Er was een fase in mijn leven dat ik me nog erg druk maakte over de nieuwste Guy Ritchie film. Lock, Stock and Two Smoking Barrels en Snatch hebben een dierbaar plekje in mijn DVD collectie. Daarna was er een huwelijk met Madonna, en ook een (niet noodzakelijkwijs daarmee samenhangende) teruggang in inventiviteit van films. Met deze film keert Guy weer terug naar het genre dat hem groot maakte: een Britse misdaadfilm met lekkere zwarte humor.
“You really can’t unsee it once you’ve seen it.”
Ray (Charlie Hunnam) is de linkerhand van marihuanakoning Mickey Pearson (Matthew McConaughey). Op een avond krijgt hij bezoek van de sleazy privédetective Fletcher (Hugh Grant). Fletcher claimt één en ander te weten over Mickey’s toekomstplannen met het drugsimperium. In ruil voor zijn zwijgen wil hij 20 miljoen, anders gaat hij met zijn verhaal naar de media. Ray is niet erg onder de indruk, en om hem te overtuigen begint Fletcher hem te vertellen wat hij allemaal wel denkt te weten.
Brad Pitt was ooit lyrisch over de “mannen onder elkaar sfeer” op de set van Snatch. Slechte grappen, grove taal en lompe acties, dat werk. Zoiets moet bij The Gentlemen ongetwijfeld ook het geval zijn geweest, want de vrouwenrollen zijn te tellen op de vingers van één (al dan niet door Britse gangsters verminkte) hand. In diverse recensies las ik al de klacht dat de film weinig divers is en op sommige momenten zelfs antisemitisch en racistisch. Ik heb zelf het idee dat de film het er juist af en toe extra dik bovenop legt en de kijker met vrij voor de hand liggende grappen en expres gekozen stereotypen een beetje een spiegel probeert voor te houden. De gemiddelde Guy Ritchie liefhebber zal het dan ook prima vinden, maar het zal niet ieders kopje thee zijn. Ik had er zelf geen problemen mee, en kon er om lachen. Niet alles hoeft kapot geanalyseerd te worden.
In het Britse gezelschap duikt ineens oer-Texaan McConaughey op. In plaats van hem, net als bij Pitt, een grappig slecht Brits accent aan te meten legt men in de film uit waarom er een Amerikaan in de verhaal zit. McConaughey is moeiteloos overtuigend als misdaadbaas die besloten heeft dat het tijd is voor een comfortabel pensioen, maar met wie je zeker geen loopje moet nemen. Hunnam is aardig als diens man voor vuile klusjes. Maar het is Hugh Grant die de show steelt. Als een beetje ranzige privédetective tergt hij het ijzige geduld van Hunnam, geniet hij van de gruwelijkheden in zijn verhaal, en is in het loopje door niet vies van zeer doorzichtige seksuele toespelingen richting zijn gesprekspartner.
Zoals wel vaker met Guy Ritchie misdaadfilms hebben de daden van de hoofdrolspelers vaak onvoorziene gevolgen. Er duiken steeds weer nieuwe spelers op in het verhaal die allemaal zo hun eigen belangen hebben. Uiteindelijk passen al die karakters als een soort mozaïek in elkaar. Maar waar Snatch en Lock, Stock hun ritme makkelijk wisten te vinden heeft deze film soms haperingen. Er waren momenten dat ik dacht, prima, maar wat mij betreft had dit karakter wel weggelaten kunnen worden ten gunste van wat meer flow.
Conclusie
Guy Ritchie zal met deze film geen nieuwe fans voor zich winnen, maar liefhebbers van zijn werk komen zeker aan hun trekken. Heb je geen probleem met de lekker lompe zwarte humor, dan is the Gentlemen een prima film. Anders dan Snatch en Lock Stock is dit echter niet een klassieker die je er over een jaar of tien nog eens gaat bijhalen. Gewoon een prima tussendoortje waar ik af en toe flink om kon lachen, en dat is ook wat waard.
Be the first to comment