Ik heb ergens in mijn achterhoofd altijd het idee gehad dat dit een 80’s film was. Groot was dan ook mijn verbazing dat de film toch echt uit 1990 komt. In elk geval een mooi moment om weer eens een 90’s film te bespreken. De film was laatst in het kader van Vintage Love week weer op de Nederlandse buis. Ik zag de film ooit voor het eerst in een Leidse bioscoop. Mijn vriendin dacht de film nog nooit gezien te hebben (schande!), een mooie reden om ‘m DERTIG jaar later weer eens te zien.
“Are you sure you want me to stay the night? I mean, I could just pop ya real good and get outta here.”
Edward Lewis (Richard Gere) is een succesvolle ondernemer, maar in zijn persoonlijke leven loopt het minder. Na een koude, zakelijke break-up met zijn vriendin leent hij de sportwagen van zijn advocaat om terug te rijden naar zijn dure hotel in Beverly Hills. Hij verdwaalt en komt terecht op de tippelzone bij Hollywood Boulevard. Hij vraagt daar weg aan tippelaarster Vivian (Julia Roberts). Voor een paar dollar wil ze hem wel de weg wijzen en ze stapt in. Tijdens de rit blijkt dat Vivian veel van auto’s weten, en handiger achter het stuur. Edward is geamuseerd door deze onverwachte kant van Vivian, en de twee raken in gesprek. Er ontstaat een onverwachte connectie en Edward vraagt haar mee naar zijn hotelkamer (het duurste penthouse van de stad). Edward staat op het punt om een belangrijke businessdeal af te ronden, en heeft arm candy nodig om hem te vergezellen bij enkele sociale verplichtingen. Hij doet Vivian een aanbod: een week lang met hem optrekken voor 3000 dollar.
Het oorspronkelijke script was een stuk donkerder van toon en ging over de connectie tussen beurshandelaren en prostitués. Beiden naaien mensen voor geld en maken het liever niet persoonlijk. Maar met regisseur Gerry Marshall achter de camera onderging de film een transformatie tot Assepoester-achtige romcom. De chemie tussen de twee hoofdrolspelers deed de rest, en het donkere einde werd geschrapt voor een meer conventioneel einde. Normaliter zou dat jammer zijn geweest, maar iedereen die Gere en Roberts in deze film ziet zal het er mee eens zijn. De romcom was in de jaren ’80 een beetje op zijn retour geraakt met steeds minder interessante liefdesverhalen. Pretty Woman blies het genre weer nieuw leven in. Iedereen die een romcom wil gaan maken zou eerst deze film nog eens moeten zien: het is de blauwdruk voor het genre. Aan welke regels moet men zich houden in dit genre?
Regel 1: zorg voor twee tegenpolen die onder de oppervlakte veel gemeen hebben en elkaar verrassen. De miljonair en het hoertje, zo vatten sommigen de film samen. Maar het is ook een film over twee mensen die problemen hebben met intimiteit en daarom een professioneel masker hebben opgezet. Tot beider verrassing ontdekken ze dat ze zich op hun gemak voelen bij elkaar. Veel Romcoms gaan voor “liefde op het eerste gezicht” of “twee mensen haten elkaar tot ze voor elkaar vallen“. Maar in Pretty Woman is het aanvankelijk het gemak van de conversatie en de herkenning die de twee bij elkaar brengt. Door hun beider professies snappen ze wat de ander beweegt en proberen ze elkaar te helpen.
Regel 2: bijfiguren staan in dienst van de hoofdpersonages, de film draait niet om hen. Veel films introduceren de gekke beste vriendin of de dommige beste vriend. Deze personages krijgen een eigen subplot en dat dient bijna nog grappiger te zijn dan het hoofdverhaal. Onnodige afleiding. Pretty Woman introduceert enkele bijfiguren die allemaal hun stempel op de film drukken zonder overdreven aanwezig te zijn. Mijn favoriet is Barney Thompson (Hector Elizondo), de hotelmanager die op de eerste plaats de gast perfect van dienst wil zijn. Op stijlvolle wijze helpt hij Vivian met enige etiquette lessen en het kopen van een jurk. Tussen de twee ontstaat een mooie verstandhouding zonder dat het er te dik bovenop ligt. Vivian’s beste vriendin Kit (Laura San Giacomo) is haar gids in de wereld van de prostitutie. De vriendin die je aan de ene kant hard nodig hebt in zo’n situatie, maar ook de vriendin die niet altijd de handigste beslissingen neemt. En dan is er nog Stuckey (Jason Alexander), de sleazy advocaat van Edward. Zijn reactie op Vivian’s professie is mede de reden dat er een verwijdering tussen Vivian en Edward ontstaat.
Regel 3: een geloofwaardige reden voor een kink in de kabel. Liefdesverhalen moeten natuurlijk niet te vlekkeloos verlopen, dat levert saaie films op. Maar veel romcoms gebruiken vaak een flauw misverstand of een onverwachte situatie als reden waarom vlak voor het einde de geliefden niet bij elkaar lijken te komen. In Pretty Woman ligt het gecompliceerder. Beide personages hebben door de jaren heen een muurtje opgebouwd. Ze schrikken als die muur er ineens niet meer is, en met name Edward kan zich niet altijd een houding geven. Het moment dat Edward Vivian een appartement aanbied, terwijl zij opzoek is naar een sprookjesromance, is een sleutelscène. Edward claimt haar altijd respectvol behandeld te hebben: “I never treated you like a prostitute.”. Haar gefluisterde “You just did” somt in één keer de barrière op die tussen hun instaat.
Conclusie
Ik kan een Romcom op zijn tijd best waarderen, maar de laatste jaren is er een totale fantasieloosheid in dit genre geslopen. Met name Nederlandse Romcoms zijn soms echt om treurig van te worden. Pretty Woman laat zien hoe het moet: twee knappe, uitgewerkte personages vol chemie die wel bij elkaar moeten komen. De film verkoopt het Hollywood-sprookje all the way, en is zich daar enorm van bewust. Niet voor niets horen we aan het begin en einde van de film een man op straat schreeuwen: “Welcome to Hollywood! What’s your dream? Everybody comes here; this is Hollywood, land of dreams.” Romcoms moeten ons het gevoel geven dat het sprookje haalbaar is. Pretty Woman slaagt daar met vlag en wimpel in. Een topper in het genre.
Be the first to comment