Slechte films zijn er in alle soorten en maten. Maar mijn credo als recensent is dat je altijd moet kijken of er iets goeds verborgen zit in de puinhopen. Soms heeft een enorm slechte film ineens een onverwacht juweeltje in zich zitten. Dit zijn 10 voorbeelden van dan soort mooie scenes, zinnetjes of acteerprestaties in films die je verder niet hoeft te zien.
It was tuesday – Street Fighter: The Movie (1994)
Street Fighter voldoet aan bijna alle stereotypen van een gamesfilm. Schreeuwerig, een slecht script, wanhopige pogingen om knipogen naar het bronmateriaal te maken… Er zijn wel een paar grappige “zo slecht dat het goed is” momenten in de film te vinden. Bijvoorbeeld Zangief die “quick! Change the channel!” brult als hij op een beveiligingsmonitor naderend onheil waarneemt. Maar de film heeft één goede acteur in huis. Raul Julia is in vorm als schurk Bison, een dictator met snode plannen. De door hem gevangen genomen Chun-Li beschuldigt hem in een lange monoloog van de laffe moord op haar vader. Bison reageert simpelweg met: “I don’t remember any of it. For you, the day Bison graced your village was the most important day of your life. But for me, it was Tuesday“. Auch.
Muntstukken voor de veerman – The Crow: City of Angels (1996)
The Crow was een mooie gotische film over wraak en liefde. Deel twee probeerde meer van hetzelfde te zijn in een futuristische wereld. Alleen liepen de visies van de regisseur en de studio nogal uiteen, en dat zie je aan het eindproduct. The Crow: COA is onsamenhangend en overdadig. Één scene vond ik visueel altijd erg mooi. Nadat Ashe (Vincent Perez) schurk Curve (Iggy Pop) heeft uitgeschakeld vertelt hij een verhaal uit de Griekse mythologie. Het verhaal van de veerman die tegen betaling van een muntstuk de zielen van de overledenen over de rivier styx voer naar het rijk der doden. Ash drukt een munt in de mond van Curve en sleept de man genadeloos een rivier in. De muziek zwelt dramatisch aan en we zien hoe Ashe de stervende Curve toevertrouwt aan het water en de dood.
Sterfelijkheid – Batman & Robin (1997)
Deze film is misschien wel één van de grootste teleurstellingen die ik ooit meemaakte in de bios. De trailer leek nog wel aardig. De soundtrack met onder andere The Smashing Pumpkins was vet. Bane zou één van de schurken zijn. En toen… was het één grote campy speelgoedreclame vol one-liners, slechte grappen en zuurstokkleuren. Één scene onderscheidt zichzelf echter, en weet de essentie van Batman beter uit de doeken te doen dan welke Batfilm ooit. Bruce Wayne probeert te accepteren dat hij een stervende Alfred niet kan redden. En Alfred reageert vervolgens met: “Death and chance, stole your parents. But rather than become a victim, you have done everything in your power to control the fates. For what is Batman? If not an effort to master the chaos that sweeps our world. An attempt to control death, itself.” Vervolgens realiseren we ons dat Alfred eigenlijk de enige constante in het leven van Bruce is geweest, een vaderfiguur. Propje in de keel.
Eindgevecht – Star Wars: The Phantom Menace (1999)
Tsja, het eerste deel uit de prequel trilogie van Star Wars was destijds zeer matig. De hoge verwachtingen werden zeker niet waargemaakt, en veel fans verlieten teleurgesteld de bioscoop. Maar één scene vond ik toch wel top. En nee, het waren niet de podracing momenten. Het eindgevecht tussen Darth Maul, Qui-Gon en Obi-Wan laat ons tenminste even voelen waarom we Star Wars destijds zo goed vonden. Vette, dramatische muziek, een mooi vormgegeven lichtzwaardgevecht en de uitkomst van dit alles. Deze scene kijk ik graag nog eens, de rest van de film… not so much.
Achilles tegen Hector – Troy (2004)
De film Troy is een voorbeeld van goede ideeën en een omslachtige uitvoering. Deze groots opgezette epische film heeft veel te veel trage momenten die de film doen voortslepen. Regisseur Petersen wilde de Ilias van Homerus terugbrengen naar de menselijke essentie, een strijd tussen krijgers. Weg waren de goden en hun directe inmenging op het slagveld. Dat leverde helaas een ietwat saaie film op. Zijn aanpak werkt wel als de onoverwinnelijke Achilles (Brad Pitt) in een direct duel vecht met de nobele Hector (Eric Bana). Beiden hebben menselijke motivaties om deze strijd aan te gaan. De één wil zijn vriend wreken, de ander zijn volk beschermen. De hele oorlog samengepakt in één mooi vormgegeven moment.
