The Restaurant (Vår tid är nu) Seizoen 1 + 2

In deze Coronatijden zoekt bijna iedereen wel naar wat “lekker niets aan de hand” vermaak om de tijd ook even zorgeloos door te komen. Ik kreeg van verschillende mensen the Restaurant aangeraden, en dus besloten mijn vriendin en ik er maar eens even voor te gaan zitten. De serie is nu een jaar of drie oud, dus we recenseren gelijk de eerste twee seizoenen in één ruk door.

We bevinden ons in Mei 1945. De tweede wereldoorlog is voorbij, en dat heeft grote gevolgen voor de persoonlijke levens van iedereen. Gustaf (Mattias Nordkvist) runt het prestigieuze familierestaurant DK in Stockholm. In de oorlog heeft hij zich in een moreel donkergrijs gebied begeven om de zaak draaiende te houden. Zijn moeder Helga (Suzanne Reuter) wil de ouderwetse grandeur graag in stand houden en vertrouwt daarom op Gustaf, ondanks teruglopende inkomsten. Peter (Adam Lundgren), de broer van Gustaf, keert terug uit militaire dienst en wil graag gaan studeren. Gustaf ziet in zijn jongere broer een bedreiging voor zijn positie binnen het familiebedrijf. En dan is er nog dochter Nina (Hedda Stiernstedt). Ze is wellicht een tikje verwend, maar ook vol ambitie en ideeën. Ze wil van DK een hipper restaurant maken waar ook en plek is voor een Jazzclub. Tijdens de viering van de bevrijding beleeft Nina totaal onverwacht een romantische nacht met de kersverse keukenhulp Calle (Charlie Gustafsson), een nacht die hun leven voor de komende decennia zal beïnvloedden.

Als je bij het bovenstaande denkt; dit klinkt allemaal wel een beetje soap-achtig, dan heb je gelijk. In feite is The Restaurant een erg smakelijk aangeklede soap, maar wel eentje met prima acteurs, fraaie decors en tijdsbeelden. Gedurende de afleveringen worden er nog een tiental plotlijntjes opgevoerd die allemaal in elkaar overlopen en vooral te maken hebben met (geheime) liefdes, intrige, misverstanden, spannende momenten, familieperikelen en verraad. Niet elk van deze plotlijntjes is even subtiel, en vaak zie je ze al van mijlenver aankomen. De twee belangrijkste lijntjes zijn aanvankelijk de liefde van Calle en Nina, en de broederstrijd tussen Gustaf en Peter.

Gustaf is vermakelijk als de continue botte, achterdochtige en ietwat dommige hork die alle problemen continue over zichzelf afroept. De schurk you love to hate. Peter maakt daarentegen de interessantere transitie door: van brave jongeman die het beste wil voor iedereen naar een meer geslepen zakenman. In zekere zin weet de serie hem heel subtiel beetje bij beetje te transformeren in Gustaf. Thema’s als macht en liefde strijden voortdurend met elkaar en dwingen de karakters vaak tot keuzes waarvan wij als kijker allang weten of dat goed of slecht gaat uitpakken. Soms is dat erg vermakelijk, en soms is het ook ronduit frustrerend. Met name omdat de meeste keuzes gebaseerd zijn op misverstanden en karakters die vaak om totaal onduidelijke redenen liegen of belangrijke informatie achterhouden.

De serie springt met grote stappen door de tijd. Het begint in 1945, en seizoen twee eindigt begin jaren ’60. Desondanks blijft men, anders dan in bijvoorbeeld the Queen, aan dezelfde acteurs vasthouden. Het haar van Peter zit een beetje strakker, Calle krijgt een klein beetje een pensje, maar verder lijkt de tijd weinig invloed te hebben op de personages in de serie. Aangezien seizoen 3 en 4 weer een aantal decennia verder gaan beslaan ben ik benieuwd hoe ze dat willen opvangen. Door de grote tijdssprongen die ze maken missen ook soms veel gebeurtenissen. Ineens zijn belangrijke karakters bij elkaar of juist uit elkaar, en je wilt als kijker eigenlijk wel weten hoe dat zo is gekomen. Het voelt een beetje als makkelijk schrijfwerk.

Om de tijdsgeest te vangen komen er veel politici uit de tijd eten in DK en krijgen zo allemaal hun cameo-moment. Dit is vaak niet al te subtiel gedaan, met name de snelle scene met Olof Palme voelt erg geforceerd. Wel grappig is het terloopse introduceren van Ikea. Ook worden veel maatschappelijke gebeurtenissen in de serie voor het voetlicht geschoven. Serveerster Maggan (Josefin Neldén) probeert als werkende single moeder een jong kindje op te voeden, heeft gevoelens voor een vrouwelijke collega en sluit zich aan bij de vakbond. Dit klinkt anno nu allemaal niet zo hemelschokkend, maar vlak na de oorlog was dat een heel ander verhaal.

Conclusie
Is the Restaurant een goede serie? Dat hangt er vanaf wat je zoekt. Ben je opzoek naar een intelligent groots en meeslepend drama waarbij je soms verrast wordt door de gebeurtenissen, dan valt er genoeg op deze serie aan te merken. Ben je meer op zoek naar een beetje guilty pleasure dat qua kostuums, decor en acteurs er ook nog eens prachtig uitziet, dan kom je hier prima aan je trekken. The Restaurant probeert continue de kijker precies te geven wat ze willen. Drama, netelige situaties en op de juiste momenten weer het gevoel dat alles toch nog goedkomt. Een prima alternatief voor als je eens geen avond lang slecht coronanieuws wil horen.

1 Comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*