Top en Flop 2018

Einde van het jaar, en al sinds 2008 betekent dat een lijstje met mijn favoriete en meest gehate films van het afgelopen jaar. In aanmerking komen films die ik in 2018 in de bioscoop zag, of films die via Pathé Thuis of Netflix streamde maar wel in 2018 uitkwamen. Dit jaar ben ik door de geboorte van mijn tweede kind iets selectiever met mijn tijd geweest: niet elke film waarvan ik van te voren al wist dat ik het slecht ging vinden is door mij bezocht. Smaken verschillen, maar je mag er van mij naar hartenlust met me over twisten.

Top
Voor mijn Toplijst waren er een flink aantal films die een plekje bij de beste 10 hadden verdiend. Maar voor mij staken er drie films echt bovenuit. Lady Bird wist eindelijk iets origineels te doen met het “alternatieve tiener ontgroeit haar leefomgeving” genre. De prima regie en geweldige acteerprestaties maken deze film een absolute aanrader. The Rider was een volslagen verrassing voor me. Ik had er veel positiefs over gehoord, maar dat deze film met hoofdrolspelers die min of meer zichzelf spelen me zo zou meeslepen had ik niet verwacht. Een mooi voorbeeld van inventief filmmaken dat qua opzet en cinematografie één van de toppers van het jaar was. En ook een prachtige registratie van een deel van Amerika dat we niet vaak te zien krijgen. Maar er kan er maar eentje de beste zijn. Call Me By Your Name was voor mij de absolute topper van het jaar. Timothée Chalamet is een fenomenale acteur waar we hopelijk nog veel meer gaan horen. Deze film over een ontluikende zomerliefde is subtiel, zinderend, kabbelend, vonkend, loom en enerverend tegelijkertijd. Het is zo’n film waar je de tweede keer dat je kijkt steeds beter gaat zien hoe goed de acteurs (Zelfs Armie Hammer is top) de ingehouden emoties en verlangens opbouwen. Een film wat doet was ik van de beste film van het jaar mag verwachten.

1) Call Me By Your Name – Luca Guadagnino
2) The Rider – Chloé Zhao
3) Lady Bird – Greta Gerwig
4) Unga Astrid – Pernille Fischer Christensen
5) I, Tonya – Craig Gillespie
6) The Death of Stalin – Armando Iannucci
7) The Disaster Artist – James Franco
8) First Man – Damien Chazelle
9) The Post – Steven Spielberg
10) Beautiful Boy – Felix Van Groeningen

Flop
Mijn floplijst was dit jaar makkelijk en moeilijk. Makkelijk in de zin dat de winnaar al snel vast stond. Moeilijk omdat ik dit jaar vrij selectief was in waar ik mijn tijd aan ging besteden. Er kwam gewoon een hoop troep in de bioscoop waar ik besloot niet meer heen te gaan. Alle Nederlandse komedies liet ik grotendeels links liggen. Daardoor staan er een paar films op de lijst die in andere jaren het zeker niet hadden gered. Fifty Shades freed was echter een makkelijke keuze. Zelden zag ik zo’n gênante vertoning op het witte doek. De acteurs waren zichtbaar opgelucht dat deze (lucratieve) onzin erop zat. Het voor de hand liggende commentaar is dat ik natuurlijk niet tot de doelgroep behoor. Fair enough, maar je kan een film altijd als film beoordelen. Deze filmreeks is net zo leeg en voorspelbaar als een gemiddelde DIOR reclame. Mooie mensen, mooie beelden, en zo vergeten. The Outsider was weer zo’n typische Netflix productie. Ze willen zo graag een volwaardige film maken, maar het blijft allemaal een beetje goedkoop en wezenloos. De urgentie waarom deze film gemaakt moest worden ontging me helemaal. The Spy Who Dumped me bevestigde vooral mijn hekel aan de immer overacterende Kate McKinnon. Is zij überhaupt in staat om een geloofwaardig mens te spelen?

1) Fifty Shades Freed – James Foley
2) The Outsider – Martin Zandvliet
3) The Spy Who Dumped Me – Susanna Fogel
4) Escobar – Fernando León de Aranoa
5) Downsizing – Alexander Payne
6) Red Sparrow – Francis Lawrence
7) Jurassic World: Fallen Kingdom – Juan Antonio Bayona
8) Operation Finale – Chris Weitz
9) Venom – Ruben Fleischer
10) Rampage: Big Meets Bigger – Brad Peyton