Het moet voor veel Punisher fans een beetje raar geweest zijn. Omdat Disney een eigen streamingservice gaat beginnen komt er een einde aan de Marvelseries op Netflix. Daardoor begin je met het kijken naar een serie, wetende dat het hierna geschrapt gaat worden. Seizoen 1 was een erg genietbare serie die door de rauwe Jon Bernthal met passie gedragen werd. De Marvelseries hebben wat mij betreft een erg wisselende kwaliteit, ik hoop dat dit tweede seizoen de toon van zijn voorganger kan vasthouden.
“You decide someone deserves to be gone, and bang, they’re gone.”
Frank Castle (Jon Bernthal) probeert te wennen aan een nieuw leven. Hij heeft een nieuwe identiteit, en blanco strafblad en nieuwe kansen. Hij trekt een beetje stuurloos door Amerika en we vinden hem terug in een afgelegen bar waar hij geniet van livemuziek en een biertje. Er is zelfs een voorzichtige romance met een barvrouw, maar het mag natuurlijk weer niet zo zijn. Frank ziet dat een meisje (Giorgia Whigham) door enkele hardcore huurmoordenaars in een hoekje gedreven wordt, en dat kan hij niet over zijn kant laten gaan. Hij redt deze Amy, maar krijgt daarmee ook haar vijanden en de geheimzinnige Pilgrim (Josh Stewart) achter zich aan. Ondertussen ontwaakt Billy Russo (Ben Barnes) uit zijn coma en is zijn geheugen kwijt… of niet? Zijn voormalige vrienden en vijanden staan in elk geval niet te springen om zijn terugkeer.
Wat seizoen één zo genietbaar maakte was de prima combi van keiharde actie en kleine psychologische uitstapjes die inzicht gaven in de mindset van Frank. Die balans is in seizoen twee helemaal zoek. Frank, Billy, agent Madani (Amber Rose Revah) en Franks vriend Curtis (Jason R. Moore) hebben allemaal hun demonen, en krijgen ruim baan om er dit seizoen vooral veel over te praten. Dit zorgt helaas niet voor interessante televisie of diepere inzichten. Met name bij de scenes van Madani krijg je steeds meer de neiging om door te spoelen, het haalt alle vaart uit het verhaal. Zelfs de schurken mogen veel praten over wat ze dwars zit in het leven. Billy Russo is in zijn jeugd in aanraking gekomen met een vieze oude man. Pilgrim heeft zo zijn problemen… zelfs de arts van Billy mag minutenlang uitweiden over de zelfmoord van haar vader, en waarom dat haar motiveerde om mensen als Billy te willen redden. Ze valt als een blok voor Billy, maar of Billy in staat is om van iemand te houden… is een vraag die wat mij betreft niet per se in The Punisher beantwoord hoeft te worden.
De schaarse momenten dat de serie een versnellinkje opschakelt en tot actie overgaat zijn een welkome lust voor het oog. Bernthal is dan echt in zijn element en zet geloofwaardig neer waarom Frank nagenoeg niet te stoppen is. Josh Stewart komt goed uit de verf als geheimzinnige schurk die Frank goed partij kan geven. Zelfs Ben Barnes lijkt blij met de afwisseling. Even niet kletsen en praten over gevoelens, maar schieten. Helaas is er meestal al snel weer een plotelement wat met veel praten uitgewerkt moet worden. Het is soms om bijna wanhopig van te worden. Kijken we hier naar een aflevering van Party of Five, of the Punisher? Hoogtepunt van de serie is aflevering drie, een soort hommage aan Assault on precinct 13. In deze spannende aflevering zien we Frank op zijn best, improviseren tegen een overmacht aan schurken.
Conclusie
Seizoen twee is helaas niet geworden wat ik ervan had gehoopt. De lange praatsessies over demonen en gevoelens voegen vaak veel te weinig diepgang aan de karakters toe en halen vooral de vaart eruit. De romance tussen Billy Russo en zijn arts is vooral slaapverwekkend en elke keer dat Madani in beeld komt ga ik even drinken halen of de was ophangen. Daar staan enkele mooie maar schaarse actiescènes tegenover. Ook de surrogaat-vadergevoelens van Frank voor zijn beschermelinge Amy worden vrij aardig uitgebouwd. Had de serie zich meer daarop gefocust, dan had dit wellicht een behoorlijk verschil kunnen maken. Nu rest slechts een product dat maar half gelukt is. Niet het einde dat John Bernthal had verdient.
Be the first to comment