Nadat we honderd keer de held hebben zien winnen is het wel eens verfrissend als een film tegen de verwachtingen in gaat… vooral als we de slechterik ook nog eens héél goed vinden. Opgepast! Natuurlijk zit deze lijst vol met spoilers.
Gone Girl (2014)
David Fincher is een meester in duistere eindes. Van Seven’s “What’s in the box” tot aan het nooit vinden van de moordenaar in Zodiac; bij hem weet je nooit. Het meest recente voorbeeld is Gone Girl. Toegegeven, het blijken beiden vreselijke mensen te zijn, maar de één is een leugenaar en een lafaard, en de ander is een moordlustige psychopaat. We kunnen dus het laatste gedeelte wel beschouwen als een slecht einde voor Nick (Ben Affleck) — een man die voor de rest van zijn leven gegijzeld zal zijn.
The Usual Suspects (1995)
Een knap staaltje werk van Bryan Singer, die ons een gevoel van overwinning geeft, ondanks de onthulling dat de slechterik (Kevin Spacey’s Keyser Söze) alles verzonnen heeft en er gewoon mee wegkomt. Of, nou ja, mee wegkomt. Zowel Spacey als Singer hebben in het echte leven een ander einde aan hun filmcarrières ondervonden.
No Country for Old Men (2007)
Wat mij betreft het magnum opus van de Coen broers (en dat zegt wat) met één van de beste filmeindes ooit. “And then I woke up,” zegt Tommy Lee Jones sober tegen zijn vrouw, wetend dat zijn werk als sheriff alleen in zijn dromen nog voortgezet kan worden. Want de realiteit is een stuk lastiger: Javier Bardem’s Anton Chigurgh is een verwezenlijking van de dood zelf, en vermoordt iedereen met wie hij in contact komt, inclusief onze hoofdrolspeler. Maar dan Chigurh’s laatste scene, waar hij voor een stoplicht wacht en vervolgens in een gewelddadig verkeersongeluk terechtkomt. Toch niet onoverwinnelijk. Maar wel gewonnen.
Captain America: Civil War (2016)
Het meest voor de hand liggende voorbeeld in de Marvel reeks zou natuurlijk Infinity War zijn, maar juist daarom is het goed om even aan te stippen hoe succesvol Zemo is in Civil War. Geen superkrachten, geen stoere wapens, slechts een slimme man en een strak plan. Captain America en Iron Man spreken elkaar hierna nooit meer, tot Endgame, negen films later. “Je hebt verloren,” zegt Martin Freeman in de film. “Is dat zo?” Nee, moet de kijker beamen. Hij heeft gewoon gewonnen.
The Godfather Part 1 & Part 2 (1972 en 1974)
Ja, Corleone wint in beide gevallen. In film één door een mooi leven op te geven en een gewelddadig lot te omarmen. In film twee door zich te vervreemden van iedereen en z’n eigen broer te vermoorden. En in beide gevallen is het gewoon een maffioso. Een slechterik die wint, en er niet gelukkig mee kan zijn. “Maar Thomas,” hoor ik je denken. “En deel drie dan?” Deel drie heb ik niet gezien.
The Dark Knight (2008)
“I think you and I are destined to do this forever,” zegt Heath Ledger’s Joker in The Dark Knight. Helaas niet. Maar het is moeilijk om te zien hoe Batman hier de winnaar is. Zijn vriendin dood, hijzelf op de vlucht, heel Gotham in chaos. The Joker is gevangen, maar ook niet voor de eerste keer. Nee, we horen hierna niets meer van hem in The Dark Knight Rises, maar dat komt door de echte wereld: Heath Ledger overleed kort na de opnames. De Joker wint hier, en is nog lang niet uitgespeeld.
The Silence of the Lambs (1991)
Of de slechterik in deze film wint hangt van je perspectief af. Buffalo Bill wordt inderdaad gearresteerd, maar Hannibal Lecter (Anthony Hopkins) gaat er vandoor. Sowieso is hij Clarice (Jodie Foster) de hele film één stapje voor. Vanaf het begint valt zij ten prooi aan zijn psychologische manipulaties. Aan het einde van de film belt hij haar nog één keer met zijn excuses. “I have to go,” zegt de kannibaal. “I’m having an old friend for dinner.”
Shutter Island (2010)
Ach, arme Leo. Een hele film lang denkt hij een duister geheim bloot te leggen bij een psychiatrisch ziekenhuis. Blijkt ‘ie zelf gek te zijn, en, wetende dat er geen uitweg is, kiest hij voor een lobotomie. Moeilijk om dit als een “win” te zien. Oké, dit valt technisch gezien meer onder “de held verliest” dan “de slechterik wint”, maar de mensen die hij de hele film poogt te ondermijnen blijven gewoon hun werk doen. Eigenlijk verliest iedereen gewoon in deze film, behalve de kijker, want het is een hoop kijkplezier.
Primal Fear (1996)
Edward Norton’s grote debuut als een man (Aaron, of was het Roy?) met meerdere persoonlijkheden is memorabel om zowel zijn fenomenale acteerprestatie als het duistere einde, waar blijkt dat alles in scene is gezet om zijn straf te ontwijken. “Was there ever a Roy?” vraagt Richard Gere. “There was never an Aaron.” Wat een scene. Wat een talent. Wel verschrikkelijk deprimerend.
The Empire Strikes Back (1980)
Daar zijn we dan, ‘the mother of all bad endings’. Ja, Lucas deed het later nog eens dunnetjes over met Revenge of the Sith, maar dit is de ultieme klassieker die bioscoopbezoekers versteld liet staan met een einde waarin Darth Vader gewoon keihard wint. Han Solo bevroren. Leia ontvoerd. Luke halfdood en zonder hand. Toegegeven, in dit ruimte-sprookje wint men uiteindelijk heel klassiek in Return of the Jedi, maar The Empire Strikes Back wordt nog altijd gezien als dè Star Wars film. Toeval? Of vinden we het soms gewoon heel lekker als de slechterik wint?
Be the first to comment