Nu het weer ook in Nederland weer zomerse vormen aanneemt vonden mijn vriendin en ik het tijd voor een zomerse serie op Netflix. Ons oog viel op White Lines; zomerse plaatjes van Ibiza (of Iebiefa zoals de Engelse hoofdrolspelers in deze serie eruit persen), dancemuziek en een whodunit bestrooid met cocaïne en seks. Dat moest ‘m worden.
“If you live like a god when you’re 20, how can you be happy after that?”
Door zware regenval komt een niet al te diep begraven lijk bloot te liggen. Het blijkt te gaan om de twintig jaar geleden verdwenen DJ Axel Collins (Tom Rhys Harries). De vondst van zijn lichaam haalt voor veel mensen pijnlijke herinneringen boven. Jongere zus Zoë (Laura Haddock) adoreerde haar broer, en ging door een diep dal toen hij verdween. Axel vertrok ooit met zijn beste vrienden Marcus, Anna en David vanuit Manchester naar Ibiza. Na zijn verdwijning hebben de vrienden de draad weer opgepakt, maar de vondst van het lichaam dwingt hen om het verleden onder ogen te zien. En dan is er nog Oriol (Juan Diego Botto), een ambitieuze lokale zakenman die met zijn moeder een prestigieus hotel wil bouwen. Hij haatte Axel destijds omdat deze zijn zus Kiki (Marta Milans) het hof maakte. Dat het lichaam op een stuk land van zijn familie is aangetroffen komt hem dan ook zeer slecht uit. En welke rol speelt uitsmijter en zware jongen Boxer (Nuno Lopes) in dit geheel? Zoë reist af naar het eiland om haar broer te identificeren en uit te vinden wie er verantwoordelijk was voor zijn dood.
De serie vertelt eigenlijk meerdere verhalen. Een daarvan draait om de opkomst en ondergang van Axel, een verhaal dat ons tijdens de jaren ’90 van Manchester naar Ibiza brengt. Verzamel de meest extreme verhalen over Ibiza en Llorret die je van vrienden hoorde, gooi er een dikke laag drugs en stampende muziek overheen, en je krijgt een beetje een beeld van wat je moet verwachten. Het is het typische muzieksterren verhaal van een jongen die naar de hoogste trede van het sterrendom klimt, maar nooit echt van het uitzicht kan genieten. Elke aflevering krijgen we een beetje meer informatie en verandert ook ons beeld van Axel: van ogenschijnlijk dromende muziekliefhebber en hemelbestormer in Manchester tot zelfzuchtig feestbeest en DJ in Ibiza. Naarmate het verhaal vordert komen er steeds meer redenen vrij waarom mensen in de serie Axel zouden willen vermoorden.
Het andere verhaal draait om Zoë, een grote rol voor Laura Haddock die ik tot dusver alleen echt kende van The Inbetweeners, een film die toevallig ook in Zuid-Europese vakantieoorden afspeelt. Zoë is aanvankelijk een stereotype “kwetsbare” vrouw: bleek, dun, angstig uit haar ogen kijkend en enorm verlegen. De makers leggen het er dik bovenop dat Zoë zich niet in haar natuurlijke habitat begeeft, ze is zelfs bibliothecaresse van beroep. Maar naarmate ze meer ontdekt, ervaart en meemaakt op Ibiza begint ze ook zichzelf te ontdekken. Het is jammer dat deze karakterontwikkeling alles behalve subtiel gaat: na een paar dagen op het eiland heeft ze al iemand met een harpoen in zijn been geschoten, lijken begraven, gevlucht voor de politie, is ze vreemdgegaan en heeft ze gedanst in allemaal dampende discotheken. Haar telefoongesprekken met haar therapeute zijn nauwelijks verholen plotdumps: makkelijke manieren om de kijker even bij te praten. Als contrast blijkt hard man Boxer een zachte kant te hebben: hij maakt in de avond uren lasagne, schildert Zoë’s voeten en kijkt met haar naar tragische filmklassiekers.
Conclusie
White Lines zit vol momenten die onlogisch lijken, maar mogelijk zijn omdat de karakters nergens echt diep worden uitgewerkt. Veel beslissingen en gebeurtenissen gebeuren heel abrupt, en bezorgen je als kijker een WTF gevoel. Of het nou om de ongezonde seksuele spanning tussen Oriol en zijn moeder gaat, of een om een seksscène op een vers gegraven graf, het is in elk geval nooit saai. Dit is aan de ene kant de grote kracht van de serie: elke episode gebeurt er wel weer iets uitzonderlijks. Tegelijkertijd is het ook de grote zwakte: de serie lijkt wel heel erg vol van zichzelf en wat het te bieden heeft. In feite is White Lines een beetje als Ibiza zelf. Mooie beelden, flinke uitspattingen, maar onder de oppervlakte zit uiteindelijk ook een weinig bevredigende leegte. Deze serie was leuk voor een keertje, maar de open deur naar een tweede seizoen mag van mij wel dicht.
Be the first to comment