Marcella (Seizoen 3)

“Wat een freakshow“. Het gezicht van mijn vriendin staat op verbijstering. Nogmaals mompelt ze: “Wat een freakshow“. We zijn halverwege seizoen 3 van Marcella, een serie waar we een haat-liefde verhouding mee hebben. Netflix heeft een behoorlijk arsenaal aan “getormenteerde detective” series. Aanvankelijk was Marcella ons nog wel bevallen, maar het tweede seizoen stelde ons lichtelijk teleur. Toch waren we begonnen aan seizoen drie, opnieuw levert dat gemengde gevoelens op.

“You don’t… know me”

Marcella (Anna Friel) lijkt aan het einde van seizoen 2 opgeslokt door haar trauma’s. De ontdekking dat ze per ongeluk haar eigen kind had verstikt was de druppel. Ze misvormde haar gezicht en leek zelfmoord te plegen. Leek, want het blijkt dat ze nog leeft, en door ene Frank (Hugo Speer) is gerekruteerd als undercover. We vinden haar terug met een blond kapsel en een nieuwe identiteit: Keira Devlin. Haar taak is om te infiltreren in een Noord-Ierse misdaadfamilie en bewijs te verzamelen om deze organisatie ten val te brengen. Keira is niet zomaar een alias, het is een nieuwe identiteit die de pijn die Marcella voelt moet weg drukken. Haar cover is echter in ernstig gevaar. Iemand laat aanwijzingen achter over Marcella’s verleden, maar wie? En dan is er ook nog oud-collega Rav (Ray Panthaki) die opduikt in Belfast. De problemen stapelen zich op, en de familie is niet bepaald subtiel in het afhandelen van hun criminele zaken.

Het genre waar Marcella onder valt noemt men Norwegian Noir. De serie is geschreven door Hans Rosenfeldt, de man achter de Scandinavische hit The Bridge. Hoewel ik een aantal series erg tof vond begint het genre wel een een beetje een karikatuur van zichzelf te worden. De recepten zijn duidelijk: ongure misdaden, nare omstandigheden, diverse getormenteerde personages met duistere geheimen en een hoofdpersoon die mentaal ook de nodige bagage heeft. Bij Marcella hebben ze een heel palet aan issues en problemen uit de hoge goed getoverd. Naast het feit dat ze (uiteraard) nogal gesloten is heeft ze last van black-outs, gewelddadige uitspattingen, geheugenverlies, flashbacks op vaak ongunstige momenten, waanvoorstellingen, drugsverslaving en een wereld van nare mensen die misbruik van haar aandoeningen en talenten lijken te willen maken. Rijp voor opname? Nah, we laten haar deep undercover gaan.

Veel van de aandoeningen van Marcella worden gebruikt als trucje om het verhaal spannend te houden. Zodra Marcella een black-out heeft missen wij als kijker ook een deel van het verhaal, en kijken we doe hoe Marcella de boel bijeen puzzelt. In seizoen 3 lijkt ze zichzelf niet alleen te hebben heruitgevonden als Keira, maar ook haar aandoeningen beter onder controle te hebben. De serie begint plompverloren midden in haar undercoveropdracht. Hoe Marcella zover gekomen is leren we beetje bij beetje. De eerste twee afleveringen is het dus goed opletten wie iedereen is, en het duurt even voor we doorhebben wat er allemaal precies aan de hand is. Het helpt niet dat enkele mensen onverwacht snel worden vermoord, en de personages behalve gewelddadig ook allemaal een beetje fucked up zijn.

Aan het hoofd van de criminele organisatie staat Katherine Maguire (Amanda Burton) een keiharde tante die niet schuwt om haar politieke invloed te gebruiken voor haar criminele doeleinden. Haar zoon Finn (Aaron McCusker) wil haar graag opvolgen, maar heeft nogal last van gewelddadige neigingen. Door met hem een relatie aan te gaan doet Keira haar intrede in de familie. Dan is er nog zoon Rory (Michael Colgan) geniaal, maar met een verregaande aandoening van smetvrees. Dochter Stacey (Kelly Gough) lijkt nog het meest normaal, maar haar man Bobby (Martin McCann) is een gevaar op zichzelf. Dom en impulsief zorgt Bobby voor grote problemen. Het zijn deze problemen die Keira aangrijpt om een vertrouwenspositie binnen de familie in te nemen.

Qua genre zien we een kleine verschuiving. Marcella is geen psychologische whodunit meer, maar meer een spannende infiltratie-serie. Wat blijft zijn alle bizarre karakters die behoorlijk vreemde beslissingen nemen. Eigenlijk is het hele gegeven van seizoen 3 al gek: wie zou een psychologisch wrak als Marcella nou genoeg vertrouwen om zo diep undercover te gaan? In de eerste seizoenen probeerde ze haar problemen nog te maskeren, maar nu zijn ze duidelijk te zien. Toch blijven de andere personages haar lange tijd vertrouwen. Haar undercovercontact doet weinig moeite om haar terug te trekken na serie van nervous breakdowns. De criminele familieleden vertrouwen haar genoeg om haar op zijn zachts gezegd excentrieke gedrag door de vingers te zien. Voor een familie die de hele serie door wordt neergezet als hyper-achterdochtig is dat toch wel vreemd. het seizoen zit weer vol onlogische plotwendingen en bizar gedrag.

Conclusie
Waarom blijf je toch kijken? Het antwoord ligt bij actrice Anna Friel die de serie niet zomaar draagt, ze is de serie. Haar performance zorgt dat je als kijker toch met haar blijft meeleven en voor enige houvast in een serie die voortdurend vreemde kattensprongen maakt. De acteurs leveren allemaal vakwerk en cinematografie is zoals altijd weer een lust voor het oog. En ondanks de “freakshow” ben je toch steeds weer benieuwd waar het naar toe gaat. Uiteindelijk was seizoen drie redelijk onderhoudend, maar laat de afwikkeling ons wederom met gemengde gevoelens achter. Ergens heb je het gevoel dat men veel te ver is doorgeschoten qua bizarfactor, en toch blijf je benieuwd waar het nu naar toe moet met Marcella.