Jesse Eisenberg is niet mijn favoriete acteur. Hij is erg op zijn plek als lichtelijk ongenietbaar en sociaal onaangepast karakter. Een rol die sinds The Social Network aan hem vastkleeft, en die hij met liefde film na film uitvent. Zijn Lex Luthor was wat mij betreft het slechtste wat Batman vs Superman te bieden had. Toen ik tijdens de Sneak Preview doorkreeg dat we een film met Jesse kregen stond ik ook niet direct op de banken.
“Straight, Straight, Straight, Straight!”
Vincent (Jesse Eisenberg) en Anton (Alexander Skarsgård) spelen een gevaarlijk spelletje in de wereld van flitshandel (high-frequency trading), waarbij gespeculeerd wordt op koersschommelingen die in milliseconden worden gemeten. (Leest u nog mee?) Hun droom is om een kaarsrechte glasvezelkabel te bouwen tussen Kansas en New Jersey. Hierdoor kunnen ze de snelste handelsverbinding (15 milliseconden) creëren, waardoor ze miljoenen hopen te verdienen. Anton is het brein, Vincent is de regelneef en samen duwen ze elkaar en iedereen om hen heen naar het breekpunt met hun gewaagde avontuur. Ondertussen zit hun voormalige werkgeefster Eva Torres (Salma Hayek) ook niet stil. Zij ziet in de plannen van Vincent en Anton een groot gevaar voor haar eigen bedrijf.
De laatste tijd kom ik veel films tegen die soms een beetje moeite hebben met het kiezen van een genre. The Hummingbird project heeft hier ook last van. Aanvankelijk lijkt het een soort comedy te zijn, om vervolgens te evolueren in een een soort tech-drama. Op IMDB noemt de film zichzelf een thriller, maar dat heb ik er eerlijk gezegd niet van kunnen maken. Geen moment heb ik gespannen op het puntje van mij stoel gezeten met de vraag hoe dit ging aflopen. Dit is eerder zo’n film waarvan je vanaf het begin al aanvoelt dat de hoofdpersonen enkele nadelige karaktertrekken hebben die ze gaandeweg steeds meer in de weg gaan zitten. Vincent begint vol branie aan zijn avontuur, maar blijkt al snel veel te veel hooi op zijn vork te hebben genomen. Het “spannende” gegeven voor de kijker is de vraag hoe lang hij zich hier doorheen kan bluffen.
Ik ken een flink aantal dames die redelijk idolaat zijn van Alexander Skarsgård. Die komen er in deze film ietwat bedrogen uit. Hij speelt een licht autistische en naïeve techneut met een kalende kop en een behoorlijke bochel. (Althans, sommige scenes heeft hij die wel, andere scenes geheimzinnig weer niet). Zijn karakter had wat mij betreft wat meer naar voren getrokken mogen worden. De film leunt heel erg op de (zoals wel vaker) weinig sympathieke rol van Eisenberg terwijl ik als kijker meer interesse had voor Anton. Twee van Anton’s scenes maken de film op zich al het kijken waard. Nadat Anton een technische doorbraak heeft doet hij een van de betere slow motion overwinnaars dansjes die ik in een film zag. Tijdens een confrontatie met zijn voormalige baas weet hij de kijker vervolgens ook weer te verrassen met een paar goed getimede comebacks. Wellicht dus toch niet zo naïef.
Conclusie
De film zelf heeft het probleem dat ik ook veel Netflix films aanreken. Ze mist urgentie. Waarom kijken we hiernaar? The Hangover kijk je om aan het lachen gemaakt te worden. Partir om emotioneel geraakt te worden. Seven omdat het zo spannend is. Halloween omdat we willen griezelen en schrikken. Met The Hummingbird Project hebben de makers een verhaal willen vertellen waarvan je je kan afvragen of het verteld moest worden. De film heeft zijn sympathieke momenten, met name door een aardige bijrol van Michael Mando als voorman van de werklui die de lijn moeten aanleggen. Maar een echte motivatie ontbreekt. Scenarist Kim Nguyen probeert Vincent via een geforceerde speech wel van enige achtergrond en drive te voorzien, maar geen moment wist dat me te overtuigen. Dat maakt dat de film een aardig maar vergankelijk tussendoortje is geworden terwijl de ambities duidelijk hoger lagen.
Be the first to comment