Het is altijd interessant als een acteur besluit de andere kant van de camera op te zoeken. Paul Dano durft dit avontuur aan en tekende met zijn vrouw Zoe Kazan ook voor het script (Bewerkt naar een gelijknamig boek van Richard Ford). Dano was bij mij vooral bekend van alternatieve comedy’s en natuurlijk zijn rol in There Will Be Blood. Ik zag deze film tijdens een Sneak Preview in Den Haag, en was oprecht benieuwd hoe de creatieve liefdesbaby van dit koppel zou uitpakken.
“Boy, boy, boy! Boy! Well, ain’t this a wild life, son?”
We bevinden ons begin jaren ’60. Jerry (Jake Gyllenhaal) en Jeanette (Carey Mulligan) hebben een op het oog perfect Amerikaans huwelijk. Zoon Joe (Ed Oxenbould) is een goede leerling, en het gezin lijkt gelukkig in hun nieuwe huis in Great Falls, Montana. De eerste scheurtjes beginnen zich te vertonen als Jerry zijn baan verliest. Jerry’s ego loopt een flinke deuk op, en we krijgen als kijker de indruk dat dit niet de eerste keer is dat hem dit is overkomen. Jeanette weet werk te vinden als zweminstructrice. Via Joe zien we hoe het gezin langzaamaan onder steeds grotere spanning komt te staan. Jerry raakt depressief en kiest voor een rigoureuze oplossing. Hij gaat een tijdje weg om bosbranden te blussen die verderop in de staat woeden. Het verdient bijna niks, maar Jerry wil vooral zichzelf weer terugvinden. Jeanette voelt zich in de steek gelaten. Tot zijn ontzetting moet Joe toezien hoe ze een affaire begint met een veel oudere en rijke man.
Ik hou helemaal totaal geheel niet van kip. De beste chef-kok van Nederland kan alles uit de kast trekken om de allerlekkerste kip mogelijk te maken, mij zal het niet smaken. Ik snap dat anderen de kip heerlijk zullen vinden, en zich afvragen wat mijn probleem is. Prima. Ik vind het gewoon niet te eten. Die gedachte schoot ook door mijn hoofd tijdens het zien van deze film. Paul Dano schiet mooie plaatjes. Het verteltempo van de film is prima, en het tijdsbeeld wordt goed neergezet zonder dat het overdreven lijkt te worden. Je hebt niet altijd een soundtrack nodig om te laten zien dat we ons begin jaren ’60 bevinden. Gyllenhaal acteert prima, Oxenbould laat zien dat hij een talent is waar we meer van mogen verwachten, en Mulligan is echt in vorm. En toch wilde deze film me eigenlijk geen moment echt boeien. Waarom niet?
Vanaf de eerste minuten werd het me eigenlijk al duidelijk dat we hier naar het uiteenvallen van een Amerikaans huwelijk gingen kijken. Jerry voelt zich door het verliezen van zijn baan in zijn mannelijkheid en zekerheden aangetast, en het kost Jeanette in groeiende mate moeite om de liefhebbende en ondersteunende vrouw te zijn. Een mooie metafoor voor de tijd. Aan de vooravond van de hippies en de flowerpower was het al duidelijk dat er maatschappelijke veranderingen zouden komen. Ook voor dit gezin. Allemaal superraak neergezet. Maar als het je vanaf minuut één of twee al duidelijk is waar dit verhaal heengaat, dan is de rit onderweg wel een erg lange zit. Helemaal omdat beide ouders zodanig met hun eigen sores bezig zijn dat ze op uiterst pijnlijke wijze de belangen van hun jonge zoon uit het oog verliezen. De film laat een oordeel hierover aan de kijker. Helemaal prima, maar waarom heb ik hier als kijker 100 minuten naar zitten kijken?
Conclusie
Deze film zit technisch dus goed in elkaar, en ik weet ook niet wat de film beter had moeten maken. Ik ga er vanuit dat veel filmhuisliefhebbers deze film prachtig vinden, en stof tot napraten hebben. Ik zal er niet één van zijn. Ik verveelde me na het eerste kwartier dood. En hoewel ik aanvankelijk nog wel medelijden kon opbrengen voor Jeanette, en onder de indruk was van acteerprestaties van Mulligan, begon ik al vrij snel boos te worden over de verwaarlozing van Joe. Verbijsterd over de manier waarop dit gebeurd. Me af te vragen waarom wij als kijker daarbij moesten zijn. Een recensent moet altijd verder proberen te kijken dan zijn eigen mening, en inzien waarom anderen een film wellicht wel zullen waarderen. Ik weet dat dit het geval zal zijn. Ik hoor daar gewoon niet bij, hoe vakkundig deze kip ook bereid is.
Vond de film ook dodelijk saai. Poe hé!