Sinds Friends wil het maar niet vlotten met de filmcarrière van Jennifer Aniston. Haar CV telt een handvol net –niet romcoms en een mislukte poging tot meer serieuzer werk in The Good Girl. Als ik er goed over nadenk kan ik eigenlijk maar op één leuke Aniston film komen; Office Space. En ook daar was haar inbreng nou niet enorm te noemen. Dit belooft natuurlijk weinig goeds voor haar nieuwste film: The Bounty Hunter.
Hoe pak ik mijn ex terug
Maar goed, met het juiste verhaaltje en de juiste tegenspeler kan je natuurlijk ineens goud in handen hebben. Nicole (Aniston) is een pas gescheiden journaliste die na een ongeluk met de auto voor de rechter moet verschijnen. Maar vlak voor de zitting belt iemand met informatie dat haar op zeker een voorpagina-artikel gaat bezorgen. Ze besluit de rechtszaak te laten voor wat het is om haar informant te kunnen bezoeken. Deze wordt echter voor haar neus gekidnapt, en voor ze het weet zit ze tot over haar oren in de problemen. De rechter is ook niet bepaald blij met de afwezigheid van Nicole en vaardigt een arrestatiebevel uit. De opdracht om Nicole op te pakken komt niet bij de eerste de beste terecht: die eer is voor Milo (Butler), premiejager van beroep en teven de ex-man van Nicole…
Uitgestippelde route
Tsja, van zo’n verhaal word ik niet echt vrolijk. Je snapt nu als beetje ervaren kijker verder wel hoe dit gaat verlopen. Gekke situatie, twee exen die aanvankelijk elkaar niet mogen maar toch naar elkaar toegroeien en natuurlijk een conflictje aan het einde voor ze elkaar in de armen mogen sluiten. Het pad voor de Bounty Hunter is dan ook helemaal uitgestippeld, compleet met landingslichten aan het einde. Het is daarom des te triest om te zien hoe makkelijk schrijvers, regie en acteurs toch de weg kwijtraken. Het verhaal neemt diverse onnodige zijpaadjes die niet alleen geheel onlogisch zijn, maar ook nog eens te geeuwverwekkend voor woorden.
Elkaar verdienen
Een romantische komedie heeft twee mensen nodig van wie de kijker hoopt dat ze uiteindelijk bij elkaar komen. Dat is direct nog een probleem, want ik denk dat het geluk van Milo en Nicole de meeste kijkers zal jeuken. Nicole is de hele film eigenlijk alleen in haar werk geïnteresseerd, en haar gevoellens voor Milo komen pas tegen het einde fatsoenlijk aan de oppervlakte. Milo is nog enigszins sympathiek door de immer blije kop van Gerard Butler, en toont in elk geval nog een beetje emotie. Maar de man maakt de meest domme beslissingen om zijn opdracht te vervullen waardoor je als kijker al snel moedeloos wordt. Hoe kunnen twee mensen die zo enorm met zichzelf bezig zijn dat ze geen enkele normale afgewogen beslissing kunnen nemen elkaar nou krijgen?
Persoonsverwisselingen en maffia-afstraffingen
Tenslotte heeft een romantische komedie nog leuke bijfiguren nodig voor de extra komische noot. Nicole heeft een soort stalker, collega Stewart die niet begrijpt dat ‘nee’ ook echt ‘nee’ is. In zijn pogingen Nicole te ‘redden’ van Milo is deze Stewart voordurend slachtoffer van een hoop ongein, pijn, persoonsverwisselingen en maffia-afstraffingen. Deze man is zo’n ongelofelijke loser dat zijn zielige belevenissen me niet konden boeien. Bijkarakters zijn leuker als ze af en toe ontwapenende opmerkingen mogen maken die uiteindelijk de spijker op zijn kop slaan. Ook hier scoort de Bounty Hunter een onvoldoende.
Conclusie
Vind ik deze film dan echt geheel slecht? Ik ben bang van wel, en daar zijn drie duidelijke aanwijzingen voor. Aanwijzing één: op een gegeven moment keek ik op mijn mobieltje hoe laat het was, en ik zag dat ik helaas pas op de helft van de film was. Aanwijzing twee: ik heb maar één keertje kunnen lachen, en dat was eigenlijk meer een slechte grinnik. Aanwijzing drie: als hetero man vond ik de man sympathieker en leuker om naar te kijken dan de vrouw. (Dat laatste kan natuurlijk iets over mij zeggen) The Bounty Hunter is gewoon de nieuwste mislukking van Jennifer Aniston, en ze zal er nog wel een stuk of tien gaan maken. Je kunt de negen euro voor een bioscoopkaartje beter aan een Happy Meal besteden, houd je ook nog wat over.
Be the first to comment