Vroeger leek alles langzamer te gaan, langer te duren. Dat heeft blijkbaar te maken met hoe je hersenen ervaringen sorteren en verwerken. Als je jong bent ervaar je veel nieuwe dingen: hoe meer indrukken, hoe meer er te verwerken is en hoe meer tijd een periode in beslag lijkt te hebben genomen. Is het niet een herkenbaar gevoel, dat de zomers vroeger oneindig leken te duren? Voor mijn gevoel bracht ik rond in het einde van mijn basisschoolperiode maanden door in een broeierig klimaat, al hutten-bouwend en spelend tussen de strobalen, waarna ik ‘s avonds nauwelijks kon slapen omdat het maar niet donker werd en het zo drukkend warm was dat zelfs een dun laken aanvoelde als een wollen deken.
Let’s take a trip down tornado alley… eh, memory lane
Twister is een film die ik sinds zijn release in 1996 keer op keer terugkijk (ja, echt). Niet voor de scherpe dialogen (“She’s a therapist. – Oh… yours? […] – What? Wait, wait, wait I need therapy?!”) of diepgaande personages (“Why do you call Billy ‘The Extreme’? – Because he is ‘The Extreme’!”), maar omdat ik telkens teruggeslingerd word naar die eindeloos warme zomers op het platteland. Ik was toen 10 jaar oud en net verhuisd naar een boerderij tussen de akkers van Oost-Groningen. Bovendien is de fascinatie voor onweer en storm een feest der herkenning. Zo stond ik met kinderlijk enthousiasme klaar tijdens een ‘code geel’ op 4 juni j.l., voor de lichtshow die beloofd was. Pas nadat ik een half uur op mijn tenen had gestaan in een poging het natuurgeweld vanuit een goede hoek op camera vast te leggen en na een hoop “poh”’s en “pah!”’s, kon ik mijn FOMO bedaren en rustig gaan slapen.
Dat het plot ondergeschikt is aan de special effects is bij films van dit genre eerder regel dan uitzondering. Bill (Bill Paxton), voormalig storm chaser, zoekt, vergezeld van zijn aanstaande-, zijn voormalige vrouw en huidig storm chaser Jo (Helen Hunt) op om de scheidingspapieren getekend en wel in ontvangst te nemen. In dezelfde openingsscène worden we razendsnel voorgesteld aan de kleurrijke karakters die de crew van Jo rijk is. De IT’er, de maffe skater, de vaderlijke reli-knakker, één nerdy dame en een handvol andere personages met elk hun unieke bijdrage aan het geheel. Deze rollen worden vertolkt door een aantal klassieke 90’s (bijrol)acteurs (Philip Seymour Hoffman, Joey Slotnick, Sean Whalen). Geen hoogdravende acteerprestaties, maar genoeg materiaal voor een hele reeks heuglijke quotes (“Is there an F5? […] What would that be like? – The Finger of God…”)
Tijdens deze ontmoeting gaat een tornadoalarm af en halsoverkop vertrekt Jo, gevolgd door een rits gammele busjes en een camper; in alle tumult vergeet ze haar laatste handtekening te zetten en Bill is genoodzaakt, nieuwe vlam in zijn kielzog, om ook de achtervolging in te zetten. Gedurende zijn tijd on the road herontdekt hij zijn liefde voor de jacht op tornado’s én, hoe kan het ook anders, voor Jo.
De vurige passie waarmee Jo door Tornado Alley scheurt om een beter voorspellingssysteem omtrent tornado’s te creëren wordt gedreven door het verlies van haar vader aan een storm van de zwaarste categorie, toen ze nog een klein meisje was. Haar jacht wordt daarmee een persoonlijke vendetta en de tornado’s worden door regisseur De Bont dan ook behandeld als personages in de film die, afhankelijk van de rol die ze vervullen, luid snerpend en snijdend dan wel grommend en brullend hun spoor van vernieling achterlaten. Wat dat betreft heeft Twister de tand des tijds prima doorstaan: mijn blu ray uitgave is een prachtig verjaarscadeau gebleken en het volume van mijn 5.1 gooi ik een eindje de lucht in zodra het feest der vernietiging losbarst. De special effects van George Lucas’ Industrial Light & Magic houden ook aardig stand in full hd, mede doordat veel effecten ondersteund worden door echt (à la minute gecreëerd) noodweer en geweld.
Vóór Jan de Bont aan de slag ging als regisseur, was hij voornamelijk werkzaam als cinematograaf. Dat de ‘Sooner State’, Oklahoma prachtig uit de verf komt in deze film is daarom geen verrassing. De wide angle shots van glooiende akkers en dreigende luchten, waar de storm chasers als miniaturen doorheen crossen, dragen verder perfect bij aan het gevoel van nietigheid van de mens ten overstaan van zoveel natuurgeweld. Één van mijn favoriete beelden uit Twister is die van Bill – “the human barometer” -, in zijn rug gefilmd vanuit kikvorsperspectief, starend naar een indrukwekkend groene wolkenpartij, terwijl hij een handvol zand uit zijn vuist laat glijden. De korrels waaien onmiddellijk in horizontale richting weg en zelfs als je weinig tot geen kaas hebt gegeten van weermodellen weet je: dit is linke soep.
Ik kan mezelf geen menselijke luchtdrukmeter noemen, maar ik kan niet ontkennen dat ik zelf wel eens met zo’n handje vol zand en een bedenkelijke blik naar de lucht heb staan kijken. Nu de hittegolf in Nederland maximaal aangezwengeld is, kan ik niet wachten tot die omslaat naar een fikse windkracht, zware regendruppels en bliksemschichten die de nachtelijke hemel in flitsende salvo’s verlichten. Dan ben ik weer even 10 jaar oud en sta ik op mijn tenen, camera in de aanslag: “Ha ha! It’s the wonder of nature, baby!!” *Que Deep Purple’s Child in Time*
Be the first to comment