De vloer is lava – Star Wars: Revenge of the Sith (2005)
Weinig Star Wars fans zijn gelukkig met het optreden van Hayden Christensen als Anakin Skywalker, de latere Darth Vader. De derde film wordt over het algemeen gezien als één van de betere uit de serie. Dat is voor een groot deel te danken aan het eind waarin Anakin eindelijk de definitieve stap naar het duister maakt. Het eindgevecht met Obi-Wan op een planeet vol vuur en lava is spectaculair, en misschien wel (mag ik dat zeggen) één van de beste lichtzwaardgevechten in alle Star Wars films.
Een zachte landing – Superman Returns (2006)
Bryan Singer kreeg de kans om een rechtstreekse sequel te maken op de Superman-films van Richard Donner. En het moet gezegd: Brandon Routh vertoont een zekere gelijkenis met Christopher Reeve. Helaas is de film meer bezig met knipoogjes naar de klassieke comics en campy zijn, dan met een goed verhaal vertellen. Weer Lex Luthor met een berg kryptonite? Hadden we dit niet al eens eerder (en beter) gezien? Juweeltje is echter de scene waarin Superman een neerstortend vliegtuig (met Lois Lane aan boord) weet te redden. Actie, spanning en een vleugje humor op het juiste moment. Dat hadden we meer willen zien.
De tragiek van Sandman – Spider-Man 3 (2007)
De derde Spider-Man film had als grootste probleem dat men teveel wilde. Een miscast voor de rol van Venom, een raar jazzy emo dansje van Peter Parker en vooral een suf verhaaltje deden de film de das om. Toch zat er één juweeltje in. Dief Flint Marko is het slachtoffer van een wetenschappelijk experiment, en lijkt één te zijn geworden met… zand. Zijn dierbaarste bezit is een hanger met daarin een foto van zijn dochtertje. Wat volgt is een heel klein simpel moment: Flint probeert de hanger op te rapen, maar het lukt hem niet omdat zijn handen letterlijk los zand zijn. De muziek zwelt aan. Zonder al teveel tekst of woorden leren we door één simpele scene wat de krachten van Sandman zijn en tegelijk zijn we deelgenoot van het grootste gemis in zijn leven. Moment voor een zakdoekje.
More erotic… and with less… women – Zach and Miri make a Porno (2008)
Zach and Miri is niet per se een slechte film, maar het is ook zeker niet één van de beste van regisseur Kevin Smith. De hele comedy is eigenlijk op zijn best een vermakelijk tussendoortje dat je na een dag of twee wel weer vergeten bent… behalve die ene cameo van Justin Long. Als gay porno acteur Brandon St. Randy steelt hij met diepe stem en een moddervette knipoog de show. Het feit dat hij een relatie blijkt te hebben met de vroegere ster van de middelbare school (een vermakelijke bijrol van Brandon Routh) maakt de scene nog vermakelijker. Favoriete dialoog: Zach: “who is you demographic?”. Brandon: “Do you like pussy?” Zach: “Yeah“. Brandon: “Then NOT you.“. Zijn beste film: You better shut your mouth or I’m gonna fuck it. Justin Long gaat ervoor en levert zijn beste rol ooit af.
In de aanval – X-Men Origins: Wolverine (2009)
Deze film wordt bijna universeel gehaat door de X-fans. En hoewel ik ook niet blij was met enkele onderdelen (Deadpool bijvoorbeeld) vond ik de film niet zo dramatisch slecht als anderen doen voorkomen. Ik vond de weergave van Gambit in de film heel behoorlijk. Sabretooth was een vooruitgang ten opzichte van de X-Men films. Dat moment dat als Sabretooth Logan vraagt of hij überhaupt een idee heeft hoe hij hem kan doden is leuk vanwege de comeback: “I’m gonna take your goddamn head off, see if that works“. Maar de openingsscène waarin Logan en Sabretooth samen ten strijde trekken in diverse oorlogen is top, en zet goed neer hoe deze mannen één zijn geworden met vechten, bloed, verlies en dood.
Be the first to comment