Onlangs noemde ik deze film het slechtste dat ik het afgelopen decennium had gezien. Ik krijg dan vaak veel tegenargumenten. “Jij bent niet het beoogde publiek”. “Is dit nou echt slechter dan Movie 43?”. “Het is gewoon jouw genre niet”. Kennelijk hebben veel mensen er moeite mee dat ik deze film zo slecht vond. Om mijn beweegredenen beter uit te leggen recenseer ik in deze rubriek nog maar eens het debacle dat Sex and the City 2 heet.
“I couldn’t help but wonder…”
Twee jaar zijn verstreken sinds Carrie Bradshaw (Sarah Jessica Parker) eindelijk John “Mr. Big” Preston (Chris Noth) trouwde. Maar is het sindsdien ook happily ever after? Big blijft het liefst hele avonden in bed of op de bank om oude films te kijken en afhaaleten te bestellen. Ondertussen moet haar vriendin Charlotte (Kristin Davis) leren omgaan met de “terrible two’s” van haar jonge dochter, Miranda (Cynthia Nixon) krijgt te maken met een nieuwe baas die een intelligente, krachtige vrouw niet aankan, en de weer single zijnde Samantha (Kim Cattrall) krijgt via haar Pr-werk een mooi aanbod: een snoepreisje naar Abu Dhabi voor haar en haar vriendinnen. Waarom een gefortuneerde Sjeik zoveel geld over heeft om een onbekende New Yorkse pr-dame voor hem te laten werken? Joost mag het weten.
Ik was destijds een behoorlijke fan van de serie. Ik heb alle seizoenen denk ik een keer of drie gezien, kan moeiteloos de belangrijke relaties van de vier dames nog opnoemen en blijf ook heden ten dage even kijken als ik er eens langs zap. Met de Tv-serie is niet zoveel mis. Een pluspunt was dat men de serie on a high note wist te beëindigen. Carrie keert terug naar New York, zij en Big zijn weer bij elkaar, en de toekomst straalt de vier dames tegemoet. Allemaal hebben ze door de seizoenen heen een groei doorgemaakt, en zijn precies daar waar ze willen zijn. Toen was daar de eerste film. Veel van dat mooie einde moest weer stuk gemaakt worden om überhaupt nog iets relevants te laten gebeuren. Het bleek een herhaling van zetten op te leveren die het aanzien waard was, maar niets wezenlijks toevoegde aan de serie. Samantha viel weer terug in haar oude rol van mannenverslinder, en Carrie trouwde dus nog alsnog met Big. Als er niks meer te vertellen valt, dan sturen sommige franchises hun vertrouwde karakters naar een nieuwe omgeving. In deze tweede film is dat dus het Midden-Oosten.
Het beste van de Tv-serie was dat we hier vier zelfstandige vrouwen zagen die hun eigen keuzes maakten, een carrière hadden en niet van mannen afhankelijk bleken. Deze tweede film haalt echter het slechtste in de dames en de schrijvers boven. De vier vriendinnen zijn verworden tot oppervlakkige vrouwen die alleen maar bezig zijn met dure kleren, dure uitjes en hippe feestjes. De welbespraakte en stoere advocate Miranda heeft eigenlijk niets te doen in deze film. Haar belangrijkste taak is op getimede momenten heel hard WOEHOEOEOE te schreeuwen. Carry is vooral een enorm verwend nest dat alleen maar klaagt over haar man en haar dure leventje en Samantha is een wandelende seksuele tijdbom die wacht om op het meest ongunstige tijdstip af te gaan. Charlotte moet vooral erg vaak naïef, bedenkelijk, verschikt of teleurgesteld kijken. Elke scene lijkt vooral een excuus om ze gewoon weer een nieuwe outfit aan te laten doen, de film neemt uitgebreid de tijd om alle outfits (soms in slow-motion) te laten zien.
Dat Amerikanen soms een interessant wereldbeeld hebben is geen geheim. Maar de stereotype manier waarop de inwoners van Abu Dhabi hier worden neergezet grenst aan racistisch. De vier dames zijn trendy en vooruitstrevend, het Midden-Oosten is een achtergebleven samenleving die maar beter een voorbeeld kan nemen aan de moraal en mode-invloeden van de dames. Hoe extremer de dames zich gedragen en kleden, hoe meer verwonderd ze zijn dat niet iedereen dat daar kan waarderen. De film lijkt als belangrijkste doel te hebben de daar heersende mores te ridiculiseren en te bestrijden met seks en Gucci. Dieptepunt is als Samantha al haar condooms op de grond laat vallen en de omstanders woedend toeschreeuwt dat ze inderdaad seks heeft. Dit heeft niets meer met seksuele bevrijding te maken en vooral met een gebrek aan tact.
Conclusie
Als de schrijvers van de film halverwege ook nog eens Carrie’s ex Aidan uit de hoge hoed toveren en misbruiken om Carrie een belangrijke les te laten leren is de maat vol. Deze film lijkt geen benul te hebben wat de serie zo goed maakte. Ja, ook daar was veel plek voor mode en consumentisme. Maar het ging vooral om de vier karakters, de kracht van hun vriendschap, en hoe ze allemaal vorm aan hun leven gaven. Deze film is slechts een excuus om schaamteloos te cashen en houdt geen enkele rekening met zes seizoenen aan karakterontwikkelingen. De dames zijn verworden tot domme gansjes die allemaal alleen nog oog hebben voor stalende kettinkjes, jurken, laarsjes en mooie tasjes. De onmogelijk lange speelduur van ruim twee uur en een kwartier maakte dit echt een ware martelgang.
Be the first to comment