Ik zag wat reclame op een bushokje voor een nieuwe Michael Bay en Ryan Reynolds film. Waarom had ik hier nog niet veel over vernomen? Het bleek om een Netflix exclusive te gaan, en dat zorgt bij mij altijd voor gemengde gevoelens. Ik moet The Irishman nog zien, maar over het algemeen vond ik 75% van de Netflix films de moeite niet waard. Omdat het hier om een Michael Bay actiefilm gaat zal ik mijn verwachtingen minimaal houden en proberen niet al te veel na te denken tijdens het kijken.
“Never underestimate the power of a very nice suit”
One (Ryan Reynolds) is een gefortuneerde man die besloten heeft iets goeds met zijn leven en geld te willen doen. In plaats van doneren aan goede doelen kiest hij voor een meer actieve rol. Hij faket zijn eigen dood en begint met het rekruteren van specialisten voor het samenstellen van een team. Met zijn team probeert hij kwaadwillende personen in deze wereld uit te schakelen. En nee, hij is niet de Punisher die achter wat drugscriminelen aangaat. One heeft zijn vizier gericht op Dictator Rovach Alimov (Lior Raz) en zijn handlangers. Maar het nieuwste lid van het team, Seven (Corey Hawkins), een integere scherpschutter, zet vraagtekens bij de werkwijze en motivatie van het team.
Als je de synopsis zo leest, dan lijkt het nog een redelijk simpele premisse als basis voor een vlotte actiefilm. Maar laat het maar aan Michael Bay over om zelfs zo’n simpel verhaal nog onoverzichtelijk te maken. De film begint met een autoachtervolging van meer dan een kwartier. En dat is voordat we de karakters hebben leren kennen. Wie zien in snelle flashbacks waarom One en zijn teamgenoten worden achtervolgt, maar het gaat allemaal zo gehaast dat het me eigenlijk geen reet uitmaakt. “Achtervolging” is ook een groot woord, daarvoor duiken de tegenstanders te random op. We schakelen een motorrijder uit, en er duikt weer een andere wagen op, dat werk. De tegenstanders zijn naamloze schurken die vooral dienen als kanonnenvoer. En omdat ik nog geen binding met de helden heb maakt de uitkomst van deze achtervolging me niet uit. In zo’n geval is een kwartier heel lang.
Het helpt een beetje dat Ryan Reynolds in deze film zit. De man heeft een prima komische timing waardoor zelfs de ontzettend slechte oneliners en grappen in 6 underground nog iets humoristisch krijgen. De film verspilt niet veel tijd met logica, dingen gebeuren gewoon en worden vooral met veel kleur en dik opgemaakte decors mooi in beeld gebracht. In Michael Bay films ziet alles er altijd overdreven gelikt uit. Niks is normaal of gewoontjes, zelfs afval, lijken of een ingestort huis liggen er perfect gemodelleerd bij. Daarover strooit Bay lustig met zijn specialiteit: slow motions, explosies, achtergrond muziek die de stemming moet aangeven en veel schieten. Van Netflix heeft hij iets meer ruimte gekregen voor bloederige zaken, en dus zijn de kills iets prominenter in beeld gebracht dan in zijn andere films.
Conclusie
Voor subtiliteit kijkt natuurlijk geen kip naar een Michael Bay film. Maar zelfs The Fast & Furious films zijn Oscarmateriaal in vergelijking met deze lompe onzin. De ene actiescène volgt de andere in rap tempo op, en geen moment brengt het me op het puntje van mijn stoel. Het is gewoon te veel, te snel, te onduidelijk. In een goede actiefilm zit timing en suspense. Dit is allemaal net zo spannend als het gooien van een baksteen tegen een muur. Ik kan me niet voorstellen dat iemand een dag na het zien van deze film er nog mee bezig is. Wat een verspilling van budget.
Be the first to comment