Begin deze maand brachten we een lijstje van 10 leuke films uit het vorige decennium waarvan we hoopten dat mensen er weer eens naar zouden kijken. Maar natuurlijk kunnen we daar ook een duistere schaduwlijst tegenover zetten. Een lijst van tien films waar wij niet vrolijk van werden uit de periode 2000-2009. Missen we een film? Welk misbaksel had ook in deze lijst gemogen? Reageer onder dit artikel.
The Life of David Gale – 2003
Belangrijk bij films over de doodstraf is dat het de kijker uitmaakt of het vonnis al dan niet wordt voltrokken. Eerlijk gezegd interesseerde me dat bij The Life of David Gale halverwege eigenlijk totaal niet meer, en dat terwijl ik toch vrij radicaal tegen de doodstraf ben. Het schaamteloze overacteren, de stereotype dialogen en standaardsituaties culmineren uiteindelijk in een slot wat een soort Sixth Sense-effect bij de kijker moet losmaken. Misschien wel de goedkoopste twist uit de film geschiedenis. Wat men in deze film probeert te doen is zo onrealistisch en gezocht, ik kan alleen maar tot de conclusie komen dat de kijker en de materie niet serieus zijn genomen. Mensen die dit indrukwekkend vinden hebben niet veel films gezien of moeten eens snel Dead Man Walking streamen.
The Whole Ten Yards – 2004
Deze opvolger van The Whole Nine Yards had nooit gemaakt mogen worden. Matthew Perry heeft in Friends bewezen dat hij over een enorm komisch talent beschikt, en dus zou alleen al zijn aanwezigheid de film goed moeten doen. Helaas, ook hij kan de film niet het duwtje in de juiste richting geven. Behalve dodelijk onleuk doet Perry niet veel anders dat zo klungelig mogelijk tegen deuren aanhollen en over van alles struikelen. De wisselwerking tussen de bange Oz en de huurmoordenaar Jimmy die de eerste film zo leuk maakte, is in deze film te debiel voor woorden. Alles maar dan ook alles is een pure karikatuur geworden waar een behoorlijk gebrek aan respect voor de kijker uitspreekt. Niemand in de film lijkt een idee te hebben van wat de bedoeling is.
Resident Evil: Apocalypse – 2004
Je mag als Milla Jovovich dan een leuk koppie hebben en heel stoer kunnen kijken, maar met een script als dat van RE:A heb je daar helemaal niks, noppes, nada aan. Hetzelfde geldt voor de andere stoere vrouw in deze film die door Sienna Guillory wordt vertolkt. Zij doet overigens weer wat aan Lara Croft denken in haar outfit. Tja, Lara is dan ook wel het voorbeeld van mooie, stoere vrouw. Maar in deze film komen ze niet tot hun recht, om over de rollen van de mannen nog maar te zwijgen. Ik kan de fans van Resident Evil alleen maar aanraden om de eerste film nog maar weer te gaan kijken en RE:A finaal links te laten liggen.
Garfield: The Movie – 2004
Garfield is geen strip voor de allerkleinste kinderen, maar toch is er een kinderfilm van gemaakt, en nog een slechte ook. Ik vraag me oprecht af of de regisseur en scenarioschrijver überhaupt wel eens een Garfieldstrip hebben gelezen. Daarnaast zit de film schandalig in elkaar, de overgangen zijn op zijn minst gênant te noemen en hij is bar slecht geacteerd. Regisseur Peter Hewitt heeft heel hard gefaald. De fans van Garfield zullen deze film absoluut haten, mensen die Garfield gewoon leuk vinden zullen deze film ook haten. Alleen mensen die nog nooit van Garfield gehoord hebben (als ze bestaan) die zullen wellicht iets minder over een aantal van de problemen met deze film vallen. Ik kan me echter erg moeilijk voorstellen dat er oprecht mensen zijn die naar deze film kunnen kijken en hem ook echt leuk kunnen vinden. Een absolute afrader dus.
Feestje! – 2004
Na het misbaksel dat zich Ik Ook Van Jou noemt, gingen Antonie Kamerling , Beau van Erven Dorens en Ruud van Hemert het opnieuw samen proberen. Deze keer met een film over twee studentikoze beste vrienden die ruzie krijgen. De eerste twee minuten van de film beginnen dan met het schetsen van de vriendschap (met behulp van een enkel gephotoshopte plaatje van beide hoofdrolspelers op jongere leeftijd). Maar na deze twee schamele minuutjes, waarbij de kijker nog maar amper kan wennen aan het feit dat beide dertigers studenten spelen, begint de ruzie tussen Thijs en Ben. De twee vrienden krijgen ruzie omdat Ben een vriendin heeft gevonden en besluit te gaan trouwen. Natuurlijk wordt Thijs hier boos om (het is immers tegen de regels) en de kijker wordt gelijk in de ruzie gegooid met amper een introductie van de sterke vriendschap. Ruud van Hemert had beter eerst even een basis kunnen leggen voordat hij deze hemelse vriendschap ging verbreken. Zonde van de tijd die je als kijker hierin investeert.
