Ricky Gervais is voor velen vooral het gezicht van het succesvolle The Office, en dan bedoel ik natuurlijk de Britse variant. Daarnaast is de stand up comedian op allerlei fronten druk. Of hij nu mensen tegen zich in het harnas jaagt tijdens het uitreiken van de Golden Globes, of dat we kunnen genieten van zijn show Humanity op Netflix, je kan lastig om hem heen. Zijn lekker sarcastische humor is niet ieders kopje thee, maar ik kan het zeker waarderen.
“I’d rather be nowhere with her than somewhere without her.”
Tony (Gervais) was een jolige en humoristische kerel, totdat zijn vrouw Lisa stierf. Na die tragische gebeurtenis veranderde deze journalist van het lokale sufferdje in een depressieve sarcast. Hij overweegt zelfmoord te plegen, maar jah, wie voert dan de hond? Omdat hij de wil om te leven mist bedenkt Tony zich dat hij ook geen verantwoordelijkheid meer heeft. Wat er ook zal gebeuren, het maakt hem niet meer uit. En daarom doet en zegt hij voortaan wat hij wil. Hij beschouwt het als een superkracht, maar het is lastig zo bot mogelijk te zijn als zijn vrienden en familie hun best voor hem blijven doen.
De serie bestaat slechts uit 6 korte afleveringen, en verademing bij vele andere Netflix series die tussen de 50 á 65 minuten per aflevering duren en vaak drie episodes te lang zijn. In die zes afleveringen maakt Tony een langzame maar zekere groei door. De doodse blik waarmee het door zijn dagelijkse gangen gaat is te begrijpen. Van dronken in bed kijken naar opbeurend bedoelde opnames van je overleden geliefde wordt niemand vrolijk. Gaandeweg ontmoet hij echter een paar mensen die nog enige menselijkheid bij hem oproepen. Zijn neefje, een luie postbode, een nieuwe collega, een oudere weduwe, een vrolijke sekswerker en een junk worden onderdeel van zijn dagelijkse routine en roepen diverse emoties op. Ook kijkt hij uit naar de ontmoetingen met de vrouw die zijn vader in een tehuis verzorgt. En zowaar zien we soms ook weer even iets gebeuren achter die doodse blik.
Verhalen waarbij tragiek en humor elkaar moet afwisselen zijn een delicate evenwichtsoefening. Hoe kan je geloofwaardig iemands hart raken om ze vervolgens weer te laten lachen om de botte humor van Gervais? Het antwoord blijkt: door er geen balanceer-act van te maken, maar humor en tragiek gewoon door elkaar heen te laten vloeien, een beetje zoals het leven zelf. De humor is een wisseling van rake observaties uit het dagelijks leven en soms ook een lekker vleugje lullige kneuterigheid. Maar tussendoor voel je de pijn van Tony, en ben je net als de mensen om hem heen bereid een hoop van zijn onaangepaste gedrag te pikken. Tot op zekere hoogte. Er komt op een moment dat zowel de kijkers als de vrienden van Tony willen dat Tony weer enige verantwoordelijkheid voor zijn daden neemt.
Conclusie
After Life is wat mij betreft een absolute Netflix aanrader. Hij staat er al een tijdje op, en als je de serie nog niet hebt gezien, ga dat dan nu absoluut snel doen. Het pittoreske dorpje, de kneuterige vrienden en collega’s, de lieve hond en de absurde personen die allemaal in de krant willen komen… ze zorgen ervoor dat je als kijker graag een paar afleveringen in Tony’s leven rondloopt. Nu moet Tony dat zelf nog gaan inzien.
Be the first to comment