In deze tijden van Corona zijn er veel dingen gaande op Social Media. Omdat we onszelf toch een beetje bezig moeten houden komen er soms leuke dingen voorbij. Zo kreeg ik van een Facebook-vriendin de uitdaging om tien dagen lang covers van muziekalbums te posten die mijn smaak voor muziek blijvend hebben beïnvloed. Een leuke uitdaging… tot ik er achter kwam dat de meeste van die albums niet van een specifieke band of artiest kwamen, maar van een filmsoundtrack.
“You ever listen to K-Billy’s “Super Sounds of the Seventies” weekend? It’s my personal favorite.”
In den beginne was er bij ons thuis de platenspeler. Daarop had mijn moeder de Grease soundtrack. Mijn middelste zus is helemaal gek van Grease, en heeft de film denk ik inmiddels 2187 keer gezien. De liedjes kan ik dus (niet geheel vrijwillig) meezingen. Ook het liedje van The Neverending Story deed het destijds goed bij ons in huis. In de jaren ’80 en ’90 kon er geen film uitkomen zonder dat er ook een hit uitkwam. Titels waar ik nu aan denk zijn “Lily was Here” (voor de Kassière), “The Time of My Life” (Dirty Dancing), Maniac (Flashdance) en Purple Rain, nog zo’n favoriete hit van mijn zus. Het eerste CD’tje dat ik kocht was de soundtrack van Robin Hood: Prince of Thieves. Als jonge tiener vond ik de film superspannend, en dus luisterde ik naar een kwelende Brian Adams die alles voor zijn geliefde claimde te doen. Hierdoor leerde ik echter ook betere songs van Brian Adams kennen (Ja, hij heeft goede songs dammit).
In 1994 kwam de film The Crow uit, een gotische wraakfilm met een geweldige soundtrack vol stevige alternatieve rock, metal en gotische invloeden. Het was voor mij een openbaring. Veel van de bands op die CD kende ik, opgroeiend in Drenthe, totaal niet. De meeste jongeren om mij heen luisterden naar Normaal, Top 40 en gabber begon in te raken. Okay, the Cure deed wel een belletje rinkelen, maar het nummer dat ik echt gaaf vond was “Dead Souls” van Nine Inch Nails. Verder kwamen bands als Pantera, Stone Temple Pilots, Violent Femmes en Rage against the Machine voorbij. De VPRO zond in die tijd op de zondag van Radio 3 nog wel eens alternatieve muziek uit, en daar leerde ik meer van deze bands beter kennen. De tweede Crow film was een teleurstelling, maar de soundtrack was dan weer geweldig. Hole, PJ Harvey, Filter, Bush, Deftones en Iggy Pop. Een prima wijze om in contact te komen met ruigere rock die ik niet altijd op de radio hoorde of kon kopen in de lokale muziekwinkel.
Een soundtrack kan soms ook bijdragen aan de cultstatus van een film. Niemand zal de videogame-film Mortal Kombat (1995) een meesterwerk noemen. Maar de film heeft door de jaren heen toch bekendheid gekregen als één van de betere films in het videogame genre. Een deel daarvan is te danken aan de geweldige soundtrack. Een combinatie van metal, industriële rock, Techno en Dance. De culthit was natuurlijk de Mortal Kombat Theme, in dit geval door de Utah Saints en The Immortals. Maar ook acts zoals KMFDM, Orbital, Type o’negative en Napalm Death kwamen zo op mijn pad. De soundtrack heeft het wel heel specifieke record van de best verkopende videogame-filmsoundtrack. Er kwam zelfs een sequel op de Soundtrack: More Kombat. De tweede Mortal Kombat film is één van de slechtste films die ik ooit zag, maar ook hier is de Soundtrack een aanrader. Als ik de kans krijg om deze CD’s lekker hard af te spelen laat ik die zeker niet lopen.
De 90’s waren een ware speeltuin voor Soundtrack liefhebbers. Pulp Fiction was niet alleen een heerlijke film, ook de Soundtrack is een must-have in je muziekcollectie. Tarantino weet als geen ander diverse pop-culturele elementen te versmelten in zijn films, en de muziek is daarbij een belangrijk onderdeel. Klassiekers, surfmuziek en quotes uit de film zorgden ervoor dat dit een CD was die in mijn studententijd iedereen leek te hebben. Ook de illustere voorganger van Pulp Fiction, Reservoir Dogs, heeft een succesvolle soundtrack. Het bracht generaties jongeren opnieuw in aanraking met George Baker. En iedereen die de film zag krijgt vanaf dat moment een pijnlijke associatie bij het vrolijke liedje “Stuck in the Middle with You“.
Door filmsoundtracks was ik steeds meer van steviger alternatieve muziek, hardrock en ander beukwerk gaan houden. Iedereen die zich daarin kan herkennen kan ik Spawn: The Album aanraden. The film Spawn uit 1997 was een klein succesje, de film zelf niet onaardig. Maar oh man, wat is het bijbehorende album vet! Diverse samensmeltingen van populaire artiesten zoals Filter, Marilyn Manson, Orbital, Butthole Surfers, Moby, Metallica, Henry Rollins, Slayer, Atari Teenage Riot en Silverchair. Ik kocht de CD omdat de muziek in de film voldoende indruk had gemaakt. Maar toen ik het geheel als CD thuis luisterde was ik Blown Away. De CD is nu een heerlijk nostalgische 90’s trip voor me geworden.
Een laatste CD die ik absoluut nog moet noemen is natuurlijk de soundtrack van Trainspotting. Net als Pulp Fiction was dit ook zo’n CD die iedereen in mijn studententijd leek te hebben of in elk geval kende. Het leverde mij een enorme voorliefde voor Iggy Pop op. Maar het was vooral de punk en junk cultuur uit de film en de geweldige samensmelting van moderne en klassieke alternatieve muziek die in de liefhebbers in de 90s wist te raken. Van de stampende beats uit Underworlds “Born Slippy” tot het energieke en opzwepende “Lust voor life” van Iggy Pop, een heerlijke CD om naar te luisteren. De film en de CD kwamen in mijn leven toen ik steeds minder vaak thuis was en steeds meer in de stad Groningen bivakkeerde, en roept bij mij herinneringen van op kamers gaan, de stad in duiken en de late uurtjes op.
Filmsoundtracks lijken een beetje over hun hoogtepunt heen. In deze Spotify tijden is het wellicht minder lucratief geworden om een heel officieel album rond een film uit te brengen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen (Guardians of the Galaxy), maar de schaal van de jaren ’90 wordt niet meer geëvenaard. Toch kom ik via films nog steeds regelmatig in aanraking met goede muziek die al snel zijn weg naar mijn Itunes weet te vinden. Het was door de niet onaardige voetbalfilm Goal! dat ik mijn liefde voor Oasis weer herontdekte. Wat is jullie favoriete soundtrack? En welke moderne Soundtracks zijn de nieuwe klassiekers van de toekomst?
Be the first to comment