Iedereen die regelmatig mijn recensies leest weet dat ik niet een enorme fan ben van Netflix-films. Maar hun series zijn een heel ander verhaal. Inmiddels hebben mijn vriendin en ik een paar favorieten, en The Crown is daar zeker eentje van. Groot was dan ook de vreugde toen seizoen 3 online stond. We zijn geen bingewatchers en hebben dus de tijd genomen om deze serie tot ons te nemen. Is Seizoen 3 net zo goed als zijn voorgangers?
“You cannot flinch”
De tijd gaat aan niemand voorbij, ook Koningin Elizabeth (Olivia Colman) stelt met enige teleurstelling vast dat ze een jaartje ouder geworden is. Dat wil niet zeggen dat haar leven in een rustiger vaarwater komt. Seizoen drie beslaat 1964 tot 1977, en de Koningin zal weer menig constitutioneel probleem het hoofd moeten bieden. Is de nieuwe socialistische premier al te vriendelijk naar de russen toe? Is kroonprins Charles wel uit het goede hout gesneden als toekomstige troonopvolger? Zal de relatie van haar zus Margaret (Helena Bonham Carter) het over en weer vreemdgaan overleven? Kampt haar echtgenoot (Tobias Menzies) met een midlifecrisis? En hoe kan de Kroon het land het best vertegenwoordigen tijdens internationale betrekkingen, nationale rampen en familietragedies?
Na twee seizoenen met Claire Foy in de hoofdrol was het tijd voor een wisseling van de wacht. In plaats van aanklooien met make-up, pruiken en ruimer zittende kleding besloot men voor daadwerkelijk oudere acteurs en actrices te kiezen. Hoe vervang je een actrice die zich de rol meer dan eigen maakte? Met een Actrice die eerder dit jaar een Oscar won voor het neerzetten van een andere Koningin. Na haar glansrol als Koningin Anne in The Favourite laat Olivia Colman een heel andere koningin zien: sober, ingetogen, maar achter de ogen schuilt een mens, echtgenote, zus en moeder die ervaart dat de kroon vaak een grote last is voor haar familie. De eerste aflevering zat ik me nog af te vragen hoe Claire Foy de scenes zou hebben gespeeld, maar daarna had Colman me meer dan overtuigd.
Wederom gebruikt scenarioschrijver Peter Morgan het leven van de Britse koninklijke familie om heel wat Geschiedenis de revue te laten passeren. De Aberfan mijnramp, een old-boys-network coup, Brits-Amerikaanse relaties, de maanlanding en de ontmoeting van Charles en Camilla komen voorbij. Sommige zaken waren me bekend, maar het blijft interessant om ze van het perspectief van Elizabeth te zien. De manier waarop Philip aan zijn plaats en de wereld gaat twijfelen als hij ziet dat de generatie na hem op de maan loopt is een slim stukje scenarioschrijven. De serie houdt zich niet noodzakelijkerwijs altijd aan de feiten, het probeert ook een familieverhaal te vertellen. En daarvoor mogen wat mij betreft soms wat aannames en dichterlijke vrijheden in het script belanden.
Conclusie
Van de Aberfan mijnramp had ik nog niet eerder gehoord, en het leverde een aangrijpende aflevering op. Dat is direct ook de kracht en achilleshiel van dit seizoen. Enkele afleveringen zijn werkelijk van de bovenste plank en doen de wat mindere afleveringen verbleken. Geen van de afleveringen is middelmatig, maar het contrast tussen echt goed en net iets minder blijkt erg groot. Maar elke aflevering, ook de iets mindere heeft wel een juweeltje van een scene. Het moment dat Charles zijn moeder confronteert over het gebrek aan liefde dat hij ervaart is hartverscheurend. Maar ook het moment dat Elizabeth naar Frankrijk vliegt om afscheid te nemen van haar stervende oom, de voormalige Koning Edward, is er eentje om in te lijsten. Nooit wordt de emotie onrealistisch, altijd is de degelijkheid en het protocol van de Kroon aanwezig. Als Elizabeth afscheid moet nemen van een gewaardeerde premier zie je achter de ogen een behoefte tot… Een omarming? Een knuffel? We zullen het niet weten, want het protocol gaat voor alles.
Be the first to comment