Tarantino heeft een turbulent deel van zijn carrière achter de rug. Tegenwoordig lijken filmgeweld, seksualiteit en humor onder een groot moralistisch vergrootglas te liggen, en is niet iedereen meer van zijn films gecharmeerd. Vanwege zijn banden met filmbaas Weinstein lag hij flink onder vuur in de hele #Metoo cyclus. Niet iedereen kon zij hommages aan exploratiefilms nog waarderen; sommigen vonden het overdreven gewelddadig, vrouwonvriendelijk en passé. Toch zijn er ook mensen (waaronder ik) die nog altijd reikhalzend naar een nieuwe Tarantino film uitkijken.
“Ping! Pow! Choom! Zoom! Down goes you, down goes your career as a leading man.”
We schrijven 1969 Los Angeles, waar alles aan het veranderen is. Waar Tv-bekendheid Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en zijn vriend en stuntman Cliff Booth (Brad Pitt) zich een weg banen in een industrie die ze nauwelijks meer herkennen. De tijden dat Rick een grote naam was zijn voorbij. Hij krijgt nu vooral gastrollen als schurk in series van andere, jongere acteurs. Naast Rick wonen de jonge hippe regisseur Roman Polanski en zijn vrouw Sharon Tate (Margot Robbie). Rick ziet dat deze nieuwe namen hem aan alle kanten voorbij razen. Een aanbod om naar Italië te verkassen en daar spaghetti-westerns te gaan maken vond hij eerst nog te min, nu lijkt het steeds meer zijn laatste kans. Ondertussen is een grote groep hippies onder leiding van ene Charlie neergestreken op een naburige oude filmset.
Tarantino vermengt weer een hoop van zijn usual suspects met hedendaagse onderwerpen. Een funky soundtrack, check! Een brede cast aan acteurs, check! Meerdere verhaallijnen, check! Hommages aan de cinema en TV iconen uit Tarantino’s jeugd, dubbelcheck! Interessante dialogen en een wereld aan popculturele referenties… CHECK! Toch heeft hij daarnaast ook het één en ander te vertellen over het Hollywood van nu. Met de komst van NETFLIX en andere streamingdiensten maakt de film- en acteurswereld een transitie door. Een beetje zoals het Hollywood dat Tarantino laat zien in deze film. Oude helden maken tegen wil en dank plaats voor nieuwe, en grotere veranderingen zijn voor sommigen het beloofde land aan mogelijkheden en voor anderen een rouwproces. Daarnaast is het niet moeilijk om in Rick Dalton ook een beetje Tarantino te zien. Een icoon waar we vroeger als tieners mee opgroeiden, Pulp Fiction en Resevoir Dogs waren de must-see films van de 90’s. Maar de laatste jaren twijfelen sommige critici en filmliefhebbers openlijk of zijn tijd niet geweest is. Tarantino was vroeger hemelbestormend fris en rauw. Maar diezelfde rauwheid (en zijn voor velen ongelukkige liefde voor het N-woord) lijkt tegenwoordig niet zo fris meer.
Het verhaal van Rick Dalton loopt synchroon met één van de meest geruchtmakende moordpartijen uit de Amerikaanse geschiedenis. Sharon Tate en enkele van haar vrienden werden destijds op gruwelijke wijze vermoord door de Manson-familie. We leren Sharon Tate in deze film kennen als een blije dame die geniet als ze merkt dat mensen haar werk waarderen. Margot Robbie laat zien dat je niet per se veel tekst hoeft te hebben om een sympathiek en kwetsbaar karakter neer te zetten waar de kijker iets voor gaat voelen. Tarantino’s Tate is wellicht één van de meest liefdevolle hommages die de cineast ooit neerzette. Dat maakt de kijker naar het einde toe de kijker ook ongemakkelijk, we weten tenslotte hoe het met Tate is afgelopen. Tarantino vertelt de geschiedenis niet exact zoals het gegaan is. In zijn Inglourious Basterds werd Hitler door Joodse commando’s en een joodse bioscoop-eigenaresse gedood. In zijn fantasie liet Tarantino cinema als het ware afrekenen met het Nazisme. De magie van verhalen vertellen is dat je als verteller kan doen wat je wil, en dat is in deze film niet anders.
Conclusie
OUATIH is wat mij betreft weer een goede reden om tijdens deze erg warme zomer een koele bioscoopzaal op te zoeken. De film laat ons weer ervaren wat we zo goed vinden aan Tarantino. De karakters, de dialogen en de muziek… Al snel werd ik lekker meegezogen in deze vertelling. Tarantino werkt graag samen met voor hem bekende acteurs, en die weten inmiddels wel wat de regisseur van hen verwacht. Toch weet hij nog steeds op gezette tijden de kijker te verrassen. Aangename scenes worden onverwacht onheilspellend. Gewelddadige scenes onverwacht grappig. Misschien wel het beste dat je deze zomer in de bios gaat zien.
Be the first to comment