In de jaren ’90 werd Tarantino helemaal de man door Pulp Fiction en Reservoir Dogs. Bijna elk studentenhuis had wel een poster van één van zijn films, de soundtracks waren grote hits, en iedereen leek wel een paar quotes uit de film te gebruiken in het dagelijks leven. In die tijd regisseerde ik nog wel eens studententoneelstukken, en in een sketchshow ondernam ik zelfs een poging tot een liefdevolle parodie op Reservoir Dogs. De grote vraag, vind ik Reservoir Dogs na al die jaren nog steeds zo’n goede film?
Are you cool?
Het verhaal van Resevoir Dogs blinkt uit doordat men diepgang weet te vinden in eenvoud. Een aantal mannen wordt bijeen gebracht om samen een overval op een diamantair te plegen. Elk heeft zo zijn eigen kwaliteiten en karaktertrekken, en het lijkt hier en daar ook wat te botsen. Vervolgens zien we dat het kennelijk gruwelijk is misgegaan. De politie stond hen op te wachten, en een flink vuurgevecht was het gevolg. Al snel ontstaat het vermoeden dat er een verrader in het spel moet zijn. Wat volgt is een algeheel wantrouwen dat langzaam opbouwt naar een bloederige finale… Wie kan je vertrouwen, en wie niet?
Stuck in the middle with you
Zoals gezegd was Resevoir Dogs voor de filmliefhebber de eerste echte kennismaking met Tarantino, later zou hij definitief zou doorbreken met Pulp Fiction. Alle ingrediënten zijn echter al duidelijk aanwezig. Er zijn een flink aantal zeer geestige onnavolgbare dialogen (met als topper uiteraard de ‘Like a Virgin‘-discussie), er is een flinke dosis geweld en dit alles tegen een misdadige achtergrond. Voor zijn geweldadige actie heeft Tarantino door de jaren heen nog wel eens kritiek gehad. Onterecht, want geweld heeft in zijn films altijd wel een functie. Zijn gebruik van geweld vertelt iets over de personages, de omstandigheden en soms is het gewoon absurdistisch humoristisch. Ook de soundtrack is bijzonder te noemen, met daarop bijvoorbeeld onze eigen George Baker. Verder zal niemand na het zien van de martelscene nog gewoon naar ‘Stuck in the Middle with you‘ kunnen luisteren… Dit alles stylish in beeld gebracht met veel liefde voor de goedkopere filmproducties van de jaren ’70.
Eenvoud
Wat de film in mijn ogen echter zo briljant maakt is de eenvoud. Tarantino gebruikt geen enorme special effects, goedkope sentimenten of makkelijke cinematografische trucjes om zijn verhaal te vertellen. Door een goed script, prima acteurs en de slimme manier van filmen is Resevoir Dogs een prima film geworden, eentje die al snel een cult-status kreeg, maar door de jaren heen steeds meer als een klassieker werd beschouwd. En terecht. Tarantino heeft namelijk een behoorlijke top-cast bijeen gekregen voor deze film, en met Resevoir Dogs en Pulp Fiction heeft Tarantino de filmwereld van de jaren ’90 behoorlijk weten te beïnvloeden. Wat volgde waren diverse imitaties van zijn stijl, maar nooit even goed. Elke rechtgeaarde filmliefhebber moet naar mijn mening deze film minimaal een keer gezien hebben.
Conclusie
Aan het begin van deze review vroeg ik me af of de film de tand des tijds een beetje heeft doorstaan. Reservoir Dogs heeft met vlag en wimpel aan die eis voldaan. Het is gewoon zo’n film die men over twintig jaar nog steeds kan zien, en die wat mij betreft een klassieke status heeft. Het geweld is zoals we Tarantino gewend zijn hard en in your face (soms letterlijk en figuurlijk), maar het heeft in deze film altijd een functie. Heb je deze film nog nooit gezien, doe daar dan nu onmiddellijk iets aan.
Be the first to comment