Iedereen kan zich nog wel de film Grease uit 1978 herinneren. Truttig meisje uit Australië komt naar Amerika voor het laatste jaar van High School. Haar stoere zomerliefde zit toevallig ook op deze school, maar zij is niet cool genoeg voor hem. Kortom, om bij elkaar te komen probeert hij minder stoer te worden, en zij juist heel erg stoer. Uiteindelijk overwint cool zijn en leven ze nog lang en gelukkig. Dit concept met een dosis aan liedjes was een groot succes. In 1982 dacht men dit succes te evenaren alleen nu door de situatie om te draaien. Softe jongen en stoere meid, maar dit keer pakte het toch anders uit dan gehoopt en misschien wel verwacht.
“I want a whole lot more than the boy next door. I want hell on wheels.”
Het is 1961 en we zijn terug op Rydell High, de school die we allemaal nog kennen uit Grease. Zoals wel vaker blijven tradities jarenlang in ere en bestaan de Pink Ladies en T-Birds nog steeds. Dit jaar met een nieuwe lichting stoere meiden en jongens. Het neefje van Sandy, Michael (Maxwell Caulfield) komt zijn laatste schooljaar afmaken op Rydell en wordt daar opgevangen door Pink Lady Frenchy (Didi Conn, uit Grease). Hij wordt tot over zijn oren verliefd op de leidster van de Pink Ladies, Stephanie (Pfeiffer). Een onmogelijke liefde, want een Pink Lady gaat alleen met een T-Bird.
Waar in Grease nog echte tienerstrubbelingen in de film uitgespeeld werden (zwangerschap, seks, aanpassen aan nieuwe omgeving), blijft Grease 2 uiterst oppervlakkig. De strubbelingen zijn misschien niet veranderd, maar de focus ligt hier op het bij elkaar brengen van de twee hoofdpersonen met alle ups en downs. Grease 2 schiet ook tekort in het uitwerken van de bijkarakters. Het is een zootje oninteressante personages, waar de kijker zich niet eens mee zou willen identificeren. Ze maken de film net zo min interessant als de liedjes die door de film heen worden gezongen. De T-Birds zijn erg onsympathiek, en eigenlijk een beetje de tegenstanders van Michael in deze film. In Grease was Sandy misschien geen Pink Lady, maar ze ging in elk geval vriendschappelijk met ze om.
Teren op het grote succes van een voorganger brengt natuurlijk een hoop druk met zich mee. Niet alleen moet het concept weer aanslaan bij het publiek, maar het concept moet ook goed uitgewerkt worden. Liedjes mogen dus zeker niet ontbreken. In Grease hadden de liedjes daadwerkelijk betekenis voor de film (misschien ‘Beauty School Drop-out‘ daargelaten). Van tekst liep het over in een liedje weer in tekst. Het klopte allemaal precies, en niet voor niets is de soundtrack zo’n groot succes geworden. Dit kunnen we niet zeggen van Grease 2. Het past niet meer, de liedjes zijn misschien wel goed bedoeld, maar de overgang naar een liedje is te geforceerd. Daarnaast zijn de liedjes in een overdosis aanwezig. Om over de kwaliteit nog maar te zwijgen. Meezingers als ‘Grease Lightning‘, ‘Grease is the word‘ en noem maar op worden bij lange na niet geëvenaard.
De eerste vraag die gesteld kan worden is ‘waarom’. Waarom in hemelsnaam een vervolg maken op een succesfilm. Het antwoord is simpel: het is een keer een succes geweest, dus waarom zou een goed vervolg niet een tweede keer minstens zo veel geld in het laatje brengen. Het maken van een succesvolle vervolgfilm is vaker een grotere opgave is dan de succesvolle eerste toevalstreffer. Wie met een tweede film minstens zo veel succes wil scoren, zal toch ook moeten zorgen voor enige originaliteit. Maar veel verder dan een gender-swap en motoren in plaats van auto’s is men niet gekomen. Grease 2 deed me pijn aan de ogen, zo saaaaaai en uitgekauwd. Nooit weet de film dat gevoel van de grote voorganger zelfs maar te benaderen.
Conclusie
Moge Grease 2 ver achter in de kast verdwijnen. Over deze film valt weinig goeds te zeggen. De liedjes spreken niet aan, de karakters spreken niet aan, het verhaal spreekt niet meer aan. De paar bekende gezichten die uit deel 1 zijn meegelift veranderen daar niks aan. Je zit toch te kijken naar T-Birds die het in de verste verte niet halen bij de ‘echte’. En de Pink Ladies ogen allang zo stoer niet meer en zijn vooral dommig. Michelle Pfeiffer heeft gewoon niet de stoere look van een Pink Lady. Ze probeert het wel, maar het blijft schone schijn. Grease 2 gooien we maar gauw in de prullenmand.
Be the first to comment