Er was een tijd dat ik stond te springen om de nieuwste Nick Hornby te lezen. Ik studeerde nog in Groningen, en was helemaal wild van zijn boeken High Fidelity, About a Boy en Fever Pitch. De film High Fidelity met John Cusack is nog altijd één van mijn favorieten. Ook Juliet, Naked heb ik destijds met veel plezier verslonden. De laatste jaren ben ik zijn boeken een beetje uit het oog verloren. Naar deze film gaan voelde dan ook als een soort afspraakje met een vroegere geliefde.
“I think I’ve head enough Tucker F-ing Crowe to last me twenty lifetimes.”
Annie (Rose Byrne) zit vast in uitgeblust kustplaatsje en in een uitgebluste relatie met Duncan (Chris O’Dowd), een obsessieve fan van obscure rocker Tucker Crowe (Ethan Hawke). Wanneer er een akoestische demo van Tuckers 25 jaar oude album Juliet opduikt, barst de bom op onverwachte wijze. Duncan is lyrisch over de plaat, maar Annie vindt het maar een matige uitvoering. In een vlaag van opstandigheid plaatst ze een negatieve recensie op de website van Duncan, die daar niet al te blij mee is. Duncan valt voor een collega die het volgens hem wel begrijpt, en Annie krijgt een mailtje van niemand minder dan… Tucker Crowe. Het is het begin van iets… Ja, van wat eigenlijk? In elk geval van iets nieuws, en dat is voor Annie al een eeuwigheid geleden.
De belangrijkste Nick Hornby thema’s zijn weer volop aanwezig. Jongensachtige mannen met een overdreven fascinatie voor hun hobby’s. De liefde voor muziek. En natuurlijk de liefde zelf. In het midden van dit alles zien we Rose Byrne als de aanvankelijk besluiteloze en vastgelopen Annie. Een verrassende keuze, want meestal speelde ze in film altijd de mooie en beetje onbereikbare dame. En ik ben haar over the top rol als Jackie Q in Get Him To The Greek ook nog niet vergeten. Maar het blijkt een perfecte casting. Byrne is een genietbare hoofdpersone die wij als kijker in deze komedie al het goeds gunnen. En dat goeds is zeker niet de lompe Duncan, heerlijk lomp en zelfingenomen neergezet door O’Dowd. Nog een voorbeeld van een perfecte casting, hem zag ik destijds bij het lezen van het boek al voor me. Ethan Hawke heeft zowel op archief materiaal als tegenwoordig de uitstraling van een Indië rocker, wederom perfect dus.
De soundtrack staat vol met stemmige liedjes, een flink deel ingezongen door Tucker Cro… ik bedoel Ethan Hawke. De romance tussen Tucker en Annie verloopt ietwat ongemakkelijk. Annie wordt in een ziekenhuis geconfronteerd met het feit dat Tucker met nogal wat bagage komt, ook al is zijn jongste zoon Jackson (Azhy Robertson) één van de schattigste zoontje uit de filmgeschiedenis. Kan je het verleden in het verleden laten en echt een nieuwe start maken? Krijgen mensen tweede, derde of vierde kansen? Deze film gaat vooral over mensen die in het verleden leven en daarom moeite hebben met het pakken van kansen in het heden; het kan betekenen dat je het veilige leventje dat je kende moet loslaten.
Conclusie
Ik las dat veel mensen de film bekritiseerden omdat het teveel zou kabbelen. Dat het kabbelt valt niet te ontkennen. Ondanks de vele issues die alle karakters hebben blijft het vooral prettig vertoeven in het wereldje van Annie en Tucker. Wat in andere films tot dramatische hoogte- en dieptepunten had kunnen leiden blijft hier sudderen onder de oppervlakte. Deze film is eigenlijk een beetje als een paar fijne dagen in september. De echte zomer is voorbij, maar we krijgen toch nog een fijne nazomer, met af en toe een buitje. Misschien niet de intense warmte van de juli dagen, maar soms is dat ook wel zo prettig. Soms kan kabbelen gewoon heel fijn zijn.
Be the first to comment