Waarschuwing: deze flashback-recensie is geschreven door iemand die The Crow al jaren noemt in zijn lijstje van persoonlijke favorieten. Ik zag The Crow toen ik een jaar of zeventien was, en de film maakte destijds een diepe indruk op me. Onlangs heb ik de film weer eens in zijn geheel gezien, en besloot ik mijn bevindingen over deze 25 jaar oude favoriet eens op te schrijven.
“Victims… aren’t we all?”
Duivelsnacht, de nacht voor Halloween. Een nacht waarop jongeren flinke vuren ontsteken in de duistere binnenstad, een nacht waarop misdadigers voor totale anarchie zorgen. Maar ook de nacht waarop rocker Eric Draven (Brandon Lee) en zijn vriendin Shelly (Sofia Shinas) worden vermoordt door vier bendeleden. Een jaar later staat Eric letterlijk op uit zijn graf. De Kraai die de ziel van de overledenen naar het hiernamaals begeleid kan voor een enkele rusteloze ziel soms ook terugbrengen. Op deze manier krijgt Eric de kans om het onrecht dat hem en Shelly is aangedaan recht te zetten.
The Crow is gebaseerd op de gelijknamige Comic van James O’Barr. O’Bar schreef de strip enkele jaren nadat zijn vriendin was omgekomen door een aanrijding met een dronken automobilist. De strip is doordrenkt met verdriet, zelfhaat, pijn en een verlangen naar verlossing, liefde en wraak. De film werd gemaakt in een tijd dat Comic-book verfilmingen nog niet heel hip en vooral vrij kinderlijk waren. Superman en Batman waren behoorlijk succesvol, maar verder dan een paar goedkope Marvel producties en wat onbekende goden zoals the Shadow en Darkman kwam het in die tijd niet.
Laten we eerst de olifant in de kamer benoemen. Één van de elementen die de film een blijvende status heeft bezorgt is de dood van Brandon Lee, zoon van Bruce Lee. Door een ongelukkig noodlot kwam hij om het leven toen een pistool op de set door onoplettendheid echt geladen bleek. Naderhand besloot men in overleg met de familie de film af te maken. Omdat de dood van geliefden en pijn van gemis belangrijke elementen in deze film zijn is The Crow een griezelig passende afscheidsbrief en hommage geworden voor Lee. Dat de film destijds tot het beste uit zijn genre behoorde vergeet men daarom wel eens.
De meeste actiefilms die ik destijds bij de lokale videotheek huurde waren kolderiek maar ook wel met een hard randje. Batman was een heerlijk gotische Burton fantasie, maar The Crow neemt dit alles een stapje serieuzer. De stad in deze film is duister, grauw en het lijkt altijd te regenen. Het ziet er allemaal net even iets troostelozer en realistischer uit dan bij Burton. De soundtrack is een heerlijke combinatie van alternatieve rock, grunge en hardrock die typerend is voor de eerste helft van de jaren ’90. Ik was destijds helemaal into die muziek, en dat zoog me ook mee in deze film.
Het verhaal is niet origineel: man keert terug uit de dood om wraak te nemen op de moordenaars van zijn geliefde. Deze film moet het vooral van sfeer hebben. De scene waarin Eric één van de misdadigers uitschakelt door hem vast te tapen in diens auto en hem vervolgens zijn ondergang tegemoet laat rijden is een mooi voorbeeld hiervan. Wanhopig probeert deze T-bird zich er uit te praten tot hij Eric herkent. Geschokt probeert hij Eric en zichzelf er nog van te overtuigen dat dit alles niet mogelijk zou moeten zijn: “We killed you dead, there ain’t no coming back, there ain’t no coming back“. En terwijl klassieke muziek aanzwelt moet T-Bird zijn noodlot onder ogen zien. Vervolgens ontbrand rond Eric de contouren van een Kraaienlogo, en krijgen we als kijkers op naargeestige wijze kippenvel.
De rol van grote tegenstander is in deze film voor Michael Wincott. Hij is een beetje Sean Bean en Mark Strong ineen, maar dan in de 90’s. Net als Sean Bean gaat hij bijna elke film dood, en net als Mark Strong is hij een ideale cast als je grimmige en compromisloze schurk zoekt. Wincott heeft zichtbaar lol in zijn rol. Top-dollar is wellicht een beetje één dimensionaal slecht, maar met de nodige humor is hij toch een scene-steler elke keer als hij in beeld komt. Ernie Hudson is goed op zijn plek als politieagent die destijds de moord op Eric en Shelly probeerde op te lossen. En verder is er nog Sarah (Rochelle Davis), een eenzaam kind dat Eric en Shelly nog elke dag tot in het diepst van haar ziel mist.
Conclusie
Ook 25 jaar later kon ik weer helemaal genieten van The Crow. Een simpel verhaal is niet altijd een minpunt, regisseur Alex Proyas gebruikt dit om een gotische wraakfilm te vertellen waarin alles klopt. Maar meer nog dan alleen maar verlossing door wraak is de film ook een voorbeeld van de kracht van liefde. Daardoor steekt deze film boven andere films in het genre uit, en heeft hij mede door tonnen aan visuele en audiovisuele stijl 25 jaren later nog niet aan kracht ingeboet. Waarom zou men een remake willen maken als deze film nog steeds zo goed is? Wat mij betreft nog steeds één van de beste comicverfilmingen ooit.
Be the first to comment