Clint Eastwood heeft zijn sporen dik en breed verdiend in de filmwereld. Van de eenzame cowboy tot de ontsnapte gevangene, Clint heeft het gespeeld. En toch is en blijft Clint altijd gewoon Clint. Maar ook als je hem een grote roze Cadillac geeft? Niet alle films van Clint hebben een eeuwigheidsstatus gekregen, en dit is er eentje van. Maar waarom?
“I have strong feelings about gun control. If there is a gun around, I want to be controlling it.”
In Pink Cadillac kruipt Clint Eastwood in de huid van Tommy Nowak. Tommy is een soort bounty hunter, hij pakt mensen op die op borgtocht vrij zijn en op de vlucht voor de wet. Hij doet dit meestal door zich te verkleden en dan ‘een klein toneelstukje’ te spelen. We zien hen in actie als radiopresentator, clown bij een rodeo show en casinobaas. Zijn eigen wetten worden echter getest als hij een mooie moeder moet opsporen.
Deze mooie moeder is Lou Ann McGuinn (Bernadette Peters). Zij is op de vlucht voor haar echtgenoot die een ex-gevangene is en met zijn criminele vriendjes zich heeft aangesloten bij een groep genaamd ‘Geboorterecht’. Deze groepering heeft het niet zo op alles wat niet blank en Amerikaans is, en al helemaal niet op vrouwen die er met hun geld vandoor gaan. Want in de Cadillac die Lou Ann heeft meegenomen blijkt geld te zitten dat de leden van ‘Geboorterecht’ willen gebruiken voor de aanschaf van wapens.
Tommy weet Lou Ann (natuurlijk) te vinden. Ook blijkt hij op de hoogte dat zij op de vlucht is. Hij begint echter wat te voelen voor haar en moet zijn eigen wetten breken om haar echt te helpen, en niet zichzelf. Via een paar duistere kennissen komen ze op het spoor van de Geboorterechtgroep en maken zich klaar voor het grote treffen. Ondertussen is de baby van Lou Ann door de groep gekidnapt waardoor de dingen nog gecompliceerder komen te liggen. Kortom, spanning alom.
Conclusie
Pink Cadillac is een niet meer dan een redelijke film. Clint Eastwood heeft gelukkig wel wat zelfspot en kan soms wel komisch uit de hoek komen. Het verhaal is niet bijster interessant maar dat kan je er ook niet van verwachten. Een leuk detail is wel het mini optreden van de toen nog onbekende Jim Carrey. Hij is ongeveer 5 seconden in beeld en doet in die tijd Elvis na. Al met al is dit een film voor de die-hard Clint Eastwood fans. Voor alle andere mensen zou ik zeggen: alleen kijken als hij toevallig op één van de zenders voorbij komt, en je even geen zin hebt in keuzestress op Netflix.
Be the first to comment