Het is weer bijna die tijd van het jaar, dus dient de bioscoop gebombardeerd te worden met kerstfilms. Emma Thompson schitterde in één van mijn favoriete kerstfilms (Love Actually), en schreef samen met haar man deze ode aan kerst, liefde en de muziek van George Michael. In dit genre mogen films van mij afgezaagd en recht-door-zee feelgood zijn, maar ook ik ken een grens.
“It’s good luck you know. Getting pooed on by a bird.”
Kate (Emilia Clarke) werkt het hele jaar in een winkel vol met de meest vreselijke kerstornamenten. Ze is ogenschijnlijk de meest slordige, lusteloze en onverantwoordelijke medewerker die je kan wensen, maar haar baas Santa (Michelle Yeoh) ziet toch iets in haar. Kate is vervreemd van haar uit voormalig Joegoslavië gevluchte familie. Haar Moeder (Emma Thompson) belt haar 50x per dag, haar zus is continue boos en vaderlief probeert vooral overal buiten te blijven. Kate slaapt veel bij vrienden op de bank, maar door haar onverantwoordelijke gedrag wordt ze overal weggestuurd. Dan ontmoet ze Tom (Henry Golding), een flamboyante maar ook uiterst welgemanierde jongeman die op geheel eigen wijze haar aandacht weet te vangen.
Kerstfilms komen in alle soorten en maten. Dit is zo’n variant waarbij de gevallen protagonist weer lust for life moet zien te ontdekken. De hoofdpersoon moet er slecht voorstaan en twijfelachtig gedrag vertonen. Tijdens de film zal hij/zij dit gaan inzien een beter leven vol liefde, vriendschap en familie omarmen. Om dat geloofwaardig neer te zetten moet Kate dus een tikje onsympathiek overkomen, maar wij als oplettende filmkijker weten dan natuurlijk al dat er diep van binnen een goed mens schuilt. Helaas gaan script en regie direct er enthousiast op los. Kate is een losgeslagen trainwreck die zich behoorlijk misdraagt, zuipt, op los sekst en zelfs de babykamer van een hoogzwangere vriendin blijkt een locatie voor een one-night-stand. Als ze ook nog eens verantwoordelijk is voor vandalisme in haar kerstwinkel geloof ik het wel. Kate is echt van het padje af, en de film moet wel heel hard zijn best gaan doen om dit nog tot een goed einde te praten.
Om Kate op het rechte pad te helpen verschijnt Tom ten tonele. Henry Golding lijkt zo uit een modecatalogus gelopen. Hij loopt er slick en toch casual bij, zijn haar zit altijd goed, hij danst door de nauwe steegjes van Londen en zijn Engelse dictie is zo keurig dat zelfs Koningin Elizabeth een platte boerin lijkt. Hij is bijna letterlijk te keurig voor woorden, hij doet god betere zelfs aan vrijwilligerswerk. Een totale tegenpool van Kate dus. Natuurlijk begint Kate na aanvankelijk cynisme voor hem te vallen. Hierdoor betert ze niet alleen haar leven, maar krijgen wij als kijker ook meer achtergrond in het hoe en waarom van Kate’s gedrag. Als Tom haar ergens tijdens de film slachtoffergedrag verwijt bekruipt mij als kijker toch een naar gevoel. De hele film is eigenlijk een beetje een reddingsfantasie. Losgeslagen protagonist heeft liefde en leiding nodig van een speciaal iemand om het leven weer op orde te krijgen. De film doet erg hard haar best om voor al het gedrag van Kate een relativerende reden op te werpen.
In deze tijden van politiek correctheid is het apart om te zien hoeveel stereotypen er in deze film zitten. Emma Thompson is een afgezaagd kromlopende Oost-Europese moeder die vooral zwelgt in dramatiek en haar dik opgelegde accent. Kerstwinkeleigenaresse Santa is kortaf, snappy en recht voor zijn raap, een stereotype film-Aziaat. Haar Duitse love-interest in natuurlijk bovenmatig geïnteresseerd in zuurkool. Het tekent een beetje hoe eendimensionaal de karakters in deze film zijn. Het zijn geen mensen van vlees en bloed, maar verhaalelementen die het plot vooruit proberen te helpen.
Conclusie
Kevin Feig kon bij mij een potje breken na Bridesmaids, maar zijn reputatie heeft de laatste jaren wat tikken gekregen. Dat zal na deze film niet beter worden bij de criticasters. Clarke doet keihard haar best om zo enthousiast goedlachs mogelijk te zijn. Er zijn diverse shots waarin ze (Julia Roberts style) overdreven enthousiast lacht, en elke keer lijkt haar mond wijder open te hangen. Maar alle kerst pracht en praal, al het goedlachse en zelfs de muziek van George Michael behoeden de film inhoudelijk niet van middelmatigheid. Natuurlijk zal de film genoeg publiek trekken. Ze doet wat het belooft: oppervlakkig vermaak bieden. Maar als je deze film bekijkt denk je eigenlijk met een afgezaagd Nicholas Sparks verhaal van doen te hebben, en niet een script van Oscarwinnaars Emma Thompson.
Be the first to comment