Ik had als comicliefhebber destijds genoten van de eerste twee Spider-Man films. Sam Raimi had de juiste toon gevonden wat mij betreft. De acteurs hadden een contract voor een derde film en dus kwam de hele cast weer bij elkaar om de trilogie van deze succesvolle filmreeks te completeren. Spidey moest het deze keer niet alleen opnemen tegen twee verse schurken, maar ook tegen zijn beste vriend en… zichzelf!
“I protected you in high school. Now I’m gonna kick your little ass.”
Het gaat Spider-Man (Tobey Maguire) tegenwoordig voor de wind. De jonge held is geliefd bij bijna alle New Yorkers (behalve uiteraard bij krantenmagnaat Jonah J. Jameson), en Peter wil zijn vriendin Mary-Jane (Kirsten Dunst) ten huwelijk gaan vragen. Hij is echter zo met zichzelf bezig dat het hem niet opvalt dat zijn vriendinnetje een moeilijke tijd heeft. Haar broadway-debuut word door de recensenten weggehoond en ze verliest haar rol. Het feit dat ze elke dag met het succes van Spidey wordt geconfronteerd maakt het allemaal niet makkelijker. En dan komt alle narigheid voor Peter ineens tegelijk: moeilijke relatie, een nieuwe fotograaf die op Peter’s baantje aast, zijn beste vriend Harry (James Franco) die ‘m wil vermoorden en de ware moordenaar van oom Ben blijkt een kersverse schurk genaamd Sandman. Terwijl Peter door een storm van emoties gaat, vindt hij een nieuw zwart Spider-Man pak, of vindt het pak hem? In elk geval voelt hij zich in dit pak beter en sterker dan ooit. Alleen is er een addertje onder het gras, dit pak versterkt zijn negatieve emoties…
Zoals gezegd, Sam Raimi heeft veel goeds gedaan voor de comicfilm met zijn eerste twee Spider-Man films. Hoewel Spidey me soms wat te weinig moeite deed om zijn geheime identiteit ook echt geheim te houden, de films hier en daar wel heel zoetsappig waren, was het uiteindelijk toch prima popcornvermaak. In deze film gooien ze naast de bestaande verhaallijnen wel een heleboel nieuwe elementen in de mix. Geen probleem hebben de makers gedacht, we laten de film gewoon ruim TWEE EN EEN HALF UUR duren. Jammer genoeg gebruiken ze veel van die tijd voor de relationele problemen van Mary-Jane en Peter. Dit heeft tot effect dat men weinig tijd heeft om de actie goed in te leiden: meestal begint het allemaal een beetje plotseling.
Als een schrijver een script aflevert, neem ik aan dat regie en acteurs de boel eerst eens lekker doorlezen. Bevalt er iets niet, dan kan men dit nog aanpassen. Ik was werkelijk verbijsterd dat sommige knullige teksten en dialogen ondanks dit proces toch in de film zijn gekomen. Het theatrale gehalte was in de vorige films al redelijk aanwezig, maar deze keer gaan de registers werkelijk helemaal open. Sam Raimi wilde ons graag een emotionele strijd in Spidey’s binnenste voorschotelen, maar het afgrijselijke melodrama dat we nu krijgen voorgeschoteld is werkelijk ongelofelijk. Sam, jongen, waar ben je nou HELEMAAL MEE BEZIG? Vanaf het eerste begin is het al erg, maar als Peter, aangevuurd door het nieuwe (buitenaardse) pak ineens de coole jongen gaat uithangen wordt het pas echt erg. Door zijn haar vettig te maken en plat naar voren te kammen wordt Tobey Maguire echt niet ineens een jongen waar heel vrouwelijk New York voor plat gaat. Toch is dit exact wat de film ons wil doen geloven.
Nou zijn superheldenfilms nooit echt een toonbeeld van subtiliteit, maar wat Raimi hier doet grenst niet eens meer aan het toelaatbare, het gaat er ruim over. Hij drukt de actie ver naar de achtergrond en geeft het drama ruim voorrang. Dit doet hij echter zo hemeltergend slecht dat je bijna vergeet dat Raimi ook nog leuke films heeft gemaakt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit hoe hij omspringt met het karakter van Spidey schurk Venom. Topher Grace blijkt een enorme miscast die de film alleen nog maar meer pijn doet. Het enige pluspuntje is het feit dat het beetje actie dat er nog in zit verder dik in orde is. Alleen is alles wel tamelijk voorspelbaar. Jammer dat de makers niet wat meer durf hadden getoond door met het zwarte pak ook echt een duistere Spidey neer te zetten in plaats van deze karikatuur.
Conclusie
Te veel verschillende ingrediënten doen een maaltijd vaak geen goed. De overkill aan verhaalelementen helpt de film al voor de helft om zeep. De rest wordt gedaan door de werkelijk verschrikkelijke melodramatische scènes waar geen superheldenwerk aan te pas komt. Het lijkt soms meer op een vreemde parodie dan een serieuze poging tot een superheldenfilm. Op sommige momenten kwam dat andere comicfilm dieptepunt Batman & Robin weer even in mijn herinnering. Die film heeft me destijds een enorm naar avondje bioscoop bezorgd, en daarna heb ik ‘m niet meer willen zien. Dat lot bleek ook Spidey 3 beschoren. Zelden heeft een film voor mijn gevoel zo lang geduurd, en geneerde ik me meer voor een personage die ik als één van mijn favoriete helden beschouw. Sam Raimi en schrijver Ivan Raimi, vriendelijk bedankt!
goede spider man film eens wat anders nu vechten tegen zijn eigen
zal maar zegen zijn ego. zijn andere kant want ook al is de venom een buitenaards wezen op zich zou je kunnen zegen dat het de andere ik is van spider man. miss chins is het aan mij gelegen maar deze film is mijn favorite spiderman film. echt te gek de zwarte spiderman. de nieuwe acteur en spiderman find ik meer naar kinderen toe dan de vorige films met de andere acteur die was voor iedereen.