In 1988 was Michael Jackson nog immer ‘The King of Pop‘. Zelf was ik nog geen tien jaar oud en een groot fan van deze man. De LP Bad heb ik dan ook blauw gedraaid. Vooral kant B met het nummer ‘Smooth Criminal‘. Ik wilde dan ook dolgraag naar de film Moonwalker, maar mocht helaas niet van mijn moeder. Ik heb dan ook moeten wachten tot de film een keer op tv verscheen voor ik Moonwalker voor de eerste keer zag. Fantastisch vond ik de film. Zelf ben ik Michael Jackson uit het oog verloren na zijn album Dangerous. Voor mij was dat niet langer de Michael waar ik fan van was, en inmiddels is hij niet meer onder ons. Misschien doet de film 89 minuten lang het gevoel van vroeger herleven…
“Land of the free, home of the weird.”
Moonwalker klinkt al bijna als de titel van een James Bondfilm. Dat belooft wat voor het verhaal. Zeker als je daarbij de futuristische ogende filmposter uit ’88 in gedachten hebt. Echter kom je al gauw van een koude kermis thuis. Moonwalker vertelt een verhaal over Mr. Big (Pesci) die drugs wil verkopen aan kinderen. Want wie als kind verslaafd raakt, wordt later een vaste klant. Natuurlijk moet Michael Jackson daar een stokje voor steken samen met zijn drie kleine vriendjes van ongeveer 10 jaar oud. Het plot is natuurlijk flinterdun, maar de uitwerking van het verhaal nog meer. Er wordt van de hak op de tak gesprongen en er is bij vlagen geen touw aan vast te knopen. Niet echt een beste film als je het me nu vraagt. Maar door de bril van een Michael Jacksonfan doet dat er helemaal niet toe, want dan gaat het er alleen maar om veel van deze zingende held te zien.
Zelf zou ik Moonwalker nu meer willen omschrijven als een soort promotiefilm van zijn album Bad. De meeste nummers die namelijk in de film zitten zijn afkomstig van dat album. Denk dan aan nummers zoals: Dirty Diana, Man in the Mirror, Speed Demon en dus Smooth Criminal. Wanneer je de film vanuit dat oogpunt bekijkt, begrijp je opeens het slechte acteerwerk. Want in een videoclip doet acteerwerk er niet zo heel veel toe. Naast de live-beelden van een aantal concerten van Michael zien we ook een aantal goed verzorgde choreografische dansscènes in de film. Dat Michael Jackson kan zingen weten we allemaal wel, maar hij was toentertijd ook een groot choreografisch talent. Iets wat in mijn herinnering nog het beste naar voren komt in de videoclip Thriller.
Conclusie
Wat ik zelf erg jammer vind is dat ik persoonlijk niet meer onbevooroordeeld naar Michael Jackson kan kijken. Alle verhalen die zich sinds de jaren ’90 over hem de ronde deden spelen nu toch een rol in de beeldvorming. En dan doel ik niet alleen op zijn vermeende seksuele mishandeling, maar ook de plastische chirurgie, de opvoeding van zijn eigen kinderen, zijn plotselinge dood en al wat nog meer in de roddelpers heeft gestaan. Dit neemt echter niet weg dat ik zo nu en dan nog graag naar zijn muziek luister, want Michael Jackson mag misschien wel een vreemde vogel zijn geweest, zijn vroegere muziek is daarom niet opeens slecht geworden. En vanuit muzikaal opzicht, waar het in Moonwalker uiteindelijk om gaat, is deze film zeker de moeite waard om weer eens te gaan kijken. Door het zien van de live-beelden realiseren we ons weer hoe vol een stadion was tijdens zijn concerten en krijg je toch een beetje een melancholisch gevoel. Waarom kan voor sommige mensen de tijd niet worden teruggedraaid?
Be the first to comment