecht was werd de Inquisitie in het leven geroepen. Een soort rechters die uiteindelijk bepaalden of mensen wel of niet schuldig werden bevonden aan ketterij. Met de waarheid werd het vaak niet nauw genomen.
The Name of the Rose neemt ons mee naar deze tijd en laat zien wat de gevolgen zijn van deze heksenjacht. Want waar een moord gepleegd wordt is de duivel aan het werk en zal er iemand voor moeten boeten. Of diegene schuldig is of niet. William gaat met zijn hulpje Adso (Slater) zelf op onderzoek uit en komt er, door rationalistisch naar de bewijzen te kijken, al gauw achter dat er meer speelt in het klooster dan het oppervlak doet vermoeden. Zo is er een verborgen bibliotheek met boeken die in strijd zijn met het christendom. En daar zouden deze moorden nog wel eens mee te maken kunnen hebben.
The Name of the Rose is een prachtige film die ons een kijkje gunt in andere tijden, maar wel kritisch is in de persoon van William van Baskerville. De sfeer van de film is als grimmig te omschrijven, dit wordt mede in de hand geholpen door de orde van de Benedictijnen die niet geloven in de lach. De lach is natuurlijk het werk van de duivel om mensen af te houden van zuivere gedachten. Gelukkig maar dat er indertijd ook ordes waren die er anders over dachten. Helaas was dit met gevaar voor eigen leven, want de inquisitie kende geen grenzen.
Conclusie
The Name of the Rose is een film die ons twee uur lang laat zitten op het puntje van de stoel. Als kijker wil je dolgraag weten wie er achter de moorden in het klooster zit en natuurlijk ook waarom. Wie goed oplet tijdens de film kan in ieder geval al wat raden over de doodsoorzaak en het (voor die tijd) typerende motief. Daarnaast krijg je een indruk van de tijd van de inquisitie en de verschillende ordes, op zich weer een interessante geschiedenisles. The Name of the Rose is niet een doorsnee ‘whodunit‘ te noemen en begeeft zich in sferen van mysterie en achterdocht. Een spannende film waar geen moment als saai te bestempelen valt.
Be the first to comment