Caché (Hidden) – 2005
Regisseur Michael Haneke en ik zullen nooit cine-vrienden worden. Caché is weer een goed voorbeeld van pretentie boven inhoud. De grootste fout van Caché zit ‘m in de manier waarop de dialogen de onderlinge conflicten tussen de hoofdfiguren in stand proberen te houden. Deze zijn heel ouderwets vooral gebaseerd op slecht luisteren, niet laten uitpraten en ouderwetse misverstanden. Vaak praten de karakters op tergende wijze langs elkaar heen waardoor gesprekken soms een vervelende herhaling van zetten opleveren. Dat je een verhaal in standhoudt door dergelijke misverstanden kan misschien in een sitcom zoals The Nanny of Friends, maar voor een vernieuwende Europese film waarin inhoud boven stijl moet zegevieren, doet het wat goedkoop aan. Al snel komt de objectieve kijker er dan ook achter dat Caché eigenlijk inhoudelijk zich voller probeert voor te doen dan ze eigenlijk is. De stijl van Haneke brengt enorme pretenties met zich mee die weinig of geheel niet worden waargemaakt. Kijken naar groeiend gras geeft meer voldoening.
Son of the Mask – 2005
Waarom deze sequel jaren na deel één gemaakt moest worden is me een raadsel. En waarom ze het probeerden zonder de hoofdrolspeler al helemaal. Vervanger Jamie Kennedy haalt het namelijk van zijn lang zal ze leven niet bij Jim Carrey. Zijn personage is vervelend en zijn vertolking van The Mask gewoonweg zielig. Toen er aan het einde van de film ook nog een moraliserend stokpaardje van Jan Peter Balkenende uit de kast werd gehaald, heb ik de bioscoop kokhalzend moeten verlaten.
Monster in Law – 2005
Monster in Law is vooral een monster van een product. Het plot is slaapverwekkend en de dialogen deden me bijna braken. Dit gevecht tussen een aanvankelijk schattige Jennifer Lopez en draak Jane Fonda stikt van de voorspelbaarheid en slechte grappen. Waarom Fonda na al die tijd voor dit bedrijfsongeval haar come-back wilde maken is mij volslagen onduidelijk. Grappen zijn verschrikkelijk slecht getimed, of komen niet over. Op het moment dat de film nog een beetje leuk dreigt te worden, verplettert het script alle hoop met het ergste wat je in een film kan doen: een moralistische toespraak. Ik zoek even naar een teiltje.
Step Up – 2006
Anna Fletcher zette met deze film haar eerste schreden op het regie-vlak en wat mij betreft haar laatste. De meeste ervaring heeft ze met choreografie, en dat zien we wel terug, de dansscènes zijn (ondanks een hemeltergend overacterende Channing) wel dik in orde. Maar een dansfilm maken is meer dan de juiste pasjes en muziek op het juiste moment. Je moet een verhaal kunnen vertellen dat de kijker bezighoudt. Fletcher weet nergens ook maar enige spanning in het geheel te brengen. De kijker weet al hoe de film zal aflopen voor ze überhaupt begint. De schaamteloze onoriginaliteit, het onsympathieke hoofdkarakter en de ongelofelijk slechte regie (buiten het dansen om) maken dit voor mij het slechtste dat ik dat jaar in de bioscoop heb mogen zien. Ik heb er begrip voor dat ik niet tot de beoogde doelgroep behoor, maar dit was echt te triest voor woorden.
Spider-Man 3 – 2007
We behandelden deze afsluiter van Sam Raimi’s Spider-Man trilogie al in onze “waarom nou rubriek”. Sam Raimi’s films staan samen met X-Men aan de wieg van de enorme Superheldenfilm rage en verdienen zeker het nodige respect. Maar na twee prima eerste delen vertilde hij zich helemaal aan dit deel waarin diverse verhaallijntjes uit eerdere films geen bevredigend einde krijgen. Te veel schurken, miscasts (Topher Grace als Venom? Really?) en vooral de afschuwelijke hipster-jazz scenes maken dit pijnlijk om aan te zien.
Be the first to comment