Love Actually is voor veel romantische komedies de blauwdruk die elke keer weer uit de kast getrokken lijkt te moeten worden. De enorm succesvolle Britse comedy linkte een feestdag aan een prettig toegankelijke publieksfilm… en jaarlijks kijken miljoenen mensen deze film rond de kerst. Zoiets moeten de makers van Valentine’s day (2010) en New Year’s Eve (2011) voor ogen hebben gehad toen ze deze schaamteloze kopieën op de wereld probeerden te zetten.
“how do you explain the entire world coming together on one night to celebrate the hope of a new year?”
Oudejaarsavond in New York. We volgen verschillende mensen tijdens de laatste dag van het jaar, en iedereen heeft zo zijn of haar issues. Kim is een alleenstaande moeder die haar dochter Hailey nog steeds als een kind ziet, tot beider frustratie. We ontmoeten Claire, die de leiding heeft over de festiviteiten op Times Square. Laura, een chef-kok haar ex Jensen tegenkomt, een bekende zanger die moet optreden. Ingrid, een vrouw die bij een platenmaatschappij werkt, besluit na een bijna-doodervaring haar baan op te zeggen en vraagt ??een jonge bezorger om haar te helpen haar voornemens te vervullen. En in een ziekenhuis wil Stan, een man die in de laatste fase van kanker verkeert het feest op Times Square zien. Chagrijnige Randy komt vast te zitten in een lift met een back-up zangeres van Jensen. En Sam, zoon van de eigenaar van de platenfirma, probeert terug te komen naar de stad zodat hij een toespraak kan geven op een feest. Maar omdat het een feestdag is kan zijn auto kan niet worden gerepareerd… Wat nu?
Net zoals bij Love Actually zijn er een tiental verhaaltjes die losjes met elkaar in verband staan. Waarom werkt dat bij Love Actually wel, en werd New Year’s Eve een van de bewijzen dat het genre last heeft van metaalmoeheid? Ten eerste ligt dat ten dele aan de cast. Talent genoeg, maar geen van de rolletjes is ook maar een beetje interessant of verrassend. Iedereen lijkt er met zijn hart niet echt in te zitten. Dit soort films staat of valt met één gegeven: gunt de kijker de personages een happy end? Geen van de personages krijgt genoeg diepgang, aandacht of genoeg tijd om dit tot zijn recht te laten komen. Daarbij ligt het gelukkige eind er wel erg dik bovenop. Bij Love Actually lag een gelukkig eind niet altijd voor de hand. De film liet zien dat liefde vele vormen kent, en sommige plotlijntjes hadden niet het makkelijke einde waar New Year’s Eve in grossiert.
Het andere element is het vieren van een bepaalde feestdag. Bij Love Actually is kerst de achtergrond van alles, en liefde de hoofdrolspeler. De film speelt zich af over een periode van drie weken, en de karakters krijgen de tijd om enige karakterontwikkeling door te maken. Bij New Year’s Eve lijkt de avond zelf vooral de hoofdrolspeler. Liefde heeft alles vooral aan de dag zelf te danken. Net zoals bij vele andere Amerikaanse RomCom’s hangt alles af van die ene avond, dat ene moment, nu of nooit. Dat maakt de kans op geluk een triviale zaak, niet iets dat een karakter verdient, maar in het moment op zijn of haar pad kan komen. De mierzoete goedkoopheid spat van elke scene af.
Conclusie
Het eerdere Valentine’s Day had een waarschuwing moeten zijn, maar destijds liet ik mij toch weer naar de bios lokken. Kijkend naar mijn lijstje van slechtste films uit 2011 komt deze film slechts op plek 10. Dat zegt vooral iets over het bedroevende niveau van de negen die nog slechter bleken. New Year’s Eve is goedkope armoede troef, en verdient jouw aandacht alleen als je met een paar vrienden zin hebt om een slechte film lekker af te gaan zeiken. Met Mother’s Day uit 2016 zou deze film nog een spirituele navolger krijgen… en die was ook al niet al te best. Mocht deze film ergens op TV te zien zijn op oudejaarsavond, ga dan gewoon met je gezelschap een bordspelletje spelen.
Be the first to